Ieder jaar, van ongeveer half April tot begin Mei als we geluk hebben, is er een bos hier in Belgi?, het Hallerbos, dat een sprookjesbos wordt.
Stilletjes en zonder pretenties openen duizenden, miljoenen kleine bloemetjes zichzelf. Ze staan schouder aan schouder en bedekken de bosbodem in een tapijt van paarse glorie. Als je enigszins kan, ga er dan dit weekend heen.
Het zijn de laatste dagen dat de bloemen zo mooi bloeien. Foto’s zijn mooi, maar als je daar gaat wandelen,?dan ruik je wel een miljoen paarse bloemendromen. Je ziet hoe ver en wijd de bloemen gaan.
Je ziet hoe mooi het is als ieder bloemetje gewoon staat waar God het plantte, zijn kleur af geeft en zijn heerlijke geur. Eentje is al heel mooi. Maar al deze bloemen samen? Te mooi voor woorden.
Een dag in de zonneschijn.Magisch paars, overal.Als er fee?n zouden zijn, dan zouden ze hier zijn.Maar wij hebben geen fee?n nodig. Wij hebben een miljoen paarse bloemen en een romige geur.
We hebben kleine jongens die letters schrijven in het zand.
We hebben hebben boomstammen om op te wandelen en bomen om te knuffelen. Blauwe vlindertjes om achteraan te rennen.We hebben blauwe […]
Mijn tulpen staan dapper in de wind. Ze worden bijna omver geblazen, ze raken?bijna de grond als de wind op z’n hardst blaast. Ze zien er maar fragiel uit, alsof een klein zuchtje wind hun blaadjes zou afblazen. Hoe houden ze zo goed vast?
Ik wil ook dapper zijn in de wind.
Ik wil mijn blaadjes en kleuren goed vast houden. Ziet dat er dan uit als moedig zijn, met een lach, liefde en vreugde?
Ik wil die dingen vast houden terwijl ik voorover buig, terwijl de wind recht op mij af komt en me bijna doet omver vallen. En dan terug recht staan.
Ik denk soms wel eens dat mijn leven moet zijn als dat van een tulp in een mooi groen bloemperkje op een zonnige dag in juni, heel de dag en iedere dag.
Als het dan niet zo is, begin ik al snel te denken dat het allemaal verschrikkelijk is en dat ik verschrikkelijk ben, en dat alles altijd verschrikkelijk zal zijn, alsof er iets heel erg mis is met mijn leven en met mezelf.
Ach, domme ik. Ben ik dan zo snel gefopt? In ontevredenheid geluisd?
Blijkbaar toch wel.
Er is regen en er […]
De kleine handjes met die schattige kuiltjes houden me vast. Heel goed vast.
De grote blauwe ogen die iedereen kunnen charmeren zijn gewoon te perfect. Kleine meertjes blauwe zonneschijn, liefde en drama. Zijn eerste stapjes, de manier waarop hij zich languit in mijn armen laat vallen omdat hij te lui is om te leren stappen. Hij weet dat ik hem vang. De kleine babygeluidjes, die mij proberen na te zeggen. Een baby lachje dat begint van diep binnenin het buikje. Het borrelt naar boven en komt eruit, overal, in dat kleine expressieve gezichtje en door dat mondje dat geen schrik heeft om heel erg luid te worden.
Verrukkelijk is het. Is hij. Net als de bloemetjes die hij zomaar wil grijpen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen want ze zijn dan ook zo mooi, met hun felle kleuren.
