Toen ik een jaar of 14 was stuurde een vriendin me dit gedicht. Ik vond het toen heel mooi, en ik was en ben een grote Amy Carmichael ‘fan’, maar met al de verhuizen is het verloren gegaan.
Het was dus super leuk om plots het blad terug te vinden in een boek, na al die jaren 🙂
Sinds ik het vorig jaar vond heb ik al vaak herlezen. Ik kan er niets aan toevoegen dus ik zwijg verder 🙂
Deze post is deel van een serie:
Geef een reactie