Door gastschrijver Gabriel Brignola, 2 jaar.
Hey daar, aan alle peuters!Vind jij het even leuk als ik om naar de dokter te gaan? Ik houd toch zo veel van de dokter! Ik snap dus echt niet waarom mama mij er nooit heen wil brengen als ik mijn vinger of mijn teen of mijn been pijn doe! Er mag dan misschien geen bloed zijn, maar het doet wel degelijk pijn!
Zondagavond viel ik van de trap. Het was een gigantische val, echt spectaculair. Het is nog onzeker hoe het gebeurde, maar de mogelijkheid bestaat dat mijn broer me in zijn enthusiasme om de eerste te zijn aan de kant schoof. Hij kan nogal opgewonden worden door zulke dingen.
Maar goed. We gingen dus naar het ziekenhuis, en het was geweldig. We gingen naar een ziekenhuis dat net iets verder is, omdat mijn nonkel daar werkt met de ambulance. We gingen dus naar nonkel Nick zijn ziekenhuis en zijn dokter en zijn verpleegsters hebben mij weer heel gemaakt. Ze vonden me allemaak kei schattig. Dat ben ik dan?Het was daar super leuk! Ik wou al snel eens terug gaan, maar voor een of andere reden wou mama me niet brengen. Niet […]
Mijn allergrootste angst? Dat ik morgen zal moeten leven, net als nu, en dingen zal moeten doen die ik niet zie zitten.?En dat het niet leuk gaat zijn.?Dat het misschien wel verschrikkelijk gaat zijn. Vandaag voel ik me ziek en alles doet pijn.?Mijn drie kleine jongens zijn wilde kleine dingen die, als ik ruimte en rust wil, over me heen klimmen, aan me plakken en op me springen. Sommige dagen is het moeilijk om de vreugde in deze momenten te vinden. De angst sluipt naar binnen dat iedere dag de rest van mijn leven zo als deze dag zal zijn, ik zal nooit meer uitgerust geraken en ik zal nooit meer mijn eigen persoonlijke ruimte hebben. Morgen zal ik me wel weer realizeren dat dat een emotionele gedachte was in een emotioneel moment. Maar zelfs al was het waar? Dan denk ik…Zijn wij geroepen om een leuke?tijd te hebben? Laten we het niet vragen aan de moeder die verdronk met haar kind in haar armen gesloten, de mama waarvan de dochter werd weg gerukt om misbruikt te worden. Zij die?geen eten heeft voor haar kinderen. Laten we haar niet vragen of ze zich zorgen maakt dat ze dingen zal moeten […]
9 Maanden wachten. 9 Maanden zijn een eeuwigheid en dan nog wat langer.
Ik zeur en ik zaag en ik ween en probeer me sterk te houden. Ik zeg tegen mezelf dat 9 maanden echt niet zo heel lang is. De laatste dagen zijn nog eens 9 maanden. En de dagen die ik overtijd ga, die zijn een eeuwigheid.
Ik wacht op de pijn, ben blij als hij komt. Ik moet wel masochistisch zijn. Ik ben ongelofelijk opgetogen als de contracties beginnen, maar als hij niet wil draaien en ik hem er niet uit kan duwen wil ik het allemaal terug nemen. Ik wil geen contracties en geen baby en dit. kind. moet. er. uit.
Dan komt het moment waar we op gewacht hebben. 9 lange maanden hebben we hier op gewacht: een klein perfect mensje dat er uit glipt, binnen in onze wereld glipt, in onze levens. Het is een nieuw klein leventje dat er nog nooit eerder was. Het kijkt naar mij met kleine blinkende donkere oogjes. Ik houd het dicht tegen me aan en heet het welkom.
CALEB THEODORE
Loyaal en dapper. En God’s geschenk. God’s geschenk van leven, aan ons. Waarom Hij ons […]
Ik word een beetje gek. Ik ben 40 weken zwanger en ik moet dringend niet meer zwanger zijn. Ik moet mooie jurkjes kunnen aan doen, want dat is een essentieel deel van het leven. Ik moet kunnen bewegen. Als een mens, geen robot. Ik moet kunnen slapen zonder van binnenuit gestampd te worden. Ik moet..
Ach ja, je hebt het al wel door.
En komaan, ik heb erover zitten bidden. Echt serious gebeden. En gevraagd dat de baby al geboren mag worden…zo’n 3 weken geleden. En dit gebed…staat op repeat.
