Tijdens deze reis zijn er 3 hoogtepunten geweest. En de namen van die hoogtepunten zijn:
Abel Michael Glenn Brignola, 27 Juni 2011
Ik wist dat er wel een redelijk risico was dat ik ziek zou worden, maar ik ging er eigenlijk van uit dat ik daar zo’n beetje boven stond. Dat was voor mijn mama en mijn zus, maar dat zou mij niet gebeuren.
Dus natuurlijk gebeurde het wel met mij. Ik kreeg al het genot van morgen-middag-avond ziekte, en mijn dagen draaiden er rond om dat ene eetbare ding te vinden waardoor ik me beter zou voelen. Maar het is geniepig, dat zwangerschap misselijk zijn. De ene dag helpt melk, de volgende dag blijft melk geen 3 seconden binnen.
Het is gemeen, zeg ik je.
Maar ik overwon het.
Zo bezie ik het toch graag.
Op de een of andere manier heb ik het dan toch overleeft, en aan het einde van dat overleven was Abel er. Was hij het waard? Ja, ja hij was het zeker en vast waard. Vergat ik de pijn en de misselijkheid, zoals sommige mensen me beloofd hadden? Neen. Neen dat deed ik niet.
Ben ik er dan toch bovenop gekomen, en heb ik […]
God doet alles goed. Hij doet ook goed in mijn leven.?Hij heeft dan misschien niet letterlijk de rode zee gedeeld voor mij, figuurlijk toch weer wel. Hij toonde mij hoe het dorpje Strijd eigenlijk een fijne plaats was, hoe ik het gewoon een verkeerde naam had gegeven. Hij vertelde me dat het een goede plaats was om te blijven. Dus ging ik het zo proberen te zien.
God liet alles in dat jaar goed?uitwerken. Elk detail gebruikte Hij om me te laten groeien, en me sterke wortels te geven.
Hij heeft verleden en toekomst samen gewoven, Zijn hart getoond, Zijn houding, altijd met een voorbeeld leidend zodat ik kon volgen.
Het ging traag, het gaat traag, maar ik neem dan toch al wel genoegen met het feit dat ik niet meer huilend aan de deur sta als Mike naar zijn werk vertrekt.
Iedereen heeft zijn verhaal, zijn verleden. Met ieder verhaal komen ook worstelingen, moeilijke dingen. Dat is deel van mens zijn. Iedereen heeft dingen waar ze moeten aan werken en onzekerheden. Iedereen moet zien wat ze denken van het leven, waar ze in geloven, waar ze voor leven. Hoe je groot werd gebracht be?nvloedt die reis, en de […]
Het leven was steeds?te veel, en veel te vaak veel te ongelukkig. We verhuisden naar een klein hutje in het midden van niets.
Ik wou dat ik geen fibromyalgie had, want ik was wel redelijk zeker dat ik, moest?ik gezond zijn?en niet altijd pijn hebben en oververmoeid zijn, het makkelijker zou zijn me te?gedragen. Dan zou alles plots magisch makkelijk zijn en zou ik altijd gelukkig zijn. Misschien na dit dieet of dat supplement of die dokter, zou ik me goed voelen, en me goed gedragen…
En dus bleven we meestal ongelukkig.
Alsof we een Eeyore?familie waren, met ons eigen kleine regenwolkje boven?ons hoofd. En het gezegde gaat ‘If mama ain’t happy, ain’t nobody happy’. Dus wist ik dat ik een grote verandering moest doorvoeren.
Aarzelend vroeg ik God om mijn hart te veranderen en te doen wat er gedaan moest worden. Ik was niet wild enthousiast omdat ik wist dat operaties vaak wel erg pijnlijk zijn.
Ik had al geprobeerd om het goede in mijn leven zelf te vinden. Ik had geprobeerd om zelf gelukkig te zijn. Soms werkte het. Meestal niet.
En dan startte God de operatie. Want al had Hij me al de hele tijd geholpen, […]
Het leven in Dorp Strijd?was zeker niet altijd slecht. We hadden onze goede momenten. Ze lagen gewoon te ver weg uit elkaar. Er waren zoveel tijden van Strijd?die er tussenin lagen.
De goede tijden waren wandelingen met ons kleine gezinnetje, eten bij kaarslicht.
Wachten op papa bij het raam. Kleine handjes maakten dan liefdevol nog meer vegen op het raam. Gezichtjes werden helemaal blij als papa’s fiets in het zicht kwam. En dan renden we allemaal naar buiten, 1 kleine jongen op het zadel en 1 kleine jongen op het bagagerek en dan reden ze samen het fietsenhok in. Daarna was er eten,?misschien badtijd, en bedtijd. En dan was alles lekker warm en gezellig en vol knuffels en liedjes die werden gezongen.
