Als de dag slechtgezind begint

Vandaag begon slecht en rottig.

Caleb dronk om 4:30, en wou niet terug in slaap vallen. Zoals de meesten onder ons wel weten betekende dit dat ik ook niet meer kon slapen. Niet kunnen slapen bezorgd mij stress en stress maakt mij gemeen.

Tegen 5:30 werd ik dus gemeen en tegen 6 uur begon ik het te verliezen. Ik legde hem in het midden van het bed, een beetje meer naar papa’s kant, en ik ging me douchen. Een lange, hete douche.

Toen ik klaar was ging ik erg?zelf-opofferend naar beneden om het eten klaar te zetten, voornamelijk omdat ik geen zin had om met Mike te praten want stel je voor dat hij wakker was.En als ik slecht gezind ben heb ik geen zin om te praten. Als ik moe of slechtgezind ben, raak me dan niet aan, spreek me niet aan, stel niets voor, doe niets en laat het uit.Dus ging ik naar beneden om de havermout pap te maken, terwijl ik contempleerde over hoe slecht deze dag zou zijn. Ik probeerde Filipenzen 4 van buiten te leren maar de verzen spraken me niet aan. En zo gebeurde het dat tegen dat Mike beneden kwam, ik nog steeds slechtgezind was. Ik dacht triomfantelijk ‘zie je wel? De bijbel lezen of van buiten leren helpt helemaal niet’.

Daarop moeten we dan zeggen ‘duuh’. Als we het met zo’n houding doen, is het gedoemd tot falen.

Ontbijt was een stil gebeuren, en Mike had groot gelijk toen hij zei dat ik me verzwolg in mijn zieligheid, alleen had hij het niet moeten zeggen want dat bracht mijn woede naar boven en naar buiten terwijl ik het net zo goed probeerde te onderdrukken door het alleen te uiten?met?en dodelijke blik in plaats van een dichtslaande deur of een roep of een schreeuw.

Ik weet het, ik weet het. Ik ben ook erg trots op mezelf hoor. Wat een zelfbeheersing!

Toen ging Mike naar boven en begon ik mij te gedragen. Voor de een of andere reden wacht ik meestal tot hij vertrokken is vooraleer me te gedragen. Het is beschamend om mijn slechte houding toe te geven en te veranderen omdat ik me dan?kwetsbaar en belachelijk voel en ik ben te trots om me belachelijk te willen voelen.

Dus hij ging naar boven en ik zette muziek aan en Abel gedroeg zich en speelde. Even later kwam Gabriel ook naar beneden en begonnen ze te vechten. Ik deed de laptop weg en de enveloppen waar ik de adressen op schreef legde ik weg. Ja…dat waren nog geboortekaartjes die ik 4 weken te laat op ging sturen. Erg vlot.

Maar ik ging zitten en las een schattig kinderbijbeltje en ik ging er niet snel door heen zoals gewoonlijk. ?Ik las ieder woord al wist ik dat het boven hun niveau was. Ik dacht aan Gretchen’s post over het belang van lezen, en taal, en ging mee in het verhaal en het ritme van de woorden en ik genoot ervan.

Ik heb dan misschien wel de kwade blik gebruikt om Abel te laten zwijgen terwijl ik las, maar ik liet hem heel lief doen aan het eind van iedere pagina. (hij onderbreekt na ieder woord met vragen over iedere letter, pixel en lijn in de tekeningen. )