Tijdens deze reis zijn er 3 hoogtepunten geweest. En de namen van die hoogtepunten zijn:
Abel Michael Glenn Brignola, 27 Juni 2011
Ik wist dat er wel een redelijk risico was dat ik ziek zou worden, maar ik ging er eigenlijk van uit dat ik daar zo’n beetje boven stond. Dat was voor mijn mama en mijn zus, maar dat zou mij niet gebeuren.
Dus natuurlijk gebeurde het wel met mij. Ik kreeg al het genot van morgen-middag-avond ziekte, en mijn dagen draaiden er rond om dat ene eetbare ding te vinden waardoor ik me beter zou voelen. Maar het is geniepig, dat zwangerschap misselijk zijn. De ene dag helpt melk, de volgende dag blijft melk geen 3 seconden binnen.
Het is gemeen, zeg ik je.
Maar ik overwon het.
Zo bezie ik het toch graag.
Op de een of andere manier heb ik het dan toch overleeft, en aan het einde van dat overleven was Abel er. Was hij het waard? Ja, ja hij was het zeker en vast waard. Vergat ik de pijn en de misselijkheid, zoals sommige mensen me beloofd hadden? Neen. Neen dat deed ik niet.
Ben ik er dan toch bovenop gekomen, en heb ik het aanvaard en ben ik verder gegaan met mijn leven?
Ik ben er nog mee bezig.
Gabri?l Michael Glenn Brignola, 6 November 2012
Deze keer wist ik dus wat ik moest verwachten. Ik had verwacht dat ik ziek ging zijn en had me daar op voorbereid, al hoopte ik dat het niet ging gebeuren. Deze keer zorgde ik op voorhand dat ik zo’n 30 kilo bij kwam zodat het niet zo’n kwaad kon als ik wat gewicht verloor tijdens de zwangerschap.
Neen. Neen dat deed ik niet.
Ik ben wel gewicht bij gekomen tijdens de zwangerschap, want blijkbaar moet je dat doen als je zwanger bent. Je komt bij. En dan raken andere mensen je buik aan en dan zeggen ze ‘Oh! t’Is een jongentje! Ik ben er zeker van want je draagt zo naar voor!’
Waarom, vraag ik je, is je buik plots publiek eigendom als je zwanger bent?
Gelukkig ben ik nogal flexibel en vriendelijk en geduldig. Ik vermoord dus ook niemand die dit doet. Ik verpulver ze gewoon met mijn laser-blik. Je weet wel ‘if looks could kill’? Ik ben daar een natuur talent in.
Anyway.
Ondanks mijn voorbereiding, of misschien vanwege mijn voorbereiding, werd ik niet langer dan een week ziek. De rest van de zwangerschap was ik kei gestresd dat ik het terug ging krijgen, en ik was dan ook heel opgelucht dat het uitbleef. Want ik zeg je, het is gemeen en geniepig en venijnig.
De geboorte was helemaal niet pijnlijk, het was net alsof ik in het midden van het bos in een open plekje met lekker groen gras zat, met prachtige bloemetjes en de zon die zalig over mij heen scheen, over mijn glanzende haar dat in de wind golfde, met muziek op de achtergrond en een glas kombucha in mijn hand….
Grapje. Ik dronk toen helemaal nog geen kombucha.
Maar daar was hij dan. Want het was een hij en een zij was het niet.
Maar het was een hele mooie hij. Want hij leek op mij. En ik was een mooie zij dus was hij dan ook een perfecte hij.
Caleb Theodore Brignola, 9 Maart 2015
De derde keer wist ik dus totaal niet wat er zou gebeuren met dat hele ziek-zijn. Ik vond het niet erg dat ik het weer niet kreeg. De depressie was dan wel erger dan de andere twee keren, waarschijnlijk om het goed te maken dat ik niet ziek was.
Deze keer had ik geen zin om 9 maanden te wachten voordat ik ging weten of het een meisje was of niet. Dus wisten we het op voorhand. Het was een hij. Ik wou het de eerste keren niet toegeven. Ik wou het zelfs niet toegeven tot de laatste echo. Toen zag ik hem plassen. En toen verdween mijn laatste restje hoop. Het was een hij, zeg ik je.
Maar weeral…het was een prachtige hij, en de flinkste baby van al de babies in de hele wereld en in de hele geschiedenis….wij hebben daar gewoon talent voor…er is iets, dat wij hebben, dat ervoor zorgt dat onze kindjes perfect zijn.
