Met het overlijden van Mike zijn oma staan we weer stil bij het leven, nu en de eeuwigheid.
Ik schreef er over bij Breeze. De engelse vertaling staat hier, maar voor de nederlandse versie kan je naar Breeze.be gaan. De foto is niet van mijn oma, omdat ik er hier niet meteen ??n had liggen. Mijn schoonmoeder is een schat en liet me er een van haar gebruiken. Niet even lang geleden als die van mijn oma, maar toch wel vintage 😉 En ja, ze is en was echt super knap. Aan de binnenkant?EN de buitenkant 🙂
Ik sta s’morgens op en ziet zo erg tegen de dag op omdat er 10 lange uren in zijn en het regent buiten en de kinderen zijn al kleine zotten. Ze eten havermoutpap en de tafel en de handjes zitten al snel onder de pap. Er valt ook wat op de vloer.
Na een eeuwigheid zijn ze klaar, opgekuist, en gaan ze spelen.
1 seconde later weerklinkt de eerst gil. Mama, altijd de rechter en vredestichter, komt tussen de twee kleine kannibalen in staan.
Onze dag is nu al 24 minuten bezig. Een eeuwigheid staat ons nog te wachten.
Ik neem me voor om geduldig en lief te zijn en ik slaag mijn Bijbel open. Dat blijkt het signaal te zijn voor de jongens om over een boek te gaan vechten. Mijn ergernis bubbelt naar boven, van onder in mijn buik naar mijn borstkas door mijn keel totdat het mijn ogen bereikt en er vuur uit schiet naar mijn twee kleine ventjes. Gabri?l is jong genoeg om kwetsbaar te zijn. Abel is oud genoeg om ook in woede te reageren en zijn woede is krachtig, woest, en duwt me weg met flitsende, boze oogjes.
Ik leg?mijn Bijbel […]
Mijn allergrootste angst? Dat ik morgen zal moeten leven, net als nu, en dingen zal moeten doen die ik niet zie zitten.?En dat het niet leuk gaat zijn.?Dat het misschien wel verschrikkelijk gaat zijn. Vandaag voel ik me ziek en alles doet pijn.?Mijn drie kleine jongens zijn wilde kleine dingen die, als ik ruimte en rust wil, over me heen klimmen, aan me plakken en op me springen. Sommige dagen is het moeilijk om de vreugde in deze momenten te vinden. De angst sluipt naar binnen dat iedere dag de rest van mijn leven zo als deze dag zal zijn, ik zal nooit meer uitgerust geraken en ik zal nooit meer mijn eigen persoonlijke ruimte hebben. Morgen zal ik me wel weer realizeren dat dat een emotionele gedachte was in een emotioneel moment. Maar zelfs al was het waar? Dan denk ik…Zijn wij geroepen om een leuke?tijd te hebben? Laten we het niet vragen aan de moeder die verdronk met haar kind in haar armen gesloten, de mama waarvan de dochter werd weg gerukt om misbruikt te worden. Zij die?geen eten heeft voor haar kinderen. Laten we haar niet vragen of ze zich zorgen maakt dat ze dingen zal moeten […]
9 Maanden wachten. 9 Maanden zijn een eeuwigheid en dan nog wat langer.
Ik zeur en ik zaag en ik ween en probeer me sterk te houden. Ik zeg tegen mezelf dat 9 maanden echt niet zo heel lang is. De laatste dagen zijn nog eens 9 maanden. En de dagen die ik overtijd ga, die zijn een eeuwigheid.
Ik wacht op de pijn, ben blij als hij komt. Ik moet wel masochistisch zijn. Ik ben ongelofelijk opgetogen als de contracties beginnen, maar als hij niet wil draaien en ik hem er niet uit kan duwen wil ik het allemaal terug nemen. Ik wil geen contracties en geen baby en dit. kind. moet. er. uit.
Dan komt het moment waar we op gewacht hebben. 9 lange maanden hebben we hier op gewacht: een klein perfect mensje dat er uit glipt, binnen in onze wereld glipt, in onze levens. Het is een nieuw klein leventje dat er nog nooit eerder was. Het kijkt naar mij met kleine blinkende donkere oogjes. Ik houd het dicht tegen me aan en heet het welkom.
