Mijn allergrootste angst? Dat ik morgen zal moeten leven, net als nu, en dingen zal moeten doen die ik niet zie zitten.?En dat het niet leuk gaat zijn.?Dat het misschien wel verschrikkelijk gaat zijn. Vandaag voel ik me ziek en alles doet pijn.?Mijn drie kleine jongens zijn wilde kleine dingen die, als ik ruimte en rust wil, over me heen klimmen, aan me plakken en op me springen. Sommige dagen is het moeilijk om de vreugde in deze momenten te vinden. De angst sluipt naar binnen dat iedere dag de rest van mijn leven zo als deze dag zal zijn, ik zal nooit meer uitgerust geraken en ik zal nooit meer mijn eigen persoonlijke ruimte hebben. Morgen zal ik me wel weer realizeren dat dat een emotionele gedachte was in een emotioneel moment. Maar zelfs al was het waar? Dan denk ik…Zijn wij geroepen om een leuke?tijd te hebben? Laten we het niet vragen aan de moeder die verdronk met haar kind in haar armen gesloten, de mama waarvan de dochter werd weg gerukt om misbruikt te worden. Zij die?geen eten heeft voor haar kinderen. Laten we haar niet vragen of ze zich zorgen maakt dat ze dingen zal moeten […]
|
|||
|
9 Maanden wachten. 9 Maanden zijn een eeuwigheid en dan nog wat langer. Ik zeur en ik zaag en ik ween en probeer me sterk te houden. Ik zeg tegen mezelf dat 9 maanden echt niet zo heel lang is. De laatste dagen zijn nog eens 9 maanden. En de dagen die ik overtijd ga, die zijn een eeuwigheid. Ik wacht op de pijn, ben blij als hij komt. Ik moet wel masochistisch zijn. Ik ben ongelofelijk opgetogen als de contracties beginnen, maar als hij niet wil draaien en ik hem er niet uit kan duwen wil ik het allemaal terug nemen. Ik wil geen contracties en geen baby en dit. kind. moet. er. uit. Dan komt het moment waar we op gewacht hebben. 9 lange maanden hebben we hier op gewacht: een klein perfect mensje dat er uit glipt, binnen in onze wereld glipt, in onze levens. Het is een nieuw klein leventje dat er nog nooit eerder was. Het kijkt naar mij met kleine blinkende donkere oogjes. Ik houd het dicht tegen me aan en heet het welkom. CALEB THEODORE Loyaal en dapper. En God’s geschenk. God’s geschenk van leven, aan ons. Waarom Hij ons […] Soms volgen de dagen elkaar te snel op. Het lijkt wel alsof ik op een ton ren, probeer bij te houden zodat ik niet val. Geen tijd voor rust, geen tijd voor vrede. Pampers moeten worden vervangen, eten moet worden gekookt. Afspraken en lunches en kippen in vieze hokken… Ik voel me verloren in de drukte, alleen in de massa. Maakt niet uit hoeveel geweldige vrienden ik heb, hoeveel mensen ik zie en dingen ik doe. God lijkt stil en ik krijg niets als ik mijn bijbel lees. Ik vraag Hem om te spreken, maar Hij wacht. Wacht tot ik ruimte maak, in mijn leven en mijn hart. Een lied, tekst, gecachte…stilletjes aan kom ik terug. Ik wil meer, want ik houd van het gevoel om gevonden te zijn. Het brengt vrede en vreugde, als ik bij zijn zijde blijf. Hij spreekt en ik hoor Hem terug. Mijn dagen zijn geen toevallige kraaltjes o peen ketting die te vol zit. Er is rust en hoop en een reden, al is de drukte misschien hetzelfde. Hij maakt ruimte waar ik geen zag. Vrede en liefde en vriendelijkheid waar er geen waqs. Ik ben niet meer alleen. Gelinkt met www.lisajobaker.com voor […] Een paar weken geleden hadden we een uitzonderlijk druk weekend. We waren de hele dag weg, in een overvol huis waar de kindjes niet echt degelijk konden slapen s’middags. Al rennend achter onze twee zweetende, oververmoeide kleine jongens probeerde ik toch nog wat te eten van mijn bord dat ik mee sleurde. Terwijl de andere volwassenen daar op hun dooie gemak rustig zaten te eten! Normaal gezien heb ik dan echt wel medelijden met mezelf. Maar nu, tot mijn grote verbazing, bleef ik geduldig en gelukkig! Omdat dit helemaal niet normaal is voor mij, was ik redelijk gechoqueerd. Ik legde aan mezelf uit dat het moest zijn omdat ik me erop had ingesteld. Ik had mezelf erop voorbereid dat ik niet langer dan 5 minuten per keer aan tafel zou kunnen zitten. Daarom stoorde het mij ook niet als dat zo was! Ik bleef hier even over nadenken, omdat ik het wel een erg aangename gedachte vond. Toen werd ik gestoord door een zachte por in mijn gedachten. Ik had de indruk dat God me iets probeerde te vertellen. Hij sprak zachtjes en aanhoudend in mijn hart, totdat ik het verstond: ik had helemaal niets, maar dan […]
