De zomer is voorbij.
De zonneschijn is er nog, maar in plaats van de naar bloemen geurende zomerse lucht te vullen met licht, doorsteekt hij nu als een speer de vlijmscherpe, ijskoude lucht.
Blaadjes die in de lente nog prille, ontluikende leventjes waren zijn oud geworden. Ze kleuren het landschap met rood, oranje en geel, en de volle takken dunnen steeds sneller uit. Een voor een vallen de blaadjes op de grond. Hun korte leven is alweer voorbij.
Mensen verheugen zich over Pumpkin Spice Lattes en pompoen soep, en hoewel ik vind dat ik van die dingen zou moeten houden moet ik altijd een beetje kokhalzen van pompoenen.
Ik houd van de kleuren van de bomen en ik ben verliefd op de klank van het woord ‘Autumn’.
Warme chocomelk met kleine marshmellows.
Movie nights onder een fleece dekentje.
Maar de koude kruipt naar binnen en zorgt dat ik me voel als een woord dat ik van mijn moeder en mijn zus niet mag gebruiken.
Ik probeer van de kleuren te genieten.
Een wrevelig klein stemmetje binnen in mij vertelt me dat als de laatste blaadjes gevallen zijn, het gewoon de winter is die zich vermomd heeft.
Verschillende keren per dag tel ik de weken af voordat ik terug, mogelijks, hopelijks, kan gaan uitkijken naar zonneschijn en kleine groene baby blaadjes die zich van naakte takken ontplooien.
Er zijn nog veel, veel weken.
Ik denk aan mijn kleine zusje, die nu in Nieuw Zeeland zit.
Ik stap de koude auto in en denk aan de zomer die zich voor haar uit strekt.
Als we aankomen bij de plaats waar onze huiskerk samenkomt wandel ik de stalen trappen naar boven. Dozen vol appels staan op elke tussen verdieping. Ze lokken me naar boven.
Ze vullen de lucht die te koud is met een heerlijke geur en ik vermoed dat, als men het heeft over Pumpkin Spice Lattes, dit het gevoel is waar ze het over hebben.
Boven is er koffie en thee. Vrienden lachen alsof het nog zomer is en laten mijn zonen op en over hun zetels en hun rug klimmen.
Ik denk, misschien, dat ik de winter wel overleef.
Deze winter die nu nog herfst is.
En ik noem hem Autumn.
Het is een zonnige woensdag namiddag en er hangt donder in de lucht.
Kleine jongens rennen rond in de tuin, vol hoop een muis, een bij of een kevertje te vinden.
Ze mogen geen hond dus moeten ze naar andere beestjes op zoek. Die leven overigens zelden langer dan 2 dagen. Dicht tegen elkaar aan gekluisterd bewonderen ze een worm.
Ik krimp een beetje in elkaar en neem een stap naar achteren, opgelucht dat ik al snel weg word gestuurd om een geschikt huis te vinden voor de worm (de verblijven van de huisdieren worden al bijna even snel vernietigt als hun bewoners zelf.)
Dan begint de jacht voor wormen-eten. Ik wordt bevraagd naar mijn experte meningen over de verschillende opties van voeding voor wormen, dus Google ik dat.
Een regenworm eet aarde. Dit lost een reeks verwonderde schreeuwtjes.
HIJ EET GROND EN POEPT DIE UIT.
Dit is waar kleine jongens voor leven. Wie heeft er een hond nodig als je een slangachtig, blubberig beest kan hebben dat grond eet, uit poept en dat je in twee kan snijden zonder het te doden?
Hun leven is rijkelijk gevuld.
Ik sta binnen, bekijk hen door het raam zodat ik […]
Ze lopen mij bijna omver, wanneer ze me boordevol enthusiasme een knuffel komen geven.
Ik knuffel ze terug, en ik vind ze lief.|
Ze lopen de trap af als een bende olifanten en de liefde verkoelt. Of pauzeert. Of de liefde wordt gewoon even geïrriteerd.
Ik vind dat ik niet geïrriteerd mag zijn terwijl ik geïrriteerd de trap afloop.
Ik ben zelf ook even een olifant. Een olifant die de deur een beetje te hard dicht slaat.
Zij willen havermoutpap en ik wil koffie en stilte maar ja, dan moet je ook geen drie jongens nemen.
En ik heb toch liever drie jongens.
Maar nu wil ik gewoon even koffie. Ook stilte.
Het is 9 uur s’ochtends en er zijn nog veel uren in deze dag.
Met geen stilte.
Het geluid verhuisd naar buiten.
Ik zit binnen met mijn stilte. Wij zijn goede vrienden.
Het geluid komt weer naar binnen. Of ik niet mee wil vliegen naar Mars?
Ruimteschepen maken veel lawaai, maar ik wil best wel even mee naar Mars.
Zo’n buitenkansje wimpel je nu eenmaal niet af.
(Het ruimteschip buiten werd jammer genoeg niet vastgelegd op een foto, maar we hadden uiteraard binnen ook een ruimteschip staan.)
[…]
Ik zoek altijd maar naar iets.