Goede tijden waren wandelingen in de regen met twee blije, opgewonden kleine springballetjes die hun eigen paraplu stevig vasthielden en sprongen in de plassen.
Vriendinnen die helemaal uit Tennessee en Australi? kwamen en lekker lang bleven, samen weet-je-nog-toen marathons houden. Wandelingen met vriendinnen en zussen, wat eigenlijk hetzelfde is, en al onze kleine mensjes die mee renden en klommen.
Een vergeten boomgaard vinden met appels en aardbeien en bloemen voor in vazen.
Kerst bij mijn Papa en […]
In mijn hoofd gaf ik Dorp Gabri?l een nieuwe naam. Dorp Gevecht. Het leven was een gevecht. Ik wou alles. Ik wou een mama zijn, ik wou terug gaan en niet de bron van iemand’s eten zijn? Waarom ik? Waarom kan Mike de deur uit wandelen en ben ik hier thuis, vast, met twee levende kleine dingen wie het niets kan schelen of ik slaap of niet, of ik plannen heb of niet?
Mike die uit de deur liep om naar zijn werk te gaan was in mijn hoofd zo’n beetje hetzelfde als die foto’s die je ziet van filmsterren die op de red carpet lopen. Leuk, schitterend, blij. (want de hele dag achter een computer zitten, met mogelijks vervelende collega’s, deadlines en te veel werk opgescheept zitten is iedereeen zijn droom job. Dat is nu wel redelijk duidelijk)
Ik? Ik zat in een woestijn. Zonder bomen of iets. Met regen. Ik weet het, een woestijn met regen zou waarschijnlijk geen woestijn zijn. Maar ik ben nu niet bepaald bekend om rationeel te zijn als ik me depressief voel.
Die twee kleine mensjes?
Meedogenloos zuigen ze mijn energie, tijd en aandacht op.
Ik wou zoveel doen en ik had […]
Het aankomen in het dorpje van Gabriel’s geboorte was een fijne ervaring. Uitgezonderd de pijn dan. Gek he? Ik houd zo niet echt van pijn! Hij werd thuis geboren met de hulp van de beste vroedvrouw in de wereld. Ze had mijn mama ook nog geholpen bij de geboorte van een van mijn zusjes. ?Ik vond het geweldig. Uitgezonderd,?herhaal ik, de pijn. Mijn tweede baby was net zo lief als mijn eerste, maar de honeymoon fase was er niet echt. Met een drukke man en actieve peuter was er niet zoveel tijd.
En zo gebeurde het dat Mike al snel iedere ochtend een huilende vrouw achter liet als hij naar zijn werk ging. Geen grapje. Iedere dag.
Het was net een plaatje. Zo’n melancholisch dan. Een glazen deur met vettige vinger afdrukjes. Meestal een grijze, druilerige lucht, want het was winter. Een man in een dikke zwarte jas, die in de koude veranda iedereen nog een ‘hug en kiss’ geeft. Een mama met, als het een goede dag was, gekamd haar en een triest gezicht. De deur die sluit, de tranen die er al waren of nu komen, een kleine papa-fan die voor het raam staat te krijsen en […]
Nu dat we een tweede kindje zouden krijgen ging ik dieper, of anders, in het Land van Mama Zijn. Ik keek niet uit naar het 9 maanden onderweg zijn, maar hoopte voor het beste. De misselijkheid bleef uit, maar de depressie niet, dus leuk was het niet. Deze keer kon ik niet overleven op films and dutjes, want Abel was zo geen fan van die levensstijl. Het was toch niet allemaal deprimerend. Deze reis had z’n spannende, leuke momenten. Ik vond het geweldig om te gaan wandelen met hem en hem knuffels en kusjes te geven. Ik vond het geweldig om hem nieuwe dingen te zien leren, te zien lachen met grapjes. Ik vond het gewoon zo moeilijk om mezelf te vinden. Ik had verwacht dat ik het geweldig zou vinden om een mama te zijn. Om mezelf te vinden in deze plek. Om de beste versie van mezelf te vinden en niets minder. Ik had verwacht dat dit de vervulling van al mijn dromen zou zijn en ik dacht dat ik er klaar voor was, helemaal opgeleid en voorbereid. In plaats daarvan kon ik mezelf totaal niet vinden. Mezelf? Die had ik precies thuis achtergelaten. Deze persoon, dat […]
|
|
