Ik plakte het er een jaar en vijf maand geleden op om het deksel en de mand samen te houden tijdens de verhuis. Ik merk het niet zo vaak meer op. Als ik dat dan wel eens er evengoed kan op laten totdat we weer verhuizen.
We blijven het hier toch niet.
Misschien is de tijd gekomen om het eraf te nemen.?Het kan een gewoonte worden om te verhuizen.
We blijven hier toch niet.
Ik wil mezelf hier niet meer in investeren. Het is te risicovol en zal het nog pijnlijker maken om te vertrekken. Ik laat misschien zelfs een stukje van mezelf achter.
En dan naar het einde toe, wanneer ik de verhuis voel aankomen zo net achter de horizon, begint het ?terug trekken. Eerst traagjes maar dan al snel alles overheersend. Want we blijven hier toch niet.
Of ik kan met de realiteit leven en accepteren dat God me hier heeft geplaatst, dat Hij ervan af weet, dat Hij het zou kunnen ‘fixen’ als hij dacht dat dat het beste was en dat Hij blijkbaar niet vind dat dat het beste zou zijn.
Ik ben nu hier.
Helemaal, ieder stuk van me. En ik neem mij plechtig voor geen deel van mijn hart en mijn dromen weg te sturen naar een verre ?onbekende toekomstplek waarvan ik nog niet weet waar hij is. Een plaats waarvan ik uit ga dat het beter zal zijn.
Die betere plaats waar ik altijd voor uit kijk? Voor een stuk is die?al hier. Altijd hier in mijn nu. Er is geen perfect moment om voor te wachten, mijn leven en plezier in het leven voor uit te stellen. En dan is er zoiets als hemelse perfectie die hier nooit gaat zijn. Er is verdriet en pijn en verlangen naar recht en perfectie die we enkel in de eeuwigheid zullen meemaken.
Nu ben ik hier, en voor nu is dat goed.
Nu, deze laatste maanden dat we hier wonen, heb ik moeite gedaan om mijn weg hier te leren kennen. Ik kan nu naar school rijden op twee verschillende manieren. (Jep. Ik ben dus een echte avonturier he!) Ik kan van en naar het station rijden. Of van het station naar de school. Ik heb een bibliotheek kaart en ik ben naar de post, het gemeentehuis en de bank gewandeld. Ik heb ervan genoten om op een plaats te wonen waar ik binnen een paar minuten naar de winkel kan wandelen.
Ik heb de stem het zwijgen opgelegd die me zegt “doe geen moeite. Over een paar maanden ben je hier niet meer. Dan kan je niet meer naar de bibliotheek wandelen. Geen reden om er nu van te genieten, om het een deel van je leven te laten zijn want je gaat toch weer weg.”
Ik heb hem gezegd zijn mond te houden en ben met Caleb in de draagdoek gaan wandelen, met zijn kleine witte zonnehoedje. Ik heb ervan genoten om de straten en de huizen te leren kennen, de zon die alles er vriendelijk doet uitzien en een dorpsgevoel geeft. Ik heb de donkere blikken genegeerd van mensen die me aankeken alsof ik hen vermoorde toen ik goedemorgen zij en ik heb geglunderd wanneer ze mijn goedemorgen beantwoorden met een glimlach.
Nu is dit waar ik ben. Dit is nu thuis, dit is het moment waar ik in ben, dit is de faze van mijn leven waarin ik nu leef.
En dat is goed.
Wat is jou ‘nu’, en ben jij er helemaal in?
Dankjewel 🙂
Geniet van het komende weekend 🙂
Hoi,mooi geschreven.
Ik vind het erg moeilijk om in het nu te leven,ben altijd bezig met wat als en dan…
Dat ik vergeet te genieten van het moment,de vogels die ik nu in de tuin hoor,iemand die zich boven nog eens lekker omdraait in bed.
Ik wil dit ook echt meer gaan doen,er gaan anders zoveel mooie momenten voorbij