Een paar weken geleden hadden we een uitzonderlijk druk weekend. We waren de hele dag weg, in een overvol huis waar de kindjes niet echt degelijk konden slapen s’middags. Al rennend achter onze twee zweetende, oververmoeide kleine jongens probeerde ik toch nog wat te eten van mijn bord dat ik mee sleurde. Terwijl de andere volwassenen daar op hun dooie gemak rustig zaten te eten! Normaal gezien heb ik dan echt wel medelijden met mezelf.
Maar nu, tot mijn grote verbazing, bleef ik geduldig en gelukkig! Omdat dit helemaal niet normaal is voor mij, was ik redelijk gechoqueerd.
Ik legde aan mezelf uit dat het moest zijn omdat ik me erop had ingesteld. Ik had mezelf erop voorbereid dat ik niet langer dan 5 minuten per keer aan tafel zou kunnen zitten. Daarom stoorde het mij ook niet als dat zo was!
Ik bleef hier even over nadenken, omdat ik het wel een erg aangename gedachte vond. Toen werd ik gestoord door een zachte por in mijn gedachten.
Ik had de indruk dat God me iets probeerde te vertellen. Hij sprak zachtjes en aanhoudend in mijn hart, totdat ik het verstond: ik had helemaal niets, maar dan […]
Het boek ‘Christy’ eindigt met de zin ‘De vreugde van de kinderen was in zijn gezicht.’
Ik denk vaak aan die zin als ik Abel zie lachen. Hij is zo vol met dolle pret. Hij heeft echt ‘ de vreugde van de kinderen’. Hij doet me denken aan al die bijbel verzen die het over vreugde en kinderen hebben: wees als een kind, laat de kinderen komen… Ik kijk naar Abeltje zijn grote lach als ik hem van school ophaal of als hij het sap krijgt waar hij zo naar verlangde. Alsof er nooit meer iets slechts kan gebeuren. En ik denk dat ik meer zoals hem moet zijn daarin. ?Vol blijdschap, pret, verwachting, verbazing en vreugde met wat het leven brengt.
Vanochtend zat hij bij mij op schoot en zongen we ‘Old McDonald had a farm’ wel duizend keer. Met alle soorten dieren. Zijn gulle lach was heerlijk en zijn knuffels onverwacht. We lazen boek na boek en we hadden het gezellig en warm. Het was leven, en het was goed. En ik was precies waar God me op dat moment wou, en ik deed wat Hij me te doen gaf.
Ik vond zo veel kleine cado-momentjes!
[…]
Gillend en lachend verwelkomen de jongens hun papa. Ze hebben de hele dag op hem gewacht. Vanaf dat hij vanochtend de deur uitstapte, en ze brullend aan het raam stonden. Ze vonden dat ze een heel er tragisch leven hadden.
Nadat we samen een hoge duplo toren gebouwd hebben en de oudste die om mocht ?schoppen, besloten ze dat het leven toch nog wel de moeite waard was.
Gabri?l doet nog een slaapje in de voormiddag. Daarna, beloof ik aan Abel, zullen we naar Izaak gaan. Zijn gezich wordt een lachje. Een stralend, grinnikend, ondeugend lachje. Volgens hem is baby nu wel gedaan met slapen. Ik zeg van niet. 5 minuten later is baby toch wel echt klaar met slapen, vertelt Abeltje aan mama. Maar mama is het niet met hem eens.
We maken een trein, een berg van kussens om in te springen, kieperen de speelgoed dozen van de autos en babyspeeltjes omver, we tekenen Abel zijn hand, gaan de post halen, en eten rozijntjes. Dan horen we boven een geluidje. ?We rennen de trap op en het geluidje wordt een weentje. Het weentje wordt al snel een lachje als mama het kindje vast heeft en […]
Het is grijs en het regent en kindjes krijgen tandjes en worden ziek.
Soms moet je hard zoeken voordat je vreugde vindt. Soms lukt het even niet en dan vergeet je gisteren. Soms moet je zitten en staren en nog een kop thee drinken.
Maar het is echt wel waar : ‘Joy comes in the morning’. ?Er is nooit, nooit een moment waarop we niet op God kunnen hopen. In de regen en tussen het gehuil kunnen we op hem hopen.
