Hier is het dan. Na een hele lange stilte, mijn eerste gedachten van 2016. Niet dat ik nu pas denk. Gewoon dat ik het nu pas deel 😉
Nieuwjaar!?Vol verwachtingen. Een nieuw blad. Het komt net op tijd, na Kerst.
Kerst, waar we met verwachting naar uitkijken en dat zelden voldoet aan de verwachtingen. Of waar we al niet meer naar uit kijken, omdat we tenslotte toch cynische belgen zijn en we onze reputatie wat moeten onderhouden.
Kerst dus, dat niet aan mijn verwachtingen voldeed, al wist ik dat op voorhand. Want ik wou de Kerst van vroeger. Ik wou de tradities met mensen die er niet meer zijn of die niet meer in hetzelfde huis wonen. Ik wou die tijd van magie, van leuke dingen.
Ik wist op voorhand dat ik geen kind meer was, dat ik nu zelf kinderen heb en dat familiefeestjes met kleine kinderen niet al dat zijn.
Ik wist op voorhand dat de kerstfeestjes van vroeger er niet meer zijn, of dat ze veranderd zijn.
Toch zal het diep vanbinnen nog gezeten hebben. Want er was een leegte en een gemis, en logica en begrip verhielp dat niet.
Ik kon het de mensen van nu […]
Met het overlijden van Mike zijn oma staan we weer stil bij het leven, nu en de eeuwigheid.
Ik schreef er over bij Breeze. De engelse vertaling staat hier, maar voor de nederlandse versie kan je naar Breeze.be gaan. De foto is niet van mijn oma, omdat ik er hier niet meteen ??n had liggen. Mijn schoonmoeder is een schat en liet me er een van haar gebruiken. Niet even lang geleden als die van mijn oma, maar toch wel vintage 😉 En ja, ze is en was echt super knap. Aan de binnenkant?EN de buitenkant 🙂
De titel van deze post is geinspireerd door het liedje ‘Driving in my car’ van Mother Goose Club. Het achtervolgt mein mijn slaap. Ik heb het al zo’n 9 biljoen keer gehoord.Ik kreeg mijn voorlopig rijbewijs in New Mexico, toen ik 16 was. Een paar maanden voordat ik mijn rijbewijs mocht halen verhuisden we terug naar Belgi?.
En toen mocht ik terug van NUL beginnen. Ik zal niets zeggen over hoe vreselijk oneerlijk het was, dat mijn broer en zus hun rijbewijs al wel hadden, door naar en van het tankstation een eindje verder van het ‘examen centrum’ te rijden. En dat ze hun rijbewijs zonder problemen konden omruilen. Ze mogen hier zelfs met een vrachtwagen rijden.Ik zal ook niets zeggen over het feit dat mijn zus met een automatische auto leerde rijden, en dat je in Belgie eigenlijk altijd met stick shift rijdt. Ze had dus een rijbewijs maar kon niet rijden. Ik zal daar dus echt helemaal niets over zeggen.? Maar daar heb je het. Ik, het arme middelste kind, of toch ergens in het midden, moest helemaal opnieuw beginnen. Ik deed mijn theoretische examen, en omdat mijn vriendje 8 jaar ouder was dan mezelf, mocht hij […]
Dit is een oud stukje uit mijn dagboek. Van toen Caleb nog een kleine platte baby was die niet kon kruipen. Een eeuwigheid geleden dus. Maar de dagen zijn nog steeds hetzelfde. Sommige beginnen goed en sommige beginnen op een rare toon maar eindigen wel op een mooie.
Vandaag begon slecht en rottig. Caleb dronk om 4:30, en wou niet terug in slaap vallen. Zoals de meesten onder ons wel weten betekende dit dat ik ook niet meer kon slapen. Niet kunnen slapen bezorgd mij stress en stress maakt mij gemeen. Tegen 5:30 werd ik dus gemeen en tegen 6 uur begon ik het te verliezen. Ik legde hem in het midden van het bed, een beetje meer naar papa’s kant, en ik ging me douchen. Een lange, hete douche. Toen ik klaar was ging ik erg?zelf-opofferend naar beneden om het eten klaar te zetten, voornamelijk omdat ik geen zin had om met Mike te praten want stel je voor dat hij wakker was.En als ik slecht gezind ben heb ik geen zin om te praten. Als ik moe of slechtgezind ben, raak me dan niet aan, spreek me niet aan, stel niets voor, doe niets en laat het […]
Zo. Dat was dat dan. Ik heb geen 31 dagen gescreven, maar dat is helemaal geen probleem. Omdat ik dat zeg. En zoals ik Abel dagelijks vertel ‘Mama is de baas’.
Ik begon een heel eind terug, en ik ben zo’n beetje terecht gekomen waar ik nu ben. Dus zal ik verder gaan van hier, waar ik ben en waar ik naar toe ga.Ik hoop dat je nog wat blijft. Dat zou leuk zijn, denk ik.
Ik zal waarschijnlijk twee keer per week een ietsje schrijven. En als ik dat niet doe dan zal je dat zien. Waarmee ik bedoel dat je niets zal zien, en dat je dat zal zien.
Deze post is deel van een serie:
Overlaatst las ik ergens de?’20 tips voor de vermoeide mama’. Sommige dingen waren wel wat grappig, maar sommige helemaal niet. ?Ik snap het, echt waar, dat het helpt om alles soms eens te relativeren met een lach en wat sarcasme. Dat doe ik ook. Maar voordat ik het post vraag ik mezelf af ‘wil ik dat mijn zonen dit lezen als ze 15 zijn?’
Ik wil niet dat ze dingen lezen die doen uitschijnen dat ik niet van hen genoot als ze klein waren, want dat is niet waar. Ik wil ook niet dat ze het idee krijgen dat ze mijn leven hebben verpest, mijn plannen overhoop hebben gegooid. Want dat deden ze niet.
Ze hebben mijn leven verrijkt, veranderd, en hebben me geforceerd om te groeien en dat zullen ze blijven doen. Hoop ik. Sommige dingen zijn wel moeilijk, maar dat betekent niet dat ik dat op hun ga steken of hun ga uitschelden. Ze mogen weten dat het leven niet altijd gemakkelijk is, maar ze moeten me ook niet horen zagen en klagen.
En dus zijn hier mijn eigen 20 tips voor vermoeide mamas. Gewijzigd en verbeterd.
1. Woorden hebben kracht. Bouw op, breek niet af.
2. […]
Dit weekend sliepen wij in het huis van vrienden. Bij het naar bed gaan zei Mike tegen Abeltje dat er hier geen lichtje was. Daarop zei Abeltje erg zelfverzekerd ‘Dat is niet erg papa, ik heb de zon getekend’. En dat had hij:
Deze post is deel van een serie:
|
|
