When Gabriel is drinking and it does not go as fast as he wants it to, he starts screaming. He stops drinking and gets all into a hysterical fit, kicking his feet and flinging his hands about. He prefers to drown himself in milk, having it all in one gulp.
Sometimes I catch myself doing that.
God says He will give me the strength I need when I need it. He’s not just going to make me superman or give me my entire life in one second. I need to go ahead, take a step in faith, and He’ll be there. Like Peter, walking on the water. Only not quite as scary.
(Seriously. I went snorkling one time and I was freaked out to the point of death because of the dark deep dephts beneath me. On the other hand, Peter didn’t have goggles and therefore couldn’t see the deep dark depths quite as well)
When I start kicking and screaming, it’s not nearly as acceptable as when my baby does it. Even when he does it it’s risky business for the little dude.
So my point is, just like I want my baby to be calm and trust that it’ll come at the pace that is right for him, God wants me to be calm. Life, wisdom, the grown-up factor and all other things will come at the pace that he decides is right for me.
Because if He’d just let me have everything I wanted at the moment I got it into my head that I wanted it…my life would be a big messy place.
Today I will practice what I preach and (try) to trust God and just walk where He’s put me without running ahead to grab what’s around the corner. Or being mad that I can’t have what He might have planned for next year.
Als Gabri?l drinkt en het gaat niet zo snel als hij wil dat het gaat, begint hij te schreeuwen. Hij stopt met drinken en maakt zich zo druk dat hij helemaal hysterisch wordt, voetjes en handjes al rondzwaaiend in de lucht; hij vindt het veel fijner om alles in een teug te kunnen binnenslokken.
Soms betrap ik mezelf erop dat ik het ook doe.
God zegt dat Hij me de kracht zal geven die ik nodig heb wanneer ik die nodig heb. Hij gaat me niet zomaar superwoman maken of me mijn hele leven geven in een seconde. Ik moet doorgaan, een stap in vertrouwen nemen, en Hij zal daar zijn. Zoals Petrus die op het water liep. Gewoon niet zo eng.
(Echt! Ik ben eens gaan snorkelen en ik was zo bang dat ik bijna stierf toen ik naar de diepe, donkere plaatsen onder mij keek. Aan de andere kant…Petrus had geen duikbril en hij kon die diepe donkere plaatsen dus ook niet zo goed zien)
Als ik ga stampen met mijn voeten omdat het me niet aanstaat is dat bijlange niet zo acceptabel als wanneer Gabri?l dat doet. Zelfs voor hem is het riskant.
Mijn punt is dus, net zoals ik wil dat mijn baby rustig blijft en vertrouwd dat het komt op een tempo dat goed is voor hem, wil God ook dat ik rustig blijf. Leven, wijsheid, en alle andere dingen zullen komen op een tempo dat Hij geschikt vind voor mij.
Want als Hij me nu plotseling alles gaf waarvan ik het in mijn hoofd krijg dat ik het wil, zou mijn leven een rommeltje zijn.
Vandaag wil ik naar mijn (ahem) wijze woorden luisteren, en God vertrouwen. Ik wil wandelen waar Hij me heeft gezet zonder vooruit te rennen en te willen grijpen wat er achter het hoekje staat, of boos zijn dat ik nu niet krijgt wat Hij voor volgend jaar heeft gepland.
Oh man…yea…I so want to gulp things…but end up spluttering and spilling things in a mess everywhere.