Today I have the honor of sharing my mom-in-law’s story. I’m loving all these written accounts of all the different ways God pulls His children closer to Him, how He shows His love and Himself!
Read part 1 here
In America, one can babysit as well as in Belgium. And I started babysitting two neighbors children, Derek and Kara. The children were dears but with the parents…something was different. The way they got along with each other and with their children? It wasn’t what I was used to. There was also an atmosphere that I couldn’t pinpoint. Love and kindheartedness and patience…I had no clue what to do with it. Especially the tolerant love that was alien to me.
This mother was so committed with her young children and even when they had done something wrong, even when they got spanked, it was in love. And afterwards, they would go on their knees together and ask for forgiveness. I don’t know for sure but I think I stood there open-mouthed more then once.
God softly blew on the little flame inside of me. I was jealous. Healthy jealousy, I’ll call it. What they had, whatever you might call that…I wanted it. I often went to ‘play with the children’, just to be in this peaceful environment. I read every card I saw and every frame with beautiful quotes hanging on the wall. Every candle with a text, and the bibles lying around here and there. Even the children had bibles on their own level! I always looked forward to the next time I could babysit.
Happily, the parents had numerous activities like bible studies and prayer meetings where they had to go to. At other times, they stayed home, and we had conversations. They explained the gospel to me and told me I could accept Jesus as my Savior! Yes! I wanted that! I went home with the resolution to do this, but never actually got to doing it. Was it the language, surroundings, the Adversary? Whatever it was, I couldn’t do it. I knew what to say, how to say it, which words to use, and still I couldn’t do it. Although I could sense God’s closeness, I couldn’t feel a change in my heart. I read the bible they’d let me borrow, and started praying. Just talking to God as if he were sitting beside me in the sofa. I couldn’t get enough of it, to feel so good while being engaged with religion.
And then one day, I did it. On October 6, 1975, I went tot them and explained what I wanted. That I needed what they had. We went on our knees together and said the sinners prayer out loud, together. Wow! The little flame inside of me became an Olympic flame, I was so incredibly happy, I got all warm inside and felt surrounded with love. I went home and locked myself in my room. I had a long talk with my Creator. I asked forgiveness for a lot of things that had gone differently then He had planned. I felt His peace and was covered in His love.
And this thing happened so perfectly! I was in the right place at the right moment, even if I had to go to America for it! And yes, my boyfriend was converted only 4 months later. Those were 4 scary months for me, because I knew it was not advisable at all for a believer to get married with an unbeliever. God is so good! 39 years later I can testify that my story is special! There is no average conversion. Every creation is unique in God’s eyes. Every one is important for God, so important that He gave ?up His only Son so He can spend eternity with us!
~ A daughter of God
This post is part of my 31 days series ‘More like My Father’.
The series has stories?in which people of all kinds of backgrounds share how they got to know the Lord, and how He can change our life.?
Vandaag heb ik de eer van het verhaal van mijn schoonmama te mogen delen! Ik houd van al deze verhalen die worden neer geschreven over al de verschillende manieren die God gebruikt om Zijn kinderen dichter naar zich toe te trekken, hoe Hij zijn liefde en Zichzelf toont!
Lees deel 1 hier
Ook in Amerika kan je babysitten… dat deed ik voor de twee buurkinderen, Derek en Kara. De kinderen waren schatten maar met die ouders scheelde toch wat… de manier dat ze omgang hadden met elkaar en met hun kinderen ? Dat was niet zoals ik het gewoon was. In hun huis was er ook een sfeer die ik niet kon plaatsen, liefde en zachtmoedigheid en geduld en … ik had geen idee hoe er mee om te gaan. Het was vooral de verdraagzame liefde die mij vreemd was.
Deze mama was begaan met haar jonge kinderen en zelfs wanneer ze na een stout iets terecht gewezen werden, of op de? broek kregen, gebeurde dit in liefde en gingen ze ter afsluiting van het gebeuren samen op de knieen, bidden om vergeving! Ik weet het? niet zeker maar ik denk dat ik meer dan eens daar gestaan heb met mijn mond half open van verbazing, misschien wel meer dan half.
God liet een windje waaien over een klein vlammetje in mijn binnenste.?Ik was jaloers, ‘gezond jaloers’ zal ik het noemen. Wat zij hadden, wat dat dan ook was… dat wilde ik ook hebben. Ik ging vaak ‘spelen met de kindjes’ om in die oh zo vredige omgeving te vertoeven. Ik las elk kaartje dat ik zag en elk kadertje met prachtige uitspraken dat aan de muur hing en elke kaars die een tekst had, er lagen bijbels her en der en zelfs de kinderen hadden een bijbel op hun niveau. Ik kon haast niet wachten tot ik nog eens mocht gaan babysitten.
Gelukkig hadden de ouders verschillende activiteiten zoals bijbelstudies en bidstonden waar ze naartoe gingen. Regelmatig bleven ze thuis en hadden we gewoon onder ons gesprekken. Ze legden me het evangelie uit en vertelden me dat ook ik Jezus als Redder kon aanvaarden. Ja! Dat wilde ik wel. Ik ging dan naar huis met het voornemen dit te doen maar het kwam er niet van. Was het door de taal, de omgeving, tegenstander, wat dan ook, ik kon het niet doen. Ik wist hoe het te zeggen en welke woorden te gebruiken, maar het lukte me niet. Alhoewel ik God wel dichtbij kon ervaren, voelde ik helemaal geen verandering in mijn binnenste. Ik las in de bijbel die ik van hen mocht lenen en ik ging bidden. Gewoon spreken met God alsof die naast me zat in een zetel! Ik kon er niet genoeg van krijgen om mij zo ‘goed te voelen’ wanneer ik met het geloof bezig was!
Op een dag, 6 oktober 1975, ben ik naar hen toegegaan en heb uitgelegd dat ik wilde, dat ik nodig had, wat zij hebben. We zijn samen op de knieen gegaan en hebben? samen het zondaarsgebed luidop gebeden. Wow! De vlam in mijn binnenste werd een olympische vlam, ik werd zo ontzettend blij, ik had echt een warm gevoel in me en voelde me omgeven door liefde. Ik ben naar huis gegaan en heb me opgesloten in mijn kamer. Ik heb een heel lang gesprek gehad met mijn Schepper, ik heb vergeving gevraagd voor vele zaken die waarschijnlijk anders gelopen waren dan Hij voorzien had. Ik heb Zijn vrede gevoeld en was omhuld met Zijn liefde.
Al dit verliep zo perfect! Ik was op de juiste plaats op de juiste moment ! Al moest ik ervoor naar Amerika.
Oh ja, mijn vriend is vier maanden later ook tot geloof gekomen. Het waren 4 bange maanden voor mij omdat ik wist dat het absoluut niet aan te raden valt om als Christen met een niet-gelovige te trouwen.
God is zo goed!? 39 jaar later kan ik getuigen dat mijn verhaal heel apart is. Er is geen standaard bekering. Iedere schepping is uniek in Gods ogen. Elkeen is belangrijk voor God, zo belangrijk dat Hij zijn eniggeboren Zoon opgeeft om de eeuwigheid met ons door te brengen.
~Een dochter van God
Deze post is deel van mijn 31 dagen serie ‘Meer zoals Mijn Vader’.
De serie bestaat uit verhalen van mensen uit verschillende achtergronden die delen hoe zij God leerden kennen, en hoe Hij ons leven kan veranderen.
.
Geweldig. Dank je wel voor het delen!