CALEB THEODORE
Loyaal en dapper. En God’s geschenk. God’s geschenk van leven, aan ons. Waarom Hij ons […]
Ik word een beetje gek. Ik ben 40 weken zwanger en ik moet dringend niet meer zwanger zijn. Ik moet mooie jurkjes kunnen aan doen, want dat is een essentieel deel van het leven. Ik moet kunnen bewegen. Als een mens, geen robot. Ik moet kunnen slapen zonder van binnenuit gestampd te worden. Ik moet..
Ach ja, je hebt het al wel door.
En komaan, ik heb erover zitten bidden. Echt serious gebeden. En gevraagd dat de baby al geboren mag worden…zo’n 3 weken geleden. En dit gebed…staat op repeat.
Hoe moeilijk is het voor God, die alles en iedereen heeft geschapen, om de baby te laten komen? Ik vraag voor brood en ik krijg een steen. Zo voelt het dan toch.
Maar dan komen de maren.
Ik denk aan wijze?woorden die ik overlaatst las. Vraag me niet waar.?Mijn hersenen functioneren momenteel niet ten volle.
Ik weet niet meer hoe het er stond, maar het ging zo ongeveer als dit:
‘Heb ik alles wat God me gaf gegrepen, gulzig aan het verorberen? Heb ik van al Zijn cado’s zitten genieten zonder de Gever te danken?
En nu, nu dat Hij me iets niet geeft waar ik voor vraag, zeur […]
Soms volgen de dagen elkaar te snel op. Het lijkt wel alsof ik op een ton ren, probeer bij te houden zodat ik niet val. Geen tijd voor rust, geen tijd voor vrede.
Pampers moeten worden vervangen, eten moet worden gekookt. Afspraken en lunches en kippen in vieze hokken…
Ik voel me verloren in de drukte, alleen in de massa. Maakt niet uit hoeveel geweldige vrienden ik heb, hoeveel mensen ik zie en dingen ik doe.
God lijkt stil en ik krijg niets als ik mijn bijbel lees. Ik vraag Hem om te spreken, maar Hij wacht.
Wacht tot ik ruimte maak, in mijn leven en mijn hart.
Een lied, tekst, gecachte…stilletjes aan kom ik terug. Ik wil meer, want ik houd van het gevoel om gevonden te zijn.
Het brengt vrede en vreugde, als ik bij zijn zijde blijf.
Hij spreekt en ik hoor Hem terug. Mijn dagen zijn geen toevallige kraaltjes o peen ketting die te vol zit. Er is rust en hoop en een reden, al is de drukte misschien hetzelfde. Hij maakt ruimte waar ik geen zag.
Vrede en liefde en vriendelijkheid waar er geen waqs.
Ik ben niet meer alleen.
Gelinkt met www.lisajobaker.com voor […]
Een paar weken geleden hadden we een uitzonderlijk druk weekend. We waren de hele dag weg, in een overvol huis waar de kindjes niet echt degelijk konden slapen s’middags. Al rennend achter onze twee zweetende, oververmoeide kleine jongens probeerde ik toch nog wat te eten van mijn bord dat ik mee sleurde. Terwijl de andere volwassenen daar op hun dooie gemak rustig zaten te eten! Normaal gezien heb ik dan echt wel medelijden met mezelf.
Maar nu, tot mijn grote verbazing, bleef ik geduldig en gelukkig! Omdat dit helemaal niet normaal is voor mij, was ik redelijk gechoqueerd.
Ik legde aan mezelf uit dat het moest zijn omdat ik me erop had ingesteld. Ik had mezelf erop voorbereid dat ik niet langer dan 5 minuten per keer aan tafel zou kunnen zitten. Daarom stoorde het mij ook niet als dat zo was!
Ik bleef hier even over nadenken, omdat ik het wel een erg aangename gedachte vond. Toen werd ik gestoord door een zachte por in mijn gedachten.
Ik had de indruk dat God me iets probeerde te vertellen. Hij sprak zachtjes en aanhoudend in mijn hart, totdat ik het verstond: ik had helemaal niets, maar dan […]
|
|