Het is ook vermoeiend. E?n seconde op de vloer en hij huilt voor Mama, luid en met een gebroken hartje omdat zijn kleine hersentjes het zo niet snappen dat Mama nog van hem houdt, al pakt ze hem niet op. E?n seconde uit mijn zicht en zijn wereldje stort ineen, zijn hoofdje tilt naar achteren en een luide […]
Twee kleine ventjes-in-spe, rennend in de zonneschijn. Eentje is snel en kwiek, de andere kan zijn eigen beentjes niet volgen.Een derde ventje zit op de stenen wat modder te eten terwijl hij verukkelijke babygeluidjes giechelt naar zijn broers.Ik zit op de drempel, genietend van de eerste echte, blote-voeten warme zonneschijn dit jaar.?Ik kijk omhoog, naar de boom die er bijna in slaagt om het grote huis waarin we mogen wonen klein te doen lijken. Plots kijk ik scherp naar de boom en ren er naar toe. Mijn vrees wordt bevestigd nadat ik een van de lage takken naar beneden trek.?Nadat ik maanden heb gewacht om de boom helemaal roze en donzig te zien als een koningin in de tuin, vind ik uit dat ik het heb gemist. ?Is het gebeurt toen we twee weken geleden een weekend weg waren? Vorige week? We waren maar twee keer een weekend weg. Zo snel gaat het toch zeker niet voorbij? Dit is de tweede keer dat ik vergeefs wacht.?Vorig jaar keek ik ook vol verlangen uit naar de dag dat de koningin haar roze elfenjurk zou aan doen en hoog, traagjes elegant over de tuin zou dansen. Ik dacht dat ik de […]
Gisteren ochtend bracht ik de twee jongens naar school en het was een hele normale dag. Caleb bleeft thuis met papa. Ik kwam terug thuis en vond hem op papa’s schoot en voor waarschijnlijk de eerste keer in zijn kleine leven verkoos hij bij papa te blijven in plaats van naar mama te komen zoals hij gewoonlijk wil. Met een zelfbewuste glimlach deed hij wat alsof-verlegen. En dan ging zijn blik weer naar de Baby Einstein film die hij keek op papas’s telefoon. Gelukzaligheid straalde van zijn gezichtje af.
Als we daar zo zaten, onze jongste aan het bewonderen, werden we onderbroken. Een vriend belde op om te vragen of we het al hadden gehoord van Zaventem. Dat hadden we niet. Een paar seconden later scrolden we langs de nieuwswebsites, het nieuws van de laatste seconden proberen te vinden.
Ja, nu wisten we het.
1 dode. 4 doden. 6 doden. Het bleef klimmen, samen met nog een explosie. En zo ver als we nu weten zijn het er 34. Dan nog de vele gewonden.
Nadat ik het nieuws gehoord en gelezen had ging ik met mijn schoonzus mee om haar auto te kuisen en om verse melk te kopen. Het […]
Hier is het dan. Na een hele lange stilte, mijn eerste gedachten van 2016. Niet dat ik nu pas denk. Gewoon dat ik het nu pas deel 😉
Nieuwjaar!?Vol verwachtingen. Een nieuw blad. Het komt net op tijd, na Kerst.
Kerst, waar we met verwachting naar uitkijken en dat zelden voldoet aan de verwachtingen. Of waar we al niet meer naar uit kijken, omdat we tenslotte toch cynische belgen zijn en we onze reputatie wat moeten onderhouden.
Kerst dus, dat niet aan mijn verwachtingen voldeed, al wist ik dat op voorhand. Want ik wou de Kerst van vroeger. Ik wou de tradities met mensen die er niet meer zijn of die niet meer in hetzelfde huis wonen. Ik wou die tijd van magie, van leuke dingen.
Ik wist op voorhand dat ik geen kind meer was, dat ik nu zelf kinderen heb en dat familiefeestjes met kleine kinderen niet al dat zijn.
Ik wist op voorhand dat de kerstfeestjes van vroeger er niet meer zijn, of dat ze veranderd zijn.
Toch zal het diep vanbinnen nog gezeten hebben. Want er was een leegte en een gemis, en logica en begrip verhielp dat niet.
Ik kon het de mensen van nu […]
In deze wereld zijn er boterbloemen en baby teentjes en piepkleine dauwdruppels.
Ook is er het kwade dat binnenstormt met een oorverdovende stilte, hartsverdriet dat in de wereld schiet. Ze schieten het in levens terwijl ze levens wegschieten.
Ik? Ik weet soms niet wat het is dat ik zou moeten doen.
Zou ik me moeten focussen op het mooie, het schattige?- de gebroken harten aan zichzelf overlaten? Of zou ik me moeten focussen op de pijn, de gebroken dingen en mensen?
Houd ik mezelf veilig, en zorg ik voor mijn kinderen, en alleen voor hen?
Er is misschien wel een balans, maar daar houd ik niet zo van. Balans lijkt me altijd zo halfhartig. Lauw. Ik geef er de voorkeur aan om me volop in dingen te gooien. Ik zeg niet dat dit een wijze weg is om in te slaan. Ik zeg enkel dat dit het meest natuurlijk komt voor mijn impulsieve karakter.
Ik kijk naar buiten en zie een triestige grijze lucht. Het is verrassend koud. De grote boom die over ons niet zo kleine huis torent heeft de meeste van zijn bladeren al verloren. De lege takken steken strak af tegen de grijze lucht van waterverf. […]
|
|