En iedere keer stuurt Hij weert troost, en zijn glimlach. Niet op dezelfde manier. Altijd iets anders. Je moet er voor zoeken. Ervoor open staan.
Een mutsje terugvinden, bezoek dat de ramen lapt en tulpen meebrengt, een uurtje met baby voordat de anderen wakker zijn en kusjes voor mama alleen.
God zorgt voor mij. God houd van mij.
Soms vergeet ik het even in mijn hoofd, maar mijn hart weet het altijd wel. Soms wil ik het even niet, maar ik ren altijd weer terug.
Linking with lisajobaker.com for?Five Minute Friday
De zon schijnt en hij wil zijn jasje aan doen.
Ik pak z’n handje vast en we wandelen naar buiten, de zon in. De tuin is een grote rommel, maar dat stoort hem niet. Hij ziet blaadjes en een balletje, zand en een leeg potje. Ik loop verder. Hij grinnikt.
Pas als ik halverwege het padje ben begint hij sneller te stappen. Hij dabbert naar me toe, gelukzaligheid in z’n snoetje. Helemaal aan het stralen van de zon, die haar licht best wel wil delen. Bij de kipjes stoppen de schoentjes, en het handje grijpt naar het hek. Het is maar krakkemikkig, dus hij kan het lekker heen en weer bewegen. De kipjes komen aan de draad staan, vol hoop op nog wat lekkers. De graantjes die ze krijgen vinden ze maar zo-zo. De appelschillen en de pap vinden ze al beter. Misschien hopen ze op wat gras, want soms is er van dat lekkers uit dat kleine handje te krijgen.
De schoentjes staan in de vieze modder, tussen het padje en de draad. Ik pak het kleine ventje op en hij kijkt achterom, naar zijn vriendjes, de kipjes. Hij kijkt een vaarwelletje.
Ik zet hem voor […]
Ik ben op een missie; Een missie om niet te zagen over wat is of wat niet kan, om om vreugde en blijdschap te vinden in al de momenten die mijn dagen vullen, die dan weer mijn leven maken. ?Ik heb de neiging om te zuchten en te klagen over het leven wat ik heb, en uit te kijken naar andere tijden in mijn leven. In plaats van te genieten van dit moment. Daarom ga ik vanaf nu proberen te leven in dit moment, en vreugde te vinden in deze dag, hoe lang hij ook mag duren.
Er zijn veel dingen om blij over te zijn.
Vorige week ging ik winkelen met Abeltje en had ik geen muntje voor het karretje. Dus ging ik de winkel in op zoek naar een persoon, om geld mee te wisselen. De eerste dame die ik aansprak had er geen, maar bleef wel lang zoeken, omdat ze heel vriendelijk was. De volgende dames hadden wat beters. Een plastic muntje van de Delhaize dat je iedere keer opnieuw kunt gebruiken. Ze waren vertederd door Abeltje, die daar zo schattig aan het wezen was. Ook vonden ze waarschijnlijk dat ik heel knap en lief was.
Maandag […]
Nadat we terug naar Belgi? verhuisd waren en geen mennonieten meer waren en deden alsof we normaal waren (wat dat dan ook mag zijn. Zover als ik weet zijn er eigenlijk geen normale mensen)…begon ik naar school te gaan.
En ik bedoel dus echt wel degelijk een school. Een echte. Waar er ook andere mensen rondlopen. Overal. Maar ik had al zolang gedroomd van verpleegkunde te studeren dan ik er snel naartoe rende toen ik hoorde dat ik er kon beginnen zonder een Belgisch diploma.
Toen ik dan voor de deur van de school stond had ik heel erg veel zin om heel hard te schreeuwen en naar mijn mama te rennen.?Maar ik was super dapper, en dus ging ik naar binnen. In een klas vol mensen die de dag ervoor het schooljaar al waren begonnen, en naar mij staarden. Ik was binnen gekomen met een ander meisje dat ook een dag te laat begon, dus voelde ik een connectie met haar. Nogal logisch aangezien we allebei een dag te laat begonnen. Kan je de eenheid en connectie niet voelen in de lucht? Toen stuurde de leerkracht haar naar buiten omdat de klas blijkbaar werd opgesplitst voor deze […]
|
|