Hoe moeilijk is het voor God, die alles en iedereen heeft geschapen, om de baby te laten komen? Ik vraag voor brood en ik krijg een steen. Zo voelt het dan toch.
Maar dan komen de maren.
Ik denk aan wijze?woorden die ik overlaatst las. Vraag me niet waar.?Mijn hersenen functioneren momenteel niet ten volle.
Ik weet niet meer hoe het er stond, maar het ging zo ongeveer als dit:
‘Heb ik alles wat God me gaf gegrepen, gulzig aan het verorberen? Heb ik van al Zijn cado’s zitten genieten zonder de Gever te danken?
En nu, nu dat Hij me iets niet geeft waar ik voor vraag, zeur […]
Mijn zoon is een schat van een jongen. Onthoud dat maar goed voordat je verder leest.
Vanmorgen vond hij buiten een worm, terwijl hij in de steentjes aan het graven was. Want waarom zou je met speelgoed spelen als er zo iets bestaat als steentjes?
Hij sloot vriendschap met De Worm, en voorzag De Worm van een huisje. Verschillende huisjes zelfs. Eerst verkondigde hij dat de vensterbank het huis van De Worm was. Daarna verhuisde De Worm naar het gras. Maar De Worm was eenzaam en wou bij Abel blijven. Ze speelden even samen, en dat was dan?voornamelijk uit Abeltje die aan De Worm trok en duwde, terwijl hij er heel liefdevol tegen sprak, in babytaal.
Ik verzachte mijn hart naar De Worm, ondanks zijn slijmerigheid, en vertelde Abel dat De Worm graag in de kapotte kruik naast de vensterbank wou wonen. Abel beziet mij nog steeds als expert in zulke dingen als de begeertes van het hart van een worm kennen. Yes!
Om Abel betrokken te laten voelen adviseerde ik hem om een bedje van gras te maken voor De Worm. Dat deden hij en Gabri?l met veel enthusiasme. Hij deed er nog wat steentjes bij, om […]
Gisteren was een koude maar zonnige dag. Eigenlijk had ik naar buiten moeten gaan, maar dat deed ik niet. En ik heb er voor gekozen om me daar niet schuldig over te vinden. Morgen kunnen we naar buiten.
De zon maakte onze dag zoveel vrolijker, hij kwam door de ramen naar binnen gluren. Hij toonde ook al het vuil op de ramen, maar dat is niet erg. Omdat we verhuizen is het veroorloofd dat ons huis vuil en rommelig is. We gaan nu eventjes vergeten dat dat meestal zo is, ook als we niet verhuizen. Maakt nu helemaal niet uit. Het is vandaag dat telt, zo is dat.
In de voormiddag moest ik naar het stad gaan, en ik kon helemaal alleen gaan. Ik luisterde naar Rend Collective en zette de muziek echt super kei mega hard aan, en het was geweldig. En toen moest ik terug komen en zette ik hem weer super hard aan.
Nadat ik Abel van school had opgehaald, deponeerde ik de twee kleine ventjes in hun bedjes, en had ik een heel uur om te koken zonder jongentjes die aan mijn rok hingen. Het was… geweldig. Ik maakte eindelijk een recept van het boek […]
Soms volgen de dagen elkaar te snel op. Het lijkt wel alsof ik op een ton ren, probeer bij te houden zodat ik niet val. Geen tijd voor rust, geen tijd voor vrede.
Pampers moeten worden vervangen, eten moet worden gekookt. Afspraken en lunches en kippen in vieze hokken…
Ik voel me verloren in de drukte, alleen in de massa. Maakt niet uit hoeveel geweldige vrienden ik heb, hoeveel mensen ik zie en dingen ik doe.
God lijkt stil en ik krijg niets als ik mijn bijbel lees. Ik vraag Hem om te spreken, maar Hij wacht.
Wacht tot ik ruimte maak, in mijn leven en mijn hart.
Een lied, tekst, gecachte…stilletjes aan kom ik terug. Ik wil meer, want ik houd van het gevoel om gevonden te zijn.
Het brengt vrede en vreugde, als ik bij zijn zijde blijf.
Hij spreekt en ik hoor Hem terug. Mijn dagen zijn geen toevallige kraaltjes o peen ketting die te vol zit. Er is rust en hoop en een reden, al is de drukte misschien hetzelfde. Hij maakt ruimte waar ik geen zag.
Vrede en liefde en vriendelijkheid waar er geen waqs.
Ik ben niet meer alleen.
Gelinkt met www.lisajobaker.com voor […]
|
|