Gillend en lachend verwelkomen de jongens hun papa. Ze hebben de hele dag op hem gewacht. Vanaf dat hij vanochtend de deur uitstapte, en ze brullend aan het raam stonden. Ze vonden dat ze een heel er tragisch leven hadden. Nadat we samen een hoge duplo toren gebouwd hebben en de oudste die om mocht ?schoppen, besloten ze dat het leven toch nog wel de moeite waard was. Gabri?l doet nog een slaapje in de voormiddag. Daarna, beloof ik aan Abel, zullen we naar Izaak gaan. Zijn gezich wordt een lachje. Een stralend, grinnikend, ondeugend lachje. Volgens hem is baby nu wel gedaan met slapen. Ik zeg van niet. 5 minuten later is baby toch wel echt klaar met slapen, vertelt Abeltje aan mama. Maar mama is het niet met hem eens. We maken een trein, een berg van kussens om in te springen, kieperen de speelgoed dozen van de autos en babyspeeltjes omver, we tekenen Abel zijn hand, gaan de post halen, en eten rozijntjes. Dan horen we boven een geluidje. ?We rennen de trap op en het geluidje wordt een weentje. Het weentje wordt al snel een lachje als mama het kindje vast heeft en […] Ik ben op een missie; Een missie om niet te zagen over wat is of wat niet kan, om om vreugde en blijdschap te vinden in al de momenten die mijn dagen vullen, die dan weer mijn leven maken. ?Ik heb de neiging om te zuchten en te klagen over het leven wat ik heb, en uit te kijken naar andere tijden in mijn leven. In plaats van te genieten van dit moment. Daarom ga ik vanaf nu proberen te leven in dit moment, en vreugde te vinden in deze dag, hoe lang hij ook mag duren. Er zijn veel dingen om blij over te zijn. Vorige week ging ik winkelen met Abeltje en had ik geen muntje voor het karretje. Dus ging ik de winkel in op zoek naar een persoon, om geld mee te wisselen. De eerste dame die ik aansprak had er geen, maar bleef wel lang zoeken, omdat ze heel vriendelijk was. De volgende dames hadden wat beters. Een plastic muntje van de Delhaize dat je iedere keer opnieuw kunt gebruiken. Ze waren vertederd door Abeltje, die daar zo schattig aan het wezen was. Ook vonden ze waarschijnlijk dat ik heel knap en lief was. Maandag […] Een boom is een sterk ding. Iets zekers. Toen ik 6 was woonden we in de stad en we hadden in onze tuin een gigantische boom. Een paar jaar geleden bezochten we de gemeente die daar samenkomt op de eerste verdieping van het gebouw waar we woonden. En ik was heel verontwaardigd dat ze onze boom hadden omgekapt. Alsof ze een stuk van mijn kindertijd hadden omgekapt. Er is nu een creche in onze living en het gras is lang met vooral onkruid en ik probeer 3 kleine kinderen rond te zien rennen. En papa die grote tekeningen maakte op het bord en hey! Waar is dat bord naar toe, mensen? In ons volgende huis hadden we een boom met een touw waar je aan kon zwieren. De boom stond boven op een heuveltje, dus je kon het touw pakken en echt van het bergje vliegen. Heel romantisch?en echt, weet je wel. Het huis daarna had populieren waar we in konden klimmen. Omdat de top ieder jaar afgezaagd werd konden we op het vlakke stuk staan en waren we verborgen door de takken die er rond omhoog groeiden. En dan was er de treurwilg met een schommel waar ik soms […] |
|||
| Copyright © 2025 Omily - All Rights Reserved | |||