In mijn vorige post zei ik dat ik het makkelijker vond om filmen te kijken dan mijn Bijbel te lezen. Dat wil nu ook niet zeggen dat het verkeerd is om naar Pride en Prejudice te kijken. Want…Jane Austen. Meer moet ik niet zeggen.
Maar ik had het heel erg moeilijk om mijn geduld te bewaren met mijn jongens. Dus was ik was het hen verschuldigd om mijn uiterste best te doen om daar iets aan te doen.
Mijn tijd gebruiken om te lezen, door Facebook te scrollen, naar muziek te luisteren die niet echt een positieve boodschap had, filmen te kijken of helemaal niets te doen…dat was niet echt productief of vruchtbaar. Gilmore Girls kijken helpt me niet om geduldig te zijn. (jammer) God wel.
Het is dus veel logischer om mijn tijd anders in te vullen…door God te zoeken. En dat kan dan op mij knie?n zijn, of door te luisteren naar Zijn woord dat voorgelezen of gezongen wordt terwijl ik in huis bezig ben. Het kan op veel manieren. Ik wist dat, maar ik vond het heel moeilijk om het toe te passen in mijn leven.
God wist dit. Dus nam Hij me mee op een […]
Naast het hele verleden-verwerken gedoe was het belangrijkste ding, trouwens?veel belangrijker dan het verleden te verwerken, tijd met God doorbrengen.
Ik moet Hem heel goed kennen. Ik wil Zijn stem horen. Ik wil zo dicht bij Hem zijn dat Zijn houding mij be?nvloedt. Want mijn houding is niet zo fijn. Vraag het maar aan mijn man. Of neen. Neen, vraag het maar niet aan mijn man.
Ik ben niet echt ‘zoals Jezus’. Ik probeer het wel, om er van de buitenkant als Hem uit te zien, maar het is niet echt waar. En ik ben er redelijk slecht in, in dat doen alsof. En tja,.. hoe kan ik zoals Jezus zijn? Ik wil Jezus leren kennen en meer zoals Hem worden, maar ik lees mijn Bijbel maar 1 keer per dag, als het een goede dag is. Ik bid zo eens hier en daar, maar meestal is de dag al voorbij tegen dat ik door heb dat ik eigenlijk helemaal niet dicht bij Hem heb geleefd. Ik heb mijn leven geleefd, de hele dag, en dan bid ik aan het einde van die dag. Zelfs mijn goede dagen leef ik niet alsof God mijn alles is, mijn Vader, mijn beste […]
Tijdens deze reis zijn er 3 hoogtepunten geweest. En de namen van die hoogtepunten zijn:
Abel Michael Glenn Brignola, 27 Juni 2011
Ik wist dat er wel een redelijk risico was dat ik ziek zou worden, maar ik ging er eigenlijk van uit dat ik daar zo’n beetje boven stond. Dat was voor mijn mama en mijn zus, maar dat zou mij niet gebeuren.
Dus natuurlijk gebeurde het wel met mij. Ik kreeg al het genot van morgen-middag-avond ziekte, en mijn dagen draaiden er rond om dat ene eetbare ding te vinden waardoor ik me beter zou voelen. Maar het is geniepig, dat zwangerschap misselijk zijn. De ene dag helpt melk, de volgende dag blijft melk geen 3 seconden binnen.
Het is gemeen, zeg ik je.
Maar ik overwon het.
Zo bezie ik het toch graag.
Op de een of andere manier heb ik het dan toch overleeft, en aan het einde van dat overleven was Abel er. Was hij het waard? Ja, ja hij was het zeker en vast waard. Vergat ik de pijn en de misselijkheid, zoals sommige mensen me beloofd hadden? Neen. Neen dat deed ik niet.
Ben ik er dan toch bovenop gekomen, en heb ik […]
God doet alles goed. Hij doet ook goed in mijn leven.?Hij heeft dan misschien niet letterlijk de rode zee gedeeld voor mij, figuurlijk toch weer wel. Hij toonde mij hoe het dorpje Strijd eigenlijk een fijne plaats was, hoe ik het gewoon een verkeerde naam had gegeven. Hij vertelde me dat het een goede plaats was om te blijven. Dus ging ik het zo proberen te zien.
God liet alles in dat jaar goed?uitwerken. Elk detail gebruikte Hij om me te laten groeien, en me sterke wortels te geven.
Hij heeft verleden en toekomst samen gewoven, Zijn hart getoond, Zijn houding, altijd met een voorbeeld leidend zodat ik kon volgen.
