Het leven was steeds?te veel, en veel te vaak veel te ongelukkig. We verhuisden naar een klein hutje in het midden van niets.
Ik wou dat ik geen fibromyalgie had, want ik was wel redelijk zeker dat ik, moest?ik gezond zijn?en niet altijd pijn hebben en oververmoeid zijn, het makkelijker zou zijn me te?gedragen. Dan zou alles plots magisch makkelijk zijn en zou ik altijd gelukkig zijn. Misschien na dit dieet of dat supplement of die dokter, zou ik me goed voelen, en me goed gedragen…
En dus bleven we meestal ongelukkig.
Alsof we een Eeyore?familie waren, met ons eigen kleine regenwolkje boven?ons hoofd. En het gezegde gaat ‘If mama ain’t happy, ain’t nobody happy’. Dus wist ik dat ik een grote verandering moest doorvoeren.
Aarzelend vroeg ik God om mijn hart te veranderen en te doen wat er gedaan moest worden. Ik was niet wild enthousiast omdat ik wist dat operaties vaak wel erg pijnlijk zijn.
Ik had al geprobeerd om het goede in mijn leven zelf te vinden. Ik had geprobeerd om zelf gelukkig te zijn. Soms werkte het. Meestal niet.
En dan startte God de operatie. Want al had Hij me al de hele tijd geholpen, […]
Het leven in Dorp Strijd?was zeker niet altijd slecht. We hadden onze goede momenten. Ze lagen gewoon te ver weg uit elkaar. Er waren zoveel tijden van Strijd?die er tussenin lagen.
De goede tijden waren wandelingen met ons kleine gezinnetje, eten bij kaarslicht.
Wachten op papa bij het raam. Kleine handjes maakten dan liefdevol nog meer vegen op het raam. Gezichtjes werden helemaal blij als papa’s fiets in het zicht kwam. En dan renden we allemaal naar buiten, 1 kleine jongen op het zadel en 1 kleine jongen op het bagagerek en dan reden ze samen het fietsenhok in. Daarna was er eten,?misschien badtijd, en bedtijd. En dan was alles lekker warm en gezellig en vol knuffels en liedjes die werden gezongen.
Goede tijden waren wandelingen in de regen met twee blije, opgewonden kleine springballetjes die hun eigen paraplu stevig vasthielden en sprongen in de plassen.
Vriendinnen die helemaal uit Tennessee en Australi? kwamen en lekker lang bleven, samen weet-je-nog-toen marathons houden. Wandelingen met vriendinnen en zussen, wat eigenlijk hetzelfde is, en al onze kleine mensjes die mee renden en klommen.
Een vergeten boomgaard vinden met appels en aardbeien en bloemen voor in vazen.
Kerst bij mijn Papa en […]
In mijn hoofd gaf ik Dorp Gabri?l een nieuwe naam. Dorp Gevecht. Het leven was een gevecht. Ik wou alles. Ik wou een mama zijn, ik wou terug gaan en niet de bron van iemand’s eten zijn? Waarom ik? Waarom kan Mike de deur uit wandelen en ben ik hier thuis, vast, met twee levende kleine dingen wie het niets kan schelen of ik slaap of niet, of ik plannen heb of niet?
Mike die uit de deur liep om naar zijn werk te gaan was in mijn hoofd zo’n beetje hetzelfde als die foto’s die je ziet van filmsterren die op de red carpet lopen. Leuk, schitterend, blij. (want de hele dag achter een computer zitten, met mogelijks vervelende collega’s, deadlines en te veel werk opgescheept zitten is iedereeen zijn droom job. Dat is nu wel redelijk duidelijk)
Ik? Ik zat in een woestijn. Zonder bomen of iets. Met regen. Ik weet het, een woestijn met regen zou waarschijnlijk geen woestijn zijn. Maar ik ben nu niet bepaald bekend om rationeel te zijn als ik me depressief voel.
Die twee kleine mensjes?
Meedogenloos zuigen ze mijn energie, tijd en aandacht op.
Ik wou zoveel doen en ik had […]
Vandaag neem ik een pauze in het vertellen van mijn reis naar Mama Zijn en deel ik wat familie fotos. Omdat familie fotos nemen een mijlpaal is in iedere mama haar leven. Of dat een goede of slechte mijlpaal is laat ik over aan de verbeelding.
Eerst zorgen we ervoor dat iedereen bij elkaar horende kleding draagt. Ik dacht zo…als iedereen iets draagt met blauwe en witte strepen, het wel goed zou zijn. Ik heb het mijn mode-bewuste schoonzusje niet gevraagd, omdat ik normaal gezien verkeerd ben in die soort van zaken. En ik wou liever gelukkig zijn in onwetendheid dan ongelukkig in kennis.
