Het aankomen in het dorpje van Gabriel’s geboorte was een fijne ervaring. Uitgezonderd de pijn dan. Gek he? Ik houd zo niet echt van pijn! Hij werd thuis geboren met de hulp van de beste vroedvrouw in de wereld. Ze had mijn mama ook nog geholpen bij de geboorte van een van mijn zusjes. ?Ik vond het geweldig. Uitgezonderd,?herhaal ik, de pijn. Mijn tweede baby was net zo lief als mijn eerste, maar de honeymoon fase was er niet echt. Met een drukke man en actieve peuter was er niet zoveel tijd.
En zo gebeurde het dat Mike al snel iedere ochtend een huilende vrouw achter liet als hij naar zijn werk ging. Geen grapje. Iedere dag.
Het was net een plaatje. Zo’n melancholisch dan. Een glazen deur met vettige vinger afdrukjes. Meestal een grijze, druilerige lucht, want het was winter. Een man in een dikke zwarte jas, die in de koude veranda iedereen nog een ‘hug en kiss’ geeft. Een mama met, als het een goede dag was, gekamd haar en een triest gezicht. De deur die sluit, de tranen die er al waren of nu komen, een kleine papa-fan die voor het raam staat te krijsen en […]
Nu dat we een tweede kindje zouden krijgen ging ik dieper, of anders, in het Land van Mama Zijn. Ik keek niet uit naar het 9 maanden onderweg zijn, maar hoopte voor het beste. De misselijkheid bleef uit, maar de depressie niet, dus leuk was het niet. Deze keer kon ik niet overleven op films and dutjes, want Abel was zo geen fan van die levensstijl. Het was toch niet allemaal deprimerend. Deze reis had z’n spannende, leuke momenten. Ik vond het geweldig om te gaan wandelen met hem en hem knuffels en kusjes te geven. Ik vond het geweldig om hem nieuwe dingen te zien leren, te zien lachen met grapjes. Ik vond het gewoon zo moeilijk om mezelf te vinden. Ik had verwacht dat ik het geweldig zou vinden om een mama te zijn. Om mezelf te vinden in deze plek. Om de beste versie van mezelf te vinden en niets minder. Ik had verwacht dat dit de vervulling van al mijn dromen zou zijn en ik dacht dat ik er klaar voor was, helemaal opgeleid en voorbereid. In plaats daarvan kon ik mezelf totaal niet vinden. Mezelf? Die had ik precies thuis achtergelaten. Deze persoon, dat […]
You put a PINK bib on me? Fine. I’m gonna eat your princess book.
Die ?eerste maanden bleven aan de verwachtingen voldoen. Mijn baby was gewoon geweldig. Een model baby!
Hij at goed, en sliep als hij moest slapen. Hij sliep zelfs bijna de hele nacht door toen hij 5 weken oud was, en tegen dat hij 3 maanden was sliep hij de hele lange nacht door. Ik schreef dat uiteraard toe aan mijn geweldige opvoeding skills. Ik deed hem naar hartelust in bad, deed hem stoffen luiers aan en begon hem op het potje te zetten toen hij 2 weken oud was. Tja, wat moet ik zeggen. Ik ben altijd een strevertje geweest. Hij had het mooiste lachje in de hele wereld. Hij kon gewoon niet heel goed zijn pamper vullen, soms zelfs 10 dagen niet! Maar goed. Kleine bump in the road. Het was allemaal geweldig. Zo geweldig, in feite, dat we tegen dat hij 5 maanden was besloten hadden dat we er nog wel zo eentje wouden hebben. Zo gezegd, zo gedaan, al snel waren er weer 2 roze lijntjes, tegen dat hij 6 maanden was, was baby #2 een feit. Rond dezelfde tijd […]
Vandaag neem ik een pauze in het vertellen van mijn reis naar Mama Zijn en deel ik wat familie fotos. Omdat familie fotos nemen een mijlpaal is in iedere mama haar leven. Of dat een goede of slechte mijlpaal is laat ik over aan de verbeelding.
Eerst zorgen we ervoor dat iedereen bij elkaar horende kleding draagt. Ik dacht zo…als iedereen iets draagt met blauwe en witte strepen, het wel goed zou zijn. Ik heb het mijn mode-bewuste schoonzusje niet gevraagd, omdat ik normaal gezien verkeerd ben in die soort van zaken. En ik wou liever gelukkig zijn in onwetendheid dan ongelukkig in kennis.
