Een dromerig, vredevol plekje in het Keukenhof, Nederland
Onvermijdelijk blijft het feit dat ik altijd vecht. Een chronische puber, noem ik mezelf weleens. Ik vecht tegen het leven. Tegen de tijd. Tegen vooroordelen en tradities, manieren en conventies.
Vechten kan rebeleren zijn. ?Vechten is ook leven. We vechten tegen ziek zijn en dood gaan, tegen het menselijke in ons en tegen de natuur. Het is een dunne lijn tussen dat vechten en dat leven.
God geeft en neemt leven. Toch gaan wij tot het uiterste om het leven te houden als het op een einde loopt, of als het moeilijk gaat. We vinden het verkeerd om het zomaar te laten gaan. Dat is het ook. Het is iets bijzonders. Hoe kunnen we dan weten waarvoor we moeten vechten en wat we in vrede moeten aannemen?
We vechten, moeten vechten, tegen menslijke zonden. Tegen jaloezie, haat, boosheid, tegen dat in ons dat altijd ons eigen recht wil halen, en dat de ander daar desnoods wel voor wil pijnigen. We moeten vechten voor het leven, voor al wat mooi en waar en rein is.
En we moeten dat vechten v??r in een staat van rust doen. Ons […]
Ik hou van lijstjes. Ik maak voor alles lijstjes. To-Do lijstjes, Winkellijstjes, Denk-lijstjes, Inspirerende verzen lijstjes, Boeken die ik wil lezen lijstjes..Soms, als ik geinspirreerd ben door iets specifiek tijdens mijn stille tijd, of door een idee tijdens de dag, begin ik me zorgen te maken dat ik het zal vergeten. Dus schrijf het in mijn dagboek. Misschien helpt het me nog wel eens. En dan hoop ik dat ik het niet vergeet te lezen. Omdat dat idee gewoon geweldig was, en ik dat echt moest horen, en het hielp me zoveel.
Maar weet je , dat was mijn manna voor die dag.Soms lees ik het opnieuw en ben ik helemaal niet meer ge?nspireerd. Het was mijn manna van vorige week.
God wil me vandaag iets anders geven. Hij weet wat ik nodig heb.
Hij wil niet dat ik me druk maak omdat ik alles wat me ooit geinspireerd heeft wil onthouden, voor als ik het ooit nodig heb. Hij heeft altijd wat ik nodig heb, een geeft het op het juiste moment. Ik moet het dus helemaal niet in een ‘red mijn leven’ lijstje zetten.
Ik schrijf het wel in mijn dagboek, en het is bemoedigend om te lezen. […]
Het leven is opgemaakt door momenten. Zoveel momenten, kraaltjes op de ketting van mijn leven.
En wanneer het leven druk is blijf ik maar plannen maken, lijstjes maken, en ik blijf ze opschuiven, wegduwen naar een ‘latere’ tijd. Maar dan wordt later nu en ik heb het nog altijd niet gedaan. Ik heb nog niet geleerd om geduldig te zijn en liefdevol, nederig, vriendelijk en vol vreugde. Op welk moment zal ik dat dan leren?
Als ik echt zou geloven dat HET moment zou komen, je weet wel, dat moment waarin ik inspiratie en eeuwige tijd zal hebben, waarin ik echt volwassen ben geworden en de situatie is perfect…dan zou ik het gewoon kunnen uitstellen to dan.
Maar dat moment komt niet, toch? Dus moet ik vandaan en morgen en in deze tijden en op dit moment kiezen wat ik wil doen. Als ik later op vandaag terugkijk, wil ik niet zien dat ik op morgen wachte. Voor de perfecte dag en tijd die nooit echt kwam. Ik wil vandaag herinneringen maken en vandaag een betere vrouw en mama en vriendin zijn en leven alsof Jezus me vannacht naar huis roept.
Als Hij me vandaag zou vertellen dat Hij […]
Een boom is een sterk ding. Iets zekers. Toen ik 6 was woonden we in de stad en we hadden in onze tuin een gigantische boom. Een paar jaar geleden bezochten we de gemeente die daar samenkomt op de eerste verdieping van het gebouw waar we woonden. En ik was heel verontwaardigd dat ze onze boom hadden omgekapt. Alsof ze een stuk van mijn kindertijd hadden omgekapt. Er is nu een creche in onze living en het gras is lang met vooral onkruid en ik probeer 3 kleine kinderen rond te zien rennen. En papa die grote tekeningen maakte op het bord en hey! Waar is dat bord naar toe, mensen?
