Genade in het midden van de rommel

De laatste tijd ben ik aan het leren om aan genade vast te klampen in het midden van de rommel.

Nadat ik al geroepen heb op mijn baby, de deur al dicht heb gesmeten en de keuken vloer nog erg vuil is.

Ik heb zin om zo door te gaan en me nog slechter te gaan gedragen. Misschien begin ik me morgen wel te gedragen, nadat de nacht deze dag heeft weggewassen,?mijn keukenvloer gekuist is en ik een gezonde maaltijd voor mijn gezin gekookt heb. Misschien mijn man nog even martelen met een koekje waar geen suiker maar alleen stevia in zit. Want een je man een koekje voorschotelen dat met stevia gemaakt is terwijl hij snakt naar Spicy Doritos maakt die verschrikkelijk vervelende houding van de voorbije dag weer helemaal goed. Niet?

Maar ik ben aan het leren om genade en vergeving te vragen voordat het erger wordt.

Om sorry te zeggen tegen een peuter die er echt niets van begrijpt, samen te bidden en me weer als een kind van God te gedragen in plaats van de zeer aantrekkelijke begeerten van mijn vlees te volgen en de deur HEEL HARD dicht te slaan en HEEL ERG boos te worden om daarna heel erg gemene dingen te zeggen in een giftige toon met vonken van vuur die uit mijn ogen komen wanneer mijn onschuldige man van zijn kantoor naar beneden komt om een glas water te halen.

Soms vind ik dat ik het recht heb om gemeen te zijn: Ik heb maar 3 uur geslapen, heb een spuug-douche gehad om 6 ?uur ’s ochtends en er hangt een zeurende peuter aan mijn rok, die als hij nog iets harder gaat trekken gaat afzakken.

Daarom begrijpt iedereen nu wel dat ik het recht heb om te paniekeren en om boos te worden.

Toch geeft niets mij het recht om me te gedragen als ‘momzilla’.

Ik ben er nog niet over uit of ik me wel mag voelen als een ‘momzilla’.

Hoe dan ook, ik moet stoppen en om genade vragen. En of ik nu een heilig, gloeiend gevoel krijg of niet, ik moet vooruit gaan en Jezus vertrouwen dat Hij mij zal voorzien van het nodige geduld.

Hij zal mij altijd de genade geven om verder te gaan en het leven aan te kunnen. Al betekent dat niet dat Hij er voor zal zorgen dat ik me als een heilige voel, goed en lief en zelfopofferend en …, weet je. En al neemt Hij sommige keren misschien de hoofdpijn weg, andere keren laat Hij die netje bij mij achter.

Ik voel me misschien nog altijd pisnijdig, mijn hoofdpijn is er nog steeds en ik ben zo moe dat ik me dronken voel. Ik moet Hem gewoon vertrouwen dat Hij hier zal zijn bij mij, en me door de dag heen zal helpen. Om de volgende woorden geduldig te zeggen en niet te snauwen.

En Hij doet het echt. Zelfs al voel ik me super vies en is alles waar ik aan kan denken een warme douche en bedtijd. Al is alles wat ik zie de secondewijzer die veel te traag vooruit gaat.

Een tijd geleden liet ik Abel me zoveel mogelijk helpen. Maar toen kreeg hij 4 kiezen door en had hij een grieperige verkoudheid. Dus stopte ik daarmee want het was gewoon menselijk niet mogelijk.

Nu probeer ik terug intentioneel dingen te doen met hem. Hem laten helpen met de afwas, zelfs al is de keuken daarna een zwembad. Hem laten helpen met de keukenvloer te dweilen (hij heeft het aanrecht ook maar even meegedweilt) en de ma?s te planten. (Hij heeft een van mijn pompoenplantjes vermoord. Jammer voor hem: nu heeft hij de kans verspeeld om deze herfst een pompoencake te krijgen die gemaakt is met voltarwemeel en stevia).

Door dit te doen ben ik de leuke dingen van het leven weer gaan zien. De lieve, fijne momenten van het mama zijn en de schattigheid die mijn kleine jongens eigenlijk zijn.

En Gabri?l heeft zijn eerste lepel fruitpap gegeten vandaag! Hij was ervan onder de indruk. Ook vandaag heeft Abel zijn laatste gekregen. De laatse tijd is het altijd een gevecht om het zijn fruitpap te laten eten. Behalve de bananenstukjes die hij er met zijn handen uit vist. Daarom heb ik besloten om dat gevecht niet meer aan te gaan.

Heeft er iemand advies over hoe je met een peuter die graag bloemen plukt in de tuin werkt? Hij begint te dansen van vreugde als hij het aardbeienbed ziet: overal van die leuke bloemetjes! Hij heeft me ook een naaktslak gegeven. EEN NAAKTSLAK. Ik verafschuw die beesten. Maar omdat ik wil dat hij later een stoere vent wordt die dames in nood redt van naaktslakken en andere soorten draken sprong ik rustig enkele meters naar achter en heb ik hem aangemoedigd en toegejuicht om de naakslak aan de kippen te geven.

Jep. Door mijn schuld is mijn zoon nu een naaktslakken-moordenaar. Wat voor een moeder ben ik???