Ik heb hiervoor Mike zijn hemd met de hand gewassen omdat het blauw in zijn hemd vloekte met het blauw van de andere hemden. Zoveel weet ik wel, weet je. Zelfs al geloof ik dat paars dezelfde kleur is als violet en lavendel.
We deden 3 pogingen voor deze fotos, met pauzes en omkoperij er tussenin. Wij zijn erg slim in dat soort van dingen.
Zie hier…iedereen zit. Dat was al een heuse overwinning!
We spreken eventjes, en de kindjes luisteren dan ook SUPER ge?nteresseerd, over hoe ze flink moeten lachen naar de camera. We gebruiken […]
Photo credits: Jelis & Joses Van Calster
De oudste eerst. Want zo hoort het, weet je wel. Hij was er tenslotte ook eerst. Zijn ogen zijn bruin. Zijn haar, dat vandaag niet wil meewerken met de kam, staat overeind in zijn volle zandkleurige glorie. Zijn beentjes zijn perfect. Bruin door de zon, en er nog wat modder over voor zijn imago.
De jongere waggeld achter hem aan. Hij loopt nu al een hele tijd, maar de ganzenpas blijft. Hij leunt eerst de ene kant op en dan de andere, en mist maar net een lelijke val die de bulten op zijn voorhoofd tot een even getal van 4 zou maken. De kleine man buigt voorover om zijn gevallen schat op te rapen. Een verimpelde aardappel. Hij gaat achterwaards het trapje af, begint al veel te vroeg te kruipen, wachtende tot het trapje naar beneden gaat.
Eens hij er veilig af is, rent hij achter z’n broer aan.
Grote jongen in de baby schommel, kleine jongen op de grote-jongens schommel. Want zo hebben ze het graag. Zo zitten ze daar, bruine oogjes vol verwachting naar mij aan het kijken, blauwe oogjes samengeknepen voor de zon, ook vol […]
Ik sta s’morgens op en ziet zo erg tegen de dag op omdat er 10 lange uren in zijn en het regent buiten en de kinderen zijn al kleine zotten. Ze eten havermoutpap en de tafel en de handjes zitten al snel onder de pap. Er valt ook wat op de vloer.
Na een eeuwigheid zijn ze klaar, opgekuist, en gaan ze spelen.
1 seconde later weerklinkt de eerst gil. Mama, altijd de rechter en vredestichter, komt tussen de twee kleine kannibalen in staan.
Onze dag is nu al 24 minuten bezig. Een eeuwigheid staat ons nog te wachten.
Ik neem me voor om geduldig en lief te zijn en ik slaag mijn Bijbel open. Dat blijkt het signaal te zijn voor de jongens om over een boek te gaan vechten. Mijn ergernis bubbelt naar boven, van onder in mijn buik naar mijn borstkas door mijn keel totdat het mijn ogen bereikt en er vuur uit schiet naar mijn twee kleine ventjes. Gabri?l is jong genoeg om kwetsbaar te zijn. Abel is oud genoeg om ook in woede te reageren en zijn woede is krachtig, woest, en duwt me weg met flitsende, boze oogjes.
Ik leg?mijn Bijbel […]
Door gastschrijver Gabriel Brignola, 2 jaar.
Hey daar, aan alle peuters!Vind jij het even leuk als ik om naar de dokter te gaan? Ik houd toch zo veel van de dokter! Ik snap dus echt niet waarom mama mij er nooit heen wil brengen als ik mijn vinger of mijn teen of mijn been pijn doe! Er mag dan misschien geen bloed zijn, maar het doet wel degelijk pijn!
Zondagavond viel ik van de trap. Het was een gigantische val, echt spectaculair. Het is nog onzeker hoe het gebeurde, maar de mogelijkheid bestaat dat mijn broer me in zijn enthusiasme om de eerste te zijn aan de kant schoof. Hij kan nogal opgewonden worden door zulke dingen.
Maar goed. We gingen dus naar het ziekenhuis, en het was geweldig. We gingen naar een ziekenhuis dat net iets verder is, omdat mijn nonkel daar werkt met de ambulance. We gingen dus naar nonkel Nick zijn ziekenhuis en zijn dokter en zijn verpleegsters hebben mij weer heel gemaakt. Ze vonden me allemaak kei schattig. Dat ben ik dan?Het was daar super leuk! Ik wou al snel eens terug gaan, maar voor een of andere reden wou mama me niet brengen. Niet […]
|
|