Ik ben moe en totaal ongeinspireerd vandaag. Ik krijg niets gedaan. Slaapgebrek, het is geen feestje.
Ik lees een vers en bid en ik voel me nog altijd ongeinspireerd. En toch voel ik me geinspireerd. Omdat ik me realizeer dat ik God eer kan geven op dagen dat mijn hersenen onhelder zijn en waarop ik niets spectaculair gedaan krijg. Zelfs zoiets onspectaculair als de was gedaan krijgen, die al een week de waskamer versierd.
God eer geven, leven voor God, kan zo normaal zijn dat je het helemaal mist.
Vandaag wil ik het niet missen.
In plaats van medelijden te hebben me mezelf en mezelf op mijn hoofd te slaan in mij kleine pity party over niets gedaan krijgen, geniet ik ervan om de baby vast te houden, die weeral eens zeurt omdat ZIJN MOEDER HEM OP DE VLOER HEEFT GEZET! Ik geniet van de sfeer binnen, gemaakt door de regen buiten. Een trage dag. Een super ordinaire dag, een vermoeide dag met afwas in de afwasbak en was in wasmanden. De vloer is proper want ik heb hem gisteren gekuisd. Ik bewonder hem met vreugde.
Mike is de jongens van school gaan halen. En ik verwelkom ze thuis met eitjes en spek en warme chocolade melk. Mijn mannen klagen niet over koude eitjes en de kaas die perongeluk Light is. We genieten van een gewone familie maaltijd. Het is niet zoals op de cornflakes dozen. Er is geen wit tafelkleed, geen propere kinderen. Geen rijen lachende, witte tanden.
Want mijn favoriete tafelkleed heeft te lang in de wasmand gelegen en er zit schimmel op. De kleren van mijn kinderen zitten al vol ei. De baby heeft zijn eitje vooral op de grond gegooid en probeerd nu verwoed iemand anders zijn eitje te pakken te krijgen.
We hebben geen brillainte conversaties en we lezen niet in de bijbel en er gebeurt niets slims.
Maar Abel bidt, het gebedje dat hij nu meestal bidt. Dat waarin hij Jezus dankt dat hij zo flink kan spelen, en over hoe Judah en Izaak zijn dikke vrienden zijn. Al vergeet hij ook wel eens ‘vriend’ te zeggen. Dan dankt hij voor ‘mijn dikke Gabri?l’.
We zijn niet uitzonderlijk geduldig maar niemand schreeuwt en iedereen knabbelt in vrede verder.
De korstjes worden niet gegeten en voor deze ene keer laat ik ze zo van tafel gaan.
Nadat ik ze in bed heb geleged doe ik de afwas en ruim ik de tafel af, en de eitjes van de grond. Dan ga ik naar boven met meer warme chocomelk, om te schrijven.
Vandaag is een normale dag. Ik zou het een slechte dag kunnen maken door te denken aan de slechte nacht die ik had en misschien wel weer heb en al de dingen die ik niet deed.
Vandaag kies ik ervoor om te genieten van het trage, wazige ritme van onze dag. Het is troostend.
Niets dat ik doe zal de wereld in een grote manier beinvloeden. Dat is een fijne gedachte.
Alles wat ik doe zal de wereld van mijn jongens op een grote manier beinvloeden. Dat is soms beangstigend. Vandaag is het een eer. De gedachte laat me dapper voelen, vol liefde, warmt me op zoals de warme chocomelk die ik dirnk.
Zoals Abel zegt, met zijn haren recht overeind en ei op zijn mouwtjes ‘Danku Jezus voor deze dag’.
Instead of feeling sorry for myself and beating myself up in my little pity party about not getting anything done, I enjoy holding the baby, again, when he whines because his mother PUT HIM ON THE FLOOR. I enjoy the atmosphere the rain outside gives us inside. A slow day, an unordinary day, a tired day with dishes in the sink and laundry in the boxes. The floor is clean because I cleaned it yesterday and I gaze at it in wonder and
Mike went to pick up the boys from school. I welcome?them home with eggs and hot chocolate. My men don’t complain about cold eggs and mistakenly bought Light cheese. We enjoy the ordinary family meal. It’s not like on the cereal boxes. There is no white tablecloth, cleaned up kids. There are no rows of shining, smiling teeth.
We don’t have a brilliant conversation and we don’t read a chapter in our bible and nothing smart happens.?
But Abel prays, the prayer he always prays. The one in which he thanks Jesus that he can play so well today, and about how Judah and Izaak are his good friends. Only in dutch, we actually uses the same word as fat. And so he says ’thank you Jesus for my fat friends Judah and Gabriel and Izaak’ and sometimes he forgets the ‘friend’ and it comes out a little different:?’thank you for my fat Gabriel’.
We aren’t angelically patient but nobody screams and everyone happily munches.
The crusts are not eaten and for this once, I let them go.
After putting them to bed, I do the dishes and clear the table and the eggs from the floor, go up with more hot chocolate and write.
Today is a normal day. I could make it into a bad day by thinking about the bad night I had, the bad night I might?have again, and all the things I did not do.?
Today I chose to revel in the slow, foggy rithm of our day. It’s soothing.?
Nothing I do will impact the world in a big way. It’s a comforting thought.
Everything I do will impact my boys’ world in a big way. Sometimes it frightens me. Today it’s an honor, the thought makes me feel brave and loving and warms me up like the hot chocolate I am drinking.?
Like Abels says, with his cowlick sticking up and egg on his shirt sleeves ‘Thank You Jesus for this day’
Because I do truly believe that, I suppose 🙂 I will not start of stop a war, I won’t rule a country, I won’t stand on a stage, I won’t solve world hunger…
I do think little things can end up impacting people in a big way, can be a link in the chain that does change the world in a big way.
But my actions won’t impact the world in a big way just by themselves. And I don’t think I would want them too. The responsibility would be enormous.
Oh, I love this — and it’s perfect for today. I’m thankful to have read it before the second part of the day begins — because yes, He is *here,* and what an honor it is to be living alongside these littles and in this mentally foggy day.
Glad it made your day a little brighter 🙂
“Glorifying God, living for God, can be so normal and mundane, that you miss it.”
That’s a good point. It really speaks to me today!
“Nothing I do will impact the world in a big way.”
Why do you say that? It might.