Maar Caleb heeft een oud joggingbroekje aan, en het valt af. Zijn t-shirt is vuil.
Gabriel heeft nog redelijk wat eten op zijn gezicht hangen. Met een genereuze hoeveelheid snot daarover en er rond gesmeerd. Abel zijn ene sok valt af en de andere zit over zijn broek en ik heb geen witte muur, die doen het altijd zo goed op Instagram.
Dus zit ik hier en kijk ik er goed naar, ik zit in een 3-D foto en hij gaat viraal in mijn hart.
Dit ongelofelijk perfecte moment dat er zo heel erg onperfect uitziet.
Ik lach naar Gabriel, die mij vertelt over de draak die hij zal doden. Al dansend en vallend, want hij is tenslotte mijn zoon en bijgevolg nogal onhandig.
Hij kijkt nog eens terug om te zien of ik wel luister en ik zeg “ja”, ik knik en ik lach en ik leg mijn gsm neer, leg even dat verhaal van een Sobibor-overlever neer om te kijken naar iets dat nog maar 4 jaar op deze wereld bestaat. In al die vele jaren was het er nog nooit geweest en nu is het er, een stukje van mij en een stukje van mijn aller aller liefste en een heleboel unieks dat God speciaal voor dit mensje geschreven en gemaakt heeft. Iets jongs en iets wat deze pijnlijke wereld weer wonder en liefde en schaterlachen geeft.
Caleb’s lachje dat nog net een baby-lachje is, is verrukkelijk. Zijn kleine voetje glijdt weg en papa zet het terug op zijn eigen voet.
Abel roept door het ronde gat in de bakstenen muur, zo perfect voor foto’s, dat hij wel de snelste van de wereld is. Zijn haar staat alle kanten op. En zoals altijd is hij bedekt met een laagje zweet van al dat rennen.
Ik neem geen foto want dit moment voelt als veel meer dan 1000 woorden, kan onmogelijk in een foto gevangen worden, en I LIKE it.
Heel mooi!
It’s like one of those stunning sunsets or full moons that are impossible to truly capture on camera. 🙂 What a wonderful choice to enjoy it and preserve it in this way.
Niet te vangen in één beeld. Wel prachtig omschreven in woorden.