Gisteren ochtend bracht ik de twee jongens naar school en het was een hele normale dag. Caleb bleeft thuis met papa. Ik kwam terug thuis en vond hem op papa’s schoot en voor waarschijnlijk de eerste keer in zijn kleine leven verkoos hij bij papa te blijven in plaats van naar mama te komen zoals hij gewoonlijk wil. Met een zelfbewuste glimlach deed hij wat alsof-verlegen. En dan ging zijn blik weer naar de Baby Einstein film die hij keek op papas’s telefoon. Gelukzaligheid straalde van zijn gezichtje af.
Als we daar zo zaten, onze jongste aan het bewonderen, werden we onderbroken. Een vriend belde op om te vragen of we het al hadden gehoord van Zaventem. Dat hadden we niet. Een paar seconden later scrolden we langs de nieuwswebsites, het nieuws van de laatste seconden proberen te vinden.
Ja, nu wisten we het.
1 dode. 4 doden. 6 doden. Het bleef klimmen, samen met nog een explosie. En zo ver als we nu weten zijn het er 34. Dan nog de vele gewonden.
Nadat ik het nieuws gehoord en gelezen had ging ik met mijn schoonzus mee om haar auto te kuisen en om verse melk te kopen. Het […]
In deze wereld zijn er boterbloemen en baby teentjes en piepkleine dauwdruppels.
Ook is er het kwade dat binnenstormt met een oorverdovende stilte, hartsverdriet dat in de wereld schiet. Ze schieten het in levens terwijl ze levens wegschieten.
Ik? Ik weet soms niet wat het is dat ik zou moeten doen.
Zou ik me moeten focussen op het mooie, het schattige?- de gebroken harten aan zichzelf overlaten? Of zou ik me moeten focussen op de pijn, de gebroken dingen en mensen?
Houd ik mezelf veilig, en zorg ik voor mijn kinderen, en alleen voor hen?
Er is misschien wel een balans, maar daar houd ik niet zo van. Balans lijkt me altijd zo halfhartig. Lauw. Ik geef er de voorkeur aan om me volop in dingen te gooien. Ik zeg niet dat dit een wijze weg is om in te slaan. Ik zeg enkel dat dit het meest natuurlijk komt voor mijn impulsieve karakter.
Ik kijk naar buiten en zie een triestige grijze lucht. Het is verrassend koud. De grote boom die over ons niet zo kleine huis torent heeft de meeste van zijn bladeren al verloren. De lege takken steken strak af tegen de grijze lucht van waterverf. […]
De dag is voorbij.
Het huis is ??n grote rommel.
Duplo blokken vertellen het verhaal van 3 kleine jongens die ruimteschepen bouwden. Kleine sokjes die mollige kleine babyvoetjes warm hielden. Ik ben veel te moe om op te ruimen, ik heb slaap nodig. Te leeg en rusteloos om te slapen. Te moe om te douchen, mijn favoriete methode om rustig te worden na een zware dag. Het leven heeft geen zin. Ik heb geen zin in morgen, en al de morgens daarna. Ik weet niet waarom ik deze morgen zo opgewonden was. Over een proper keuken aanrecht. En rozijnen brood. Wie geeft er nu om propere keuken aanrechten en rozijnenbrood?
Ik zou er de rest van de dag, de rest van de week helemaal down over kunnen zijn. Maar vandaag niet.
Heel diep vanbinnen weet ik, onder het lege en rusteloze gevoel, dat dit ook weer voorbij gaat.?Geen nood om het op te blazen. Ik ben moe en ik moet slapen en een nieuwe dag zal morgen tevoorschijn komen.
Ik denk dat die nieuwe morgen fijner zal zijn in een proper(der) huis, dus geef ik mezelf 30 minuten emergency opruim tijd. Ik zou anders toch maar 30 minuten wakker […]
De titel van deze post is geinspireerd door het liedje ‘Driving in my car’ van Mother Goose Club. Het achtervolgt mein mijn slaap. Ik heb het al zo’n 9 biljoen keer gehoord.Ik kreeg mijn voorlopig rijbewijs in New Mexico, toen ik 16 was. Een paar maanden voordat ik mijn rijbewijs mocht halen verhuisden we terug naar Belgi?.