Zo gebeurde het dus dat we drie kleine musketiers kregen.
Ik kan ze dan misschien geen jurkjes aan doen, of vlechtjes of staartjes in hun haren doen, ze maken dat goed met de beste knuffels en kusjes. En dan die broederliefde.
Want al kunnen ze net zo hard vechten als ieder ander kind, als iemand anders iets durft zeggen? Wel…dan is er backup. Kan ik je advies geven?
Riskeer het niet.
Deze post is deel van een serie.
De kinderen ook. Wij noemen het de Brignola-Van Calster serie. We hebben editie 1, 2 en 3. Op dit moment zijn we niet van plan de 4de editie er bij te nemen. Omdat wij de Extreme Editie hebben genomen. Maar men weet maar nooit, want onze edities zijn wel uitzonderlijke editietjes. Extra lief enzo. Echt…je kan er toch geen ander mening over hebben, zeker niet als je ze daar zo ziet zitten??
In this journey into the Land of Motherhood, there have been 3 highlights. And the names of those highlights are:
Abel Michael Glenn Brignola, 27 June 2011
I knew there was risk of being sick on the way, but I assumed I was above all of that. That was for my mom and my sister, but it wouldn’t happen to me.
And so, of course, it did happen to me. I got all the joys of morning-noon-and-night sickness, during which every day was about finding that one thing to eat that might ease the nausea. It’s a tricky thing, pregnancy sickness. One day, milk helps you feel better, the next day it won’t stay down for 3 seconds.
It’s a mean thing, I tell you.
But I conquered it.
At least, that’s how I like to think about it.
But I survived it, somehow, and at the end of it, there was Abel. And was he worth it? Yes, yes he was. But did I forget the pain and the sickness, like some people told me I would? No. No I did not.
Did I get over it?
I’m still working on it.
Gabri?l Michael Glenn Brignola, 6 November 2012
This time around I knew what to expect. I prepared to be sick and gained 50 pounds ahead of time, so that it wouldn’t matter if I lost some weight.
No. No I did not.
I did, however, gain weight during the pregnancy, because that is, apparently, what one does while being pregnant. One gains weight. And then other people come up to you and touch your belly and tell you that Oh! You’re carrying to the front! It’s a boy! They are just so sure it’s a boy!
Why, I ask you, why are pregnant woman’s bellies all of a sudden public property?
Luckily, I’m very chill about this. I do not murder anybody who does this, I just laser them into tiny little pieces with my laser-look. You know, the whole ‘if looks could kill’? I got it down.
Anyway.
Despite my preparations, or maybe because of them, I did not get sick for longer then a week. I was terrified it would come back the entire rest of the pregnancy, and was hugely relieved, because, like I said, it’s mean.
The birth was not painful at all, it was like sitting in the middle of the woods in an open spot of green grass with lovely flowers and the sun shining down on my glossy hair that was swaying in the wind, some background music, a cold glass of kombucha in my hand…
Just kidding. I wasn’t drinking kombucha yet back then.
But there he was. Because a he it was and a she it wasn’t.
But he was a very beautiful he. Because he looked like me. And I was a very beautiful she and therefore he was the perfectest he.
Caleb Theodore Brignola, 9 March 2015
The third time around I didn’t know what would happen with that all-day sickness, and I happily missed out on most of it. I did get more depressed than the other two times, to make up for not being sick, I guess.
This time I did not feel like waiting to see if it would be a girl for 9 months, and so we found out beforehand. It was a he, I tell you. I didn’t want to admit it the first two times, in fact, I didn’t want to admit it until the very last scan, when I really and truly saw him pee. ?And then the last shred of hope left me.
Again, however, the he was a very beautiful he, and the most well behaved baby of all times. I don’t know what it is about us…we just have that extra something, you know, that makes for perfect babies.
And so it happened that we got our three musketiers.
They might not be able to wear cute dresses and have pigtails and braids in their hair, they make up for it in hugs and kisses and fierce brother love.
Because although they can fight just as loudly as any other kids, if anybody else dares to say a word to another one…well, there’s backup.
If I can give you some advice?
Don’t risk it.
This post is part of a series.
The children are as well. We call ?it the Brignola-Van Calster series, and we’ve got edition 1, 2 and 3. Right now, we do not plan on getting the 4th edition,?since we got the Extreme Editions,?but one never knows, especially when the editions are as exceptionally awesome as?ours. I mean, look at that. You could not possibly have another opinion on it, now, could you?