Ze lopen mij bijna omver, wanneer ze me boordevol enthusiasme een knuffel komen geven.
Ik knuffel ze terug, en ik vind ze lief.|
Ze lopen de trap af als een bende olifanten en de liefde verkoelt. Of pauzeert. Of de liefde wordt gewoon even geïrriteerd.
Ik vind dat ik niet geïrriteerd mag zijn terwijl ik geïrriteerd de trap afloop.
Ik ben zelf ook even een olifant. Een olifant die de deur een beetje te hard dicht slaat.
Zij willen havermoutpap en ik wil koffie en stilte maar ja, dan moet je ook geen drie jongens nemen.
En ik heb toch liever drie jongens.
Maar nu wil ik gewoon even koffie.
Ook stilte.
Het is 9 uur s’ochtends en er zijn nog veel uren in deze dag.
Met geen stilte.
Het geluid verhuisd naar buiten.
Ik zit binnen met mijn stilte.
Wij zijn goede vrienden.
Het geluid komt weer naar binnen. Of ik niet mee wil vliegen naar Mars?
Ruimteschepen maken veel lawaai, maar ik wil best wel even mee naar Mars.
Zo’n buitenkansje wimpel je nu eenmaal niet af.
(Het ruimteschip buiten werd jammer genoeg niet vastgelegd op een foto, maar we hadden uiteraard binnen ook een ruimteschip staan.)
Zo origineel. En heel dicht bij mijn “ik”.
Foto spreekt boekdelen.