?Het leven is hier in het Land van Mama Zijn soms wel wat saai en eenzaam.?Dat is in andere landen natuurlijk ook wel zo, maar daar zit ik nu niet.
Soms is die monotonie wat veel. Kinderen groot brengen is heel belangerijk, want ze zijn de volgende generatie. Maar net als een die ene schooldag zo nutteloos kan voelen, zelfs al weet je theoretisch gezien dat het een deel van het geheel is waarmee je je diploma krijgt, zo kan een dag van kinderen groot brengen ook nutteloos en onbelangerijk aanvoelen.?
Zo rijgen de dagen aaneen, en lijkt er soms geen einde aan te komen. Alsof er nooit meer een goede nacht zal komen, en het woord uitslapen van het woordenboek werd geschrapt. De was blijft komen, eten moet gekookt worden, kinderen zijn druk en hyper en moeten worden bezig gehouden. En toen ik aan Mike voorstelde om vanaf nu enkel zo van die astronauten zakjes waar je water moet bij doen te eten, zei hij dat hij dat geen goed idee vond. Er is dus gewoon geen oplossing voor. Hij wil ook iedere dag propere kleren aan doen. Voor dat was probleem is er dus ook al geen oplossing.
En als die dagen zo blijven komen, dan voel ik me soms onzichtbaar, alsof ik geen deel van de nuttige samenleving ben. Al de andere mamas natuurlijk wel, want bij hun living is proper en hun kinderen zijn zich aan het voorbereiden op hun advocaten studies ofzo.
Ik begin te zoeken naar iets dat me gelukkig maakt. Ik lees dingen op het internet en al is het geen reclame, de reclame sluipt er toch in of naast of door.?Ik heb het niet door, maar ik ben een beetje obsesief aan het kijken naar die nieuwe mixer, die leuke schoenen, dat boek of die draagdoek. Want zij heeft die. En die foto ziet er zo leuk uit. Zij is er vol van. Ik wil, ik moet, ik heb nodig.Ik stop en kijk rond me heen. Verbaasd zie ik dat ik een huis vol spullen heb. Ik heb gedacht dat ik ze nodig had. Onbewust heb ik gedacht dat het mijn leven beter zou maken, dat ik gelukkiger zou zijn, een betere mama of een betere huishoudster.
Ik lach mezelf eens goed uit. Daar ligt die sjaal. Ik doe hem eigenlijk niet eens veel aan. ?
Focussen.
Als ik de afwas doe, of op de grond zit met kinderen op mij gestapeld, bid ik. Ik bid voor mijn jongens, voor wat erin ons leven gebeurd. Ik prijs God voor wie Hij is, ik dank Hem voor wat Hij doet.?
De dingen die ik wil, de dingen die anderen zeggen die ik wil, die vervagen naar de achtergrond. Er zit weer wat meer perspectief in.?
Ik onthoud dat deze dingen niet mee komen naar de eeuwigheid. Ze blijven hier. Ze zijn leuk, nuttig en helemaal niet slecht. Heel zalig zelfs. Zoals ringslings van Sakura Bloom. Van zijde. Maar om geobsedeerd te zijn door de dingen die ik wil en waarvan ik vind dat ik ze nodig heb??
Dat is voor niets nodig. Het zal me niet gelukkiger maken, het vangt de leegte die ik ervaar niet?
Als ik mezelf in God’s omgeving zet, dan weet ik weer hoe geweldig Hij is, hoe klein ik ben, hoe opluchtend dat eigenlijk ook is, hoe verschrikkelijk speciaal het is dat Hij, die de wereld en de zon en nog zoveel meer met Zijn eigen handen maakte, dat Hij me kent, me gemaakt heeft, me uit kiest. Want dat willen we allemaal. We willen uitgekozen worden. Gekend zijn.
En dat zijn we.
Life?in this land of Motherhood can be a bit boring and lonely. It happens in other countries as well, but that’s not where I am at the moment.?
Sometimes the monotony gets too much. Raising children is an important task, since they are the next generation. But just like one day at school can feel useless, although you know it will lead to getting your diploma, one day of raising children can feel quite mundane and unimportant.
The days follow each other like beads on a string and sometimes there seems to be no end. Like there never will be another full night and the word ‘sleep’ in has been deleted from all the dictionaries. The laundry keeps on coming, food needs to be cooked, children are hyper and need to be entertained. I asked Mike if we could just have those astronaut packs that you add water to for supper every day, but he said no. And he also wants to wear clean clothes every day. So there’s no solution to the laundry problem OR the food problem.
When those days keep on coming, then I feel invisible sometimes, like I am not part of the useful part of society anymore. All the other moms, now, they are. Because their living room is cleaned up. And their children are preparing for their studies in Law.
I start looking for something that makes me happy. I read things on the internet and even if it’s not an advertisement, the advertising sneeks in or through. Or under.
I don’t even notice, but I’ve started obsesively looking at that new mixer, those nice shoes, that book or that baby carrier. Because she’s got it.?
And that picture looks so pretty. And she’s so full of it. I want it I need it I should have it.
I stop and look around. Surprised, I see that I have a house full of stuff. I must have thought I needed it. Unconciously, I thought my life would be better if I got it. I would be happier and maybe a better housekeeper.
I laugh at myself hartily. There is that scarf. I just had to have it. I barely ever wear it.
Focus.
While doing dishes, or siting with kids piled on top of me, I pray. I pray for my boys, for what is going on in our lives.
I praise God for who He is.
I thank Him for all He does.
I remember that those things do not come to eternity. They stay here. They are fun, useful, not evil at all. Quite awesome, really. Like Sakura Bloom ringslings. Silk ones. But to be obsessed with all the things I want and all the things I think I need??
It’s not really neccesary at all. It won’t make me happier or fill the emptiness inside.
When I put myself in God’s sphere, I remember how amazing He is, how I am really small and how that is actually relieving. How incredibly wonderful it is that He who made the world, the sun, so much more? He knows me, He made me, He picked me. Because we all want to be picked. We want to be picked, to be known.?
And we are.