Ik weet niet goed wat.
Iets.
Iets wat ik wil doen.
Iemand die ik wil zijn. Ze vlucht voor mij weg, alsof ze vindt dat ik er nog niet klaar voor ben. Of, mij kennende, gewoon om mij te pesten.
Ik blijf zoeken, en ondertussen ben ik gewoon even.
Hij zoekt mij. Een versleten dekentje en een beertje dat zijn huid stillaan verliest reizen met hem mee. Hij weet heel goed wat hij zoekt.
Mij.
Het kan hem volstrekt niets schelen dat ik eigenlijk moet staan huilen over een ajuin.
Ik ga zitten met hem op mijn schoot en hij wil mij best wel delen met mijn boek.
Hij heeft mij gevonden. Ik houd hem stevig vast en zijn haar ruikt naar de zomer en de zon. Ik snuif de geur op als een verslaafde, want dat ben ik.
Dit ben ik. Ik ben gewoon even een mama die een zanderig kopje een kusje geeft. Het kopje duikt weg onder mijn kin.
Ik draai heel traag mijn hoofd weg, naar mijn boek.
We zitten hier samen. Te zijn.
Zijn is misschien wel het belangerijkste wat je kan doen.
Zo zitten wij hier, […]
“Doe het nu maar zelf”, zeg ik.
“Ga eens spelen.”
Ik wou dat hij al groot was.
“Stel je niet aan.” “Je bent een zeurpiet.” “Bloed is niet erg. Dat geneest wel terug.”
Ik denk dan weleens dat mijn empathie en mijn bezorgde moederhart ver te zoeken zijn.
Maar daar zijn ze: Iemand doet zijn hartje pijn…
Diep vanbinnen voel ik een woeste orkaan opkomen, gericht naar de oorzaak van zijn verdriet.
Bloed uit je vel: dat komt wel goed.
Bloed uit je hart: dat is erg.
Ik wil hem vasthouden, heel dichtbij. Alsof ik al de hartzeer die deze wereld kan geven kan tegenhouden. Alsof ik hem zo kan beschermen.
En toch neem ik mijn armen telkens weer weg, pers ik hem opnieuw de wijde wereld in.
Ik voel mijn wenkbrouwen fronsen met bezorgdheid, en ik voel zijn pijn ook diep binnen in mij.
Al de pijn die ik ooit gevoeld heb, komt weer bovendrijven als olie op het heldere water. Maak ik me nu zorgen om zijn pijn? Of om de mijne?
Ik kijk hem na als hij verder gaat, een stukje van de wereld in, zonder mij.
Omdat ik ook wel weet dat een beetje […]
De dag is al een hele tijd geleden de nacht ingegleden.
Kinderlijfjes liggen bezweet over hun dekens heen gedrapeerd. Drie buikjes bewegen zich met kleine zuchtjes op en neer, en drie kleine mondjes hangen open om de lucht wat efficienter binnen en buiten te kunnen laten.
Achter gesloten oogleden ontwaken er kleine jongens in een andere wereld, verslaan ze draken en vliegen ze over de daken.
Naast mij ligt hun papa, waar ik ze allemaal in mindere of meerdere mate in terug kan vinden. Zijn zware ademhaling kan je net geen snurken noemen en zijn mond hangt net zo als die van hen een beetje open.
Ik ga nog even naar beneden om de deur te sluiten, en ik kan het niet laten om nog even naar buiten te gaan.
Om op het vochtige gras te gaan liggen en de nachtlucht in te kijken. De sterren staren terug.
Zij zien de dag van morgen al aankomen, ver, ver over de horizon. Ik smeek hen om hem nog af te houden. Ze staren steeds maar zwijgend terug.
De koude avond sluipt rond me heen, kruipt over mijn huid heen alsof hij een verfborstel is met kippenvel-verf.
Ik wil nog niet […]
Ik ben gekocht met een prijs. Maar Hij zal me opgeven als dat is wat ik wil. Ik kan wegwandelen en Hij zal me laten gaan.
Ik doe het niet, want ik wil gekocht worden. Ik wil gekocht worden, gered en gemaakt worden.
Ik wil zijn wie Hij zag toen Hij mijn ziel maakte.
Want ik weet niet altijd wie ik ben, en wat ik moet doen. Ik weet niet altijd wie ik wil zijn, en wat ik wil doen.En soms ben ik wie ik niet wil zijn en doe ik wat ik niet wil doen, niet wetend hoe te stoppen.
Degene die mij gemaakt en gekocht heeft toen ik in de verkeerde handen viel, Hij weet hoe Hij me moet vormen tot wie ik eigenlijk moest zijn.
Hij houd me dicht bij Zijn hart tot ik het kan horen kloppen, en toont me wie ik kan zijn.
Ik blijf en vertrouw en ik voel dat het water het vuil van me afwast, vuil waar ik niet eens van wist dat het er was.
Eventjes voelt het alsof Hij de oorzaak van het vuil is. Ik denk erover om mijn rug naar Hem toe te keren, weg van […]
|
|
