Het is grijs en het regent en kindjes krijgen tandjes en worden ziek.
Soms moet je hard zoeken voordat je vreugde vindt. Soms lukt het even niet en dan vergeet je gisteren. Soms moet je zitten en staren en nog een kop thee drinken.
Maar het is echt wel waar : ‘Joy comes in the morning’. ?Er is nooit, nooit een moment waarop we niet op God kunnen hopen. In de regen en tussen het gehuil kunnen we op hem hopen.
En iedere keer stuurt Hij weert troost, en zijn glimlach. Niet op dezelfde manier. Altijd iets anders. Je moet er voor zoeken. Ervoor open staan.
Een mutsje terugvinden, bezoek dat de ramen lapt en tulpen meebrengt, een uurtje met baby voordat de anderen wakker zijn en kusjes voor mama alleen.
God zorgt voor mij. God houd van mij.
Soms vergeet ik het even in mijn hoofd, maar mijn hart weet het altijd wel. Soms wil ik het even niet, maar ik ren altijd weer terug.
Linking with lisajobaker.com for?Five Minute Friday
Nadat we terug naar Belgi? verhuisd waren en geen mennonieten meer waren en deden alsof we normaal waren (wat dat dan ook mag zijn. Zover als ik weet zijn er eigenlijk geen normale mensen)…begon ik naar school te gaan.
En ik bedoel dus echt wel degelijk een school. Een echte. Waar er ook andere mensen rondlopen. Overal. Maar ik had al zolang gedroomd van verpleegkunde te studeren dan ik er snel naartoe rende toen ik hoorde dat ik er kon beginnen zonder een Belgisch diploma.
Toen ik dan voor de deur van de school stond had ik heel erg veel zin om heel hard te schreeuwen en naar mijn mama te rennen.?Maar ik was super dapper, en dus ging ik naar binnen. In een klas vol mensen die de dag ervoor het schooljaar al waren begonnen, en naar mij staarden. Ik was binnen gekomen met een ander meisje dat ook een dag te laat begon, dus voelde ik een connectie met haar. Nogal logisch aangezien we allebei een dag te laat begonnen. Kan je de eenheid en connectie niet voelen in de lucht? Toen stuurde de leerkracht haar naar buiten omdat de klas blijkbaar werd opgesplitst voor deze […]
Een dromerig, vredevol plekje in het Keukenhof, Nederland
Onvermijdelijk blijft het feit dat ik altijd vecht. Een chronische puber, noem ik mezelf weleens. Ik vecht tegen het leven. Tegen de tijd. Tegen vooroordelen en tradities, manieren en conventies.
Vechten kan rebeleren zijn. ?Vechten is ook leven. We vechten tegen ziek zijn en dood gaan, tegen het menselijke in ons en tegen de natuur. Het is een dunne lijn tussen dat vechten en dat leven.
God geeft en neemt leven. Toch gaan wij tot het uiterste om het leven te houden als het op een einde loopt, of als het moeilijk gaat. We vinden het verkeerd om het zomaar te laten gaan. Dat is het ook. Het is iets bijzonders. Hoe kunnen we dan weten waarvoor we moeten vechten en wat we in vrede moeten aannemen?
We vechten, moeten vechten, tegen menslijke zonden. Tegen jaloezie, haat, boosheid, tegen dat in ons dat altijd ons eigen recht wil halen, en dat de ander daar desnoods wel voor wil pijnigen. We moeten vechten voor het leven, voor al wat mooi en waar en rein is.
En we moeten dat vechten v??r in een staat van rust doen. Ons […]
Ik hou van lijstjes. Ik maak voor alles lijstjes. To-Do lijstjes, Winkellijstjes, Denk-lijstjes, Inspirerende verzen lijstjes, Boeken die ik wil lezen lijstjes..Soms, als ik geinspirreerd ben door iets specifiek tijdens mijn stille tijd, of door een idee tijdens de dag, begin ik me zorgen te maken dat ik het zal vergeten. Dus schrijf het in mijn dagboek. Misschien helpt het me nog wel eens. En dan hoop ik dat ik het niet vergeet te lezen. Omdat dat idee gewoon geweldig was, en ik dat echt moest horen, en het hielp me zoveel.
Maar weet je , dat was mijn manna voor die dag.Soms lees ik het opnieuw en ben ik helemaal niet meer ge?nspireerd. Het was mijn manna van vorige week.