Het ging traag, het gaat traag, maar ik neem dan toch al wel genoegen met het feit dat ik niet meer huilend aan de deur sta als Mike naar zijn werk vertrekt.
Iedereen heeft zijn verhaal, zijn verleden. Met ieder verhaal komen ook worstelingen, moeilijke dingen. Dat is deel van mens zijn. Iedereen heeft dingen waar ze moeten aan werken en onzekerheden. Iedereen moet zien wat ze denken van het leven, waar ze in geloven, waar ze voor leven. Hoe je groot werd gebracht be?nvloedt die reis, en de […]
Het leven was steeds?te veel, en veel te vaak veel te ongelukkig. We verhuisden naar een klein hutje in het midden van niets.
Ik wou dat ik geen fibromyalgie had, want ik was wel redelijk zeker dat ik, moest?ik gezond zijn?en niet altijd pijn hebben en oververmoeid zijn, het makkelijker zou zijn me te?gedragen. Dan zou alles plots magisch makkelijk zijn en zou ik altijd gelukkig zijn. Misschien na dit dieet of dat supplement of die dokter, zou ik me goed voelen, en me goed gedragen…
En dus bleven we meestal ongelukkig.
Alsof we een Eeyore?familie waren, met ons eigen kleine regenwolkje boven?ons hoofd. En het gezegde gaat ‘If mama ain’t happy, ain’t nobody happy’. Dus wist ik dat ik een grote verandering moest doorvoeren.
Aarzelend vroeg ik God om mijn hart te veranderen en te doen wat er gedaan moest worden. Ik was niet wild enthousiast omdat ik wist dat operaties vaak wel erg pijnlijk zijn.
Ik had al geprobeerd om het goede in mijn leven zelf te vinden. Ik had geprobeerd om zelf gelukkig te zijn. Soms werkte het. Meestal niet.
En dan startte God de operatie. Want al had Hij me al de hele tijd geholpen, […]
Het leven in Dorp Strijd?was zeker niet altijd slecht. We hadden onze goede momenten. Ze lagen gewoon te ver weg uit elkaar. Er waren zoveel tijden van Strijd?die er tussenin lagen.
De goede tijden waren wandelingen met ons kleine gezinnetje, eten bij kaarslicht.
Wachten op papa bij het raam. Kleine handjes maakten dan liefdevol nog meer vegen op het raam. Gezichtjes werden helemaal blij als papa’s fiets in het zicht kwam. En dan renden we allemaal naar buiten, 1 kleine jongen op het zadel en 1 kleine jongen op het bagagerek en dan reden ze samen het fietsenhok in. Daarna was er eten,?misschien badtijd, en bedtijd. En dan was alles lekker warm en gezellig en vol knuffels en liedjes die werden gezongen.
Goede tijden waren wandelingen in de regen met twee blije, opgewonden kleine springballetjes die hun eigen paraplu stevig vasthielden en sprongen in de plassen.
Vriendinnen die helemaal uit Tennessee en Australi? kwamen en lekker lang bleven, samen weet-je-nog-toen marathons houden. Wandelingen met vriendinnen en zussen, wat eigenlijk hetzelfde is, en al onze kleine mensjes die mee renden en klommen.
Een vergeten boomgaard vinden met appels en aardbeien en bloemen voor in vazen.
Kerst bij mijn Papa en […]
In mijn hoofd gaf ik Dorp Gabri?l een nieuwe naam. Dorp Gevecht. Het leven was een gevecht. Ik wou alles. Ik wou een mama zijn, ik wou terug gaan en niet de bron van iemand’s eten zijn? Waarom ik? Waarom kan Mike de deur uit wandelen en ben ik hier thuis, vast, met twee levende kleine dingen wie het niets kan schelen of ik slaap of niet, of ik plannen heb of niet?
Mike die uit de deur liep om naar zijn werk te gaan was in mijn hoofd zo’n beetje hetzelfde als die foto’s die je ziet van filmsterren die op de red carpet lopen. Leuk, schitterend, blij. (want de hele dag achter een computer zitten, met mogelijks vervelende collega’s, deadlines en te veel werk opgescheept zitten is iedereeen zijn droom job. Dat is nu wel redelijk duidelijk)
Ik? Ik zat in een woestijn. Zonder bomen of iets. Met regen. Ik weet het, een woestijn met regen zou waarschijnlijk geen woestijn zijn. Maar ik ben nu niet bepaald bekend om rationeel te zijn als ik me depressief voel.
Die twee kleine mensjes?
Meedogenloos zuigen ze mijn energie, tijd en aandacht op.
Ik wou zoveel doen en ik had […]
|
|
