De onmogelijkheid van niet te geloven

Ik groeide op in een Christelijk gezin.

Ik ben hier heel dankbaar voor omdat ik het Evangelie van jongs af aan hoorde. Toch zou je kunnen zeggen dat het nadeel hiervan is dat het iets heel normaal is en je het je leven niet laat veranderen.

Voor mij was Christen-zijn meer een religie (de regeltjes uit de bijbel volgen) dan een relatie te hebben met God.

Toen werd ik ouder en kreeg ik vriendinnen buiten de zondagschool. En zij vonden God blijkbaar allemaal maar belachelijk. Zelf twijfelde ik nooit aan God. Ik heb altijd geweten en geloofd dat Hij bestond. Ik wist dit in mijn hoofd, hart, ziel en emoties. Ik twijfelde er gewoon aan of ik hem wel wou volgen of niet, omdat dat zo oncool was.

Dus leefde ik voor enkele jaren een dubbel leven. Thuis was ik het flinke Christen meisje, terwijl ik op school ieder onderwerp meed dat tot God zou kunnen leiden. Ik had dan wel morele waarden, maar leefde daar in het geheel niet naar. Ik geloofde nog steeds dat God er was, en voelde mij schuldig over mijn levenstijl, maar uiteindelijk deed ik er nooit iets aan.

Rond deze tijd begon ik verkering te krijgen met een jongen die in ongeveer dezelfde situatie zat als ik. Hij zei dat hij een Christen was (en daarom vond ik dat het zeker wel juist moest zijn dat we verkering hadden), maar geen van ons beiden had een echte persoonlijke relatie met God. We lieten God eigenlijk in geen enkel facet van ons leven toe, dus waarom zouden we dat dan wel doen in onze relatie?

Als gevolg leefden we allebei met een enorm schuldgevoel, zelfveroordeling, schaamte, onzekerheid… je zegt het maar. Onze relatie duurde nog een jaar, maar daarna gingen we uit elkaar.

Hierna ging ik door een periode waarin ik het niet kon uitstaan om dit dubbele leven te leiden. Ik dacht niet dat ik het brave Christenmeisje kon zijn, dus besloot ik om gewoon helemaal van God weg te stappen. Ik geloofde nog steeds dat Hij er was, maar noemde mezelf geen Christen meer. Dit kon ik ongeveer een maand uithouden. Al snel ondervond ik dat ik een leven zonder God nog deprimerender vond dan een leven met God, ook al voldeed ik?niet dat ik aan de voorwaarden. Het maakte met niet gelukkiger om dronken te worden, het maakte me niet gelukkiger om elke jongen te krijgen die ik wou, te roken, laat uit te gaan… Met andere woorden, alle dingen die ik deed om erbij te horen en populair te zijn. Ik miste de stille vrede en zekerheid die ik bij mijn Christenvrienden zag.

Het duurde nog een jaar voordat ik op mijn knie?n ging. Helemaal ongelukkig en depressief besloot ik om het Christen-zijn nog een laatste kans te geven. Ik schreef me in in een discipelschapstraining programma in de Verenigde Staten. Ver genoeg van huis zodat ik niet zomaar kon afhaken. Ik vertelde God dat dit mijn laatste poging was. Ofwel helemaal, ofwel helemaal niet!

En man, heeft God dat even serieus genomen! Vanaf de eerste dag was Hij zo aanwezig! In dat eerste jaar van mijn opleiding leerde ik het verschil tussen geloven in God en een relatie hebben met God. Ik wist nog steeds dat God echt was, maar nu is dit een troost in plaats van een veroordeling.

Ik kies er nu voor om het ‘flinke christenmeisje’ te zijn. Maar ik heb nu eindelijk door dat het enige goede aan het ‘goede meisje’ is, dat ze onder genade leeft; de genade van God. Ik nam een stap vooruit, ik nam Zijn Hand aan. Ik maak nog steeds veel fouten en doe verkeerde dingen, maar ik weet nu dat ik opnieuw naar mijn Vader moet gaan, dat ik bedekt wordt door Zijn genade en dat ik Zijn vergeving zal ontvangen.

Geen dubbel leven meer, maar een heel hart, dat volledig voor Christus leeft!