In ons volgende huis hadden we een boom met een touw waar je aan kon zwieren. De boom stond boven op een heuveltje, dus je kon het touw pakken en echt van het bergje vliegen. Heel romantisch?en echt, weet je wel.
Het huis daarna had populieren waar we in konden klimmen. Omdat de top ieder jaar afgezaagd werd konden we op het vlakke stuk staan en waren we verborgen door de takken die er rond omhoog groeiden. En dan was er de treurwilg met een schommel waar ik soms […]
Ik ben de grote zus van Naomi. Vier jaar geleden ben ik met mijn schat getrouwd en ik ben nu mama van bijna drie kindjes. Ik ben niet zo goed met woorden als mijn kleine zusje, maar zal toch proberen zo goed mogelijk mijn verhaal neer te schrijven. Ik heb al zo lang ik me kan herinneren van God gehouden. Ook ik ben mijn ouders zo erg dankbaar dat zij mij Jezus meegaven. Iets mooiers, belangrijker en echter hadden ze me nooit kunnen geven.
Wat mijn zusje ook mag beweren, van hoe engelachtig ik altijd was, ik ben altijd een zeer menselijk mensje geweest :). Ik weet nog goed hoe ik als kind met mijn zondetjes worstelde: mijn ego?sme, boosheid, lelijke gedachten,? Ik wou deze dingen niet in mijn hart. Ik wou God geen verdriet doen en toch was (en is) het zo moeilijk om van die dingen af te geraken.
Toen ik ongeveer dertien was voelde ik mijn verlangen groeien naar verandering en een diepe persoonlijke relatie met God. Op mijn veertiende liet ik mij dopen. Vlak na mijn doop begon ik heel erg te twijfelen. Was ik wel klaar geweest voor de doop? Moest ik me nu […]
Beangstigende vragen stellen in een veilige omgeving Ik was in die periode erg ge?ngageerd bij de christelijke studentenvereniging Ichtus. Voor mij was dit een enorm verrijkende ervaring! Ik ontmoette intelligente mensen die vragen durfden stellen. Ik mocht er twijfelen, ik mocht er alle registers opentrekken en ik kwam steeds verder af te staan van wie ik geweest was, wat ik geloofd had, ? Dit zou veel beangstigender geweest zijn als ik dat alleen had moeten doen. Ik ben Ichtus heel dankbaar dat ik dat daar mocht doen. Zonder afgescheurd te zijn, nog steeds als deel van.
Zoeken naar Eva
In die periode stierf een hele goede vriendin van mij in een auto-ongeval. Zij was iemand waar ik heel erg naar opkeek: gepassioneerd door het geloof, enthousiast over God, zeer overtuigd! Toen ze stierf was ik er kapot van en door me in het geloof/God te verdiepen probeerde ik dichterbij haar te komen. Ik probeerde nog na te genieten van wie ze geweest was, en dacht dat ze bij God was en dus nog ?bereikbaar? op ??n of andere manier. Later besefte ik dat dit een deel van mijn verwerkingsproces was en ik eindigde veel verder af […]
Sara is mijn schoonzusje. Ze is Christelijk opgevoed, maar enkele jaren geleden zag ze het feit onder ogen dat ze niet meer geloofde. Ik heb haar gevraagd om haar verhaal neer te schrijven omdat ik de andere kant wil zien. Wanneer het verhaal niet gaat zoals je verwacht dat het zal gaan.
Ik wou graag horen hoe ze tot dit punt is gekomen. Hoe ze haar twijfels onder ogen zag en wat ze ermee deed.
Ex-christen. Een vreselijk woord, maar ik ben het. Naomi heeft me gevraagd neer te schrijven hoe ik op dit punt ben gekomen. Het is een lang verhaal geworden. Ik heb getracht het in te korten, maar het blijft zolang omdat ik heel graag wil dat wie het leest het hele proces min of meer kan volgen. Ik wil geen al te grote sprongen maken.
Normale twijfels en vragen
Ik heb natuurlijk getwijfeld als tiener. Wil ik dit leven, als christen, waarbij ik nooit zal zijn zoals mijn klasgenoten. Wil ik het buitenbeetje zijn dat in God gelooft? Ik twijfelde omwille van mijn gigantische behoefte om graag gezien te worden. Om te zijn zoals iedereen. Daarnaast had ik ook inhoudelijke vragen, […]
|
|