God wil me vandaag iets anders geven. Hij weet wat ik nodig heb.
Hij wil niet dat ik me druk maak omdat ik alles wat me ooit geinspireerd heeft wil onthouden, voor als ik het ooit nodig heb. Hij heeft altijd wat ik nodig heb, een geeft het op het juiste moment. Ik moet het dus helemaal niet in een ‘red mijn leven’ lijstje zetten.
Ik schrijf het wel in mijn dagboek, en het is bemoedigend om te lezen. […]
Het leven is opgemaakt door momenten. Zoveel momenten, kraaltjes op de ketting van mijn leven.
En wanneer het leven druk is blijf ik maar plannen maken, lijstjes maken, en ik blijf ze opschuiven, wegduwen naar een ‘latere’ tijd. Maar dan wordt later nu en ik heb het nog altijd niet gedaan. Ik heb nog niet geleerd om geduldig te zijn en liefdevol, nederig, vriendelijk en vol vreugde. Op welk moment zal ik dat dan leren?
Als ik echt zou geloven dat HET moment zou komen, je weet wel, dat moment waarin ik inspiratie en eeuwige tijd zal hebben, waarin ik echt volwassen ben geworden en de situatie is perfect…dan zou ik het gewoon kunnen uitstellen to dan.
Maar dat moment komt niet, toch? Dus moet ik vandaan en morgen en in deze tijden en op dit moment kiezen wat ik wil doen. Als ik later op vandaag terugkijk, wil ik niet zien dat ik op morgen wachte. Voor de perfecte dag en tijd die nooit echt kwam. Ik wil vandaag herinneringen maken en vandaag een betere vrouw en mama en vriendin zijn en leven alsof Jezus me vannacht naar huis roept.
Als Hij me vandaag zou vertellen dat Hij […]
Een boom is een sterk ding. Iets zekers. Toen ik 6 was woonden we in de stad en we hadden in onze tuin een gigantische boom. Een paar jaar geleden bezochten we de gemeente die daar samenkomt op de eerste verdieping van het gebouw waar we woonden. En ik was heel verontwaardigd dat ze onze boom hadden omgekapt. Alsof ze een stuk van mijn kindertijd hadden omgekapt. Er is nu een creche in onze living en het gras is lang met vooral onkruid en ik probeer 3 kleine kinderen rond te zien rennen. En papa die grote tekeningen maakte op het bord en hey! Waar is dat bord naar toe, mensen?
In ons volgende huis hadden we een boom met een touw waar je aan kon zwieren. De boom stond boven op een heuveltje, dus je kon het touw pakken en echt van het bergje vliegen. Heel romantisch?en echt, weet je wel.
Het huis daarna had populieren waar we in konden klimmen. Omdat de top ieder jaar afgezaagd werd konden we op het vlakke stuk staan en waren we verborgen door de takken die er rond omhoog groeiden. En dan was er de treurwilg met een schommel waar ik soms […]
Ik ben de grote zus van Naomi. Vier jaar geleden ben ik met mijn schat getrouwd en ik ben nu mama van bijna drie kindjes. Ik ben niet zo goed met woorden als mijn kleine zusje, maar zal toch proberen zo goed mogelijk mijn verhaal neer te schrijven. Ik heb al zo lang ik me kan herinneren van God gehouden. Ook ik ben mijn ouders zo erg dankbaar dat zij mij Jezus meegaven. Iets mooiers, belangrijker en echter hadden ze me nooit kunnen geven.
Wat mijn zusje ook mag beweren, van hoe engelachtig ik altijd was, ik ben altijd een zeer menselijk mensje geweest :). Ik weet nog goed hoe ik als kind met mijn zondetjes worstelde: mijn ego?sme, boosheid, lelijke gedachten,? Ik wou deze dingen niet in mijn hart. Ik wou God geen verdriet doen en toch was (en is) het zo moeilijk om van die dingen af te geraken.
Toen ik ongeveer dertien was voelde ik mijn verlangen groeien naar verandering en een diepe persoonlijke relatie met God. Op mijn veertiende liet ik mij dopen. Vlak na mijn doop begon ik heel erg te twijfelen. Was ik wel klaar geweest voor de doop? Moest ik me nu […]
|
|