En toen mocht ik terug van NUL beginnen. Ik zal niets zeggen over hoe vreselijk oneerlijk het was, dat mijn broer en zus hun rijbewijs al wel hadden, door naar en van het tankstation een eindje verder van het ‘examen centrum’ te rijden. En dat ze hun rijbewijs zonder problemen konden omruilen. Ze mogen hier zelfs met een vrachtwagen rijden.Ik zal ook niets zeggen over het feit dat mijn zus met een automatische auto leerde rijden, en dat je in Belgie eigenlijk altijd met stick shift rijdt. Ze had dus een rijbewijs maar kon niet rijden. Ik zal daar dus echt helemaal niets over zeggen.? Maar daar heb je het. Ik, het arme middelste kind, of toch ergens in het midden, moest helemaal opnieuw beginnen. Ik deed mijn theoretische examen, en omdat mijn vriendje 8 jaar ouder was dan mezelf, mocht hij […]
Dit is een oud stukje uit mijn dagboek. Van toen Caleb nog een kleine platte baby was die niet kon kruipen. Een eeuwigheid geleden dus. Maar de dagen zijn nog steeds hetzelfde. Sommige beginnen goed en sommige beginnen op een rare toon maar eindigen wel op een mooie.
Vandaag begon slecht en rottig. Caleb dronk om 4:30, en wou niet terug in slaap vallen. Zoals de meesten onder ons wel weten betekende dit dat ik ook niet meer kon slapen. Niet kunnen slapen bezorgd mij stress en stress maakt mij gemeen. Tegen 5:30 werd ik dus gemeen en tegen 6 uur begon ik het te verliezen. Ik legde hem in het midden van het bed, een beetje meer naar papa’s kant, en ik ging me douchen. Een lange, hete douche. Toen ik klaar was ging ik erg?zelf-opofferend naar beneden om het eten klaar te zetten, voornamelijk omdat ik geen zin had om met Mike te praten want stel je voor dat hij wakker was.En als ik slecht gezind ben heb ik geen zin om te praten. Als ik moe of slechtgezind ben, raak me dan niet aan, spreek me niet aan, stel niets voor, doe niets en laat het […]
Zo. Dat was dat dan. Ik heb geen 31 dagen gescreven, maar dat is helemaal geen probleem. Omdat ik dat zeg. En zoals ik Abel dagelijks vertel ‘Mama is de baas’.
Ik begon een heel eind terug, en ik ben zo’n beetje terecht gekomen waar ik nu ben. Dus zal ik verder gaan van hier, waar ik ben en waar ik naar toe ga.Ik hoop dat je nog wat blijft. Dat zou leuk zijn, denk ik.
Ik zal waarschijnlijk twee keer per week een ietsje schrijven. En als ik dat niet doe dan zal je dat zien. Waarmee ik bedoel dat je niets zal zien, en dat je dat zal zien.
Deze post is deel van een serie:
Overlaatst las ik ergens de?’20 tips voor de vermoeide mama’. Sommige dingen waren wel wat grappig, maar sommige helemaal niet. ?Ik snap het, echt waar, dat het helpt om alles soms eens te relativeren met een lach en wat sarcasme. Dat doe ik ook. Maar voordat ik het post vraag ik mezelf af ‘wil ik dat mijn zonen dit lezen als ze 15 zijn?’
Ik wil niet dat ze dingen lezen die doen uitschijnen dat ik niet van hen genoot als ze klein waren, want dat is niet waar. Ik wil ook niet dat ze het idee krijgen dat ze mijn leven hebben verpest, mijn plannen overhoop hebben gegooid. Want dat deden ze niet.
Ze hebben mijn leven verrijkt, veranderd, en hebben me geforceerd om te groeien en dat zullen ze blijven doen. Hoop ik. Sommige dingen zijn wel moeilijk, maar dat betekent niet dat ik dat op hun ga steken of hun ga uitschelden. Ze mogen weten dat het leven niet altijd gemakkelijk is, maar ze moeten me ook niet horen zagen en klagen.
En dus zijn hier mijn eigen 20 tips voor vermoeide mamas. Gewijzigd en verbeterd.
1. Woorden hebben kracht. Bouw op, breek niet af.
2. […]
|
|