Ik heb hiervoor Mike zijn hemd met de hand gewassen omdat het blauw in zijn hemd vloekte met het blauw van de andere hemden. Zoveel weet ik wel, weet je. Zelfs al geloof ik dat paars dezelfde kleur is als violet en lavendel.
We deden 3 pogingen voor deze fotos, met pauzes en omkoperij er tussenin. Wij zijn erg slim in dat soort van dingen.
Zie hier…iedereen zit. Dat was al een heuse overwinning!
We spreken eventjes, en de kindjes luisteren dan ook SUPER ge?nteresseerd, over hoe ze flink moeten lachen naar de camera. We gebruiken […]
De geboorte mocht dan wat minder glamereus geweest zijn dan ik had gedacht, en ik minder stoer als ik zou willen. Mijn trots wat meer gekrenkt dan me lief is, maar eens dat ik dat Abeltje vast had was dat over en voelde ik me overgekwalificeerd voor mijn verblijf ik het land van Mama zijn.
Vanwege mijn intensieve en uitgebreide voorbereidingen zou ik hierin uitblinken.
Ik verdroeg hooghartig het advies van de verpleegkundigen en vroedvrouwen toen ze me toonden hoe ik mijn baby in bad moest doen. Stel je voor! Ik, niet weten hoe ik een baby in bad moet doen?! De brutaliteitz ervan!
Enig ander advies werd ook weg gewuivd of verveeld aangehoord. ?Een aanbod van Nivea werd minachtend genegeerd, ik had mijn eigen spullen van Zwitsal mee, dankjewel! Omdat Zwitsal nu toch echt wel duidelijk een voortreffelijker merk is. Het was de geur van mijn kindertijd!
Het is de geur van iedere fatsoenlijke baby.
Op de dag dat we naar huis mochten gaan was ik boordevol vreugde. Ik pakte mijn baby in en haaste me uit het ziekenhuis, lachend van geluk naar ieder die we tegenkwamen. In ware tegenstelling van mijn zus, die gechoqueerd was dat ze […]
Ik had al lang gedroomd van deze reis. Ik bereide me echt goed voor door romans te lezen. Anne of Green Gables, Little House on the Prairie, Little Women. I bereide me voor door mijn broertjes en zusjes in bad te steken, maar ik oefende eigenlijk nooit mijn geduld met hen. Ik schreef hele lijsten met baby namen. En dat waren allemaal munten in mijn spaarpot. Om mijn ticketje te kunnen kopen naar dat perfecte, prachtige land. Mama Zijn.
Ik maakte de plannen op tijd. Ik zou trouwen als ik 18 was, en mijn eerste tweeling zou geboren worden als ik 19 was. Dat zouden uiteraard meisjes zijn.
Het leek nog een eeuwigheid ver weg toen ik de plannen maakte op mijn 13de. ?Ik schreef toch maar alvast de namen van mijn eerste tweeling neer. June Lilly en Autumn Rose.
De tijd om te trouwen kwam. Het leek dan toch wat vroeg. Mijn geduld was nog altijd niet komen opdagen, vreemd genoeg. En ik was ook nog helemaal geen volwassene. Om deze reis te maken, vond ik, moest men zich volwassen voelen en dat ook zijn. 18 was dan misschien toch niet helemaal volwassen.
Aan het einde van 19 […]
Ik heb al meer dan 1 blogger gevolgd die op een compassion reis ging. Ik houd ervan om de verhalen te horen en de fotos te zien van hun reizen. Niet iedereen kan gaan. Het zo niet eens nuttig of logisch zijn als we allemaal gingen.
Maar door hun verhalen kunnen we wel zien hoe het daar is. Onze harten worden bewogen door hun moeilijke situaties, we zijn geinspireerd door moedige mensen, die taaier zijn dan wijzelf. Die het beste maken van hun levens in moeilijke tijden. Mensen die God eer geven als ik waarschijnlijk zou gaan zitten zagne. Kinderen die lachen in het gezicht van armoede en toch kind zijn en wij die mogen helpen het veiliger en beter te maken en een toekomst te geven na die kindertijd.
Door de compassion blogger verhalen zijn wij bemoediged om te delen, net zoals wij onze kinderen aanmoedigen om te delen. Want als God ons meer gaf dan anderen, ons in een plek zette waar mensen meer hebben dan mensen in andere plaatsen, dan is de enige reden waarom Hij dat deed zodat wij zouden delen met hen. Misschien omdat God weet dat er community komt uit delen? Omdat Hij […]
|
|
