Dan denk ik dat ik het allemaal op een rijtje heb en ik vind Mama Zijn zo fijn en ik zou niet terug willen naar het Land van Groot Worden of het Land van de Vrijheid.
En dan ga ik naar het Breeze Launch Weekend.
Grote fout.
Het naar daar gaan ging wel goed. De jongens gedroegen zich als de kleine engelen die ze zijn. Aankomen was ook goed, al moesten we een eeuwigheid wachten op de sleutel, volgens Gabri?l. ‘Dat duurt zo lang’. Abel vond het niet erg, die liep heen en weer op een stenen muurtje. We zeiden hem dat hij zou vallen en zich pijn zou doen, maar hij vond dat hij het wel erg goed kon, omdat hij nu toch al 4 jaardagen oud is.
Toch willen jongens die 4 jaardagen oud zijn ook wel kusjes hebben als ze van stenen muurtje vallen waarvan hun papa en mama hadden gezegd dat ze er zouden afvallen als ze zo zot deden.
We installeerden onszelf in het kleine huisje, en alles was vreugde en blijdschap als mijn zus en haar man kwamen met hun 3 kleine mensjes. Het geluidsniveau was dan misschien verwoestend, het was dan ook zo blij dat het nog wel acceptabel was.?
Alles bleef gelukkig en vreugdevol, eigenlijk.
Wij staken de kinderen in hun bedjes en mijn zusje bleef daar en wij gingen naar de eerste samenkomst. Dat was een mini-date, omdat we maar 1 kind mee hadden. Genieten van elkaar en dat ene kindje.
Maar naarmate het weekend vorderde, werd ik meer en meer gefrustreerd. Ik kon niet bij al de samenkomsten zitten. Ik kon bijna geen conversatie hebben die verder ging dan ‘schat, waar zijn de vochtige doekjes?’, en ik wou toch zo graag iedereen leren kennen en met iedereen praten, want ik vind het leuk om iedereen te leren kennen en met iedereen te praten.?
Terwijl ik achter mijn mini-mannetjes aanliep, zag ik hen.
Al de single meisjes. Of net-getrouwde. Of met een vriend. Allemaal hetzelfde, dacht ik toen.
Al de single meisjes hadden nog geen 3 kinderen binnen in hun lichaam gehad. En dat was duidelijk.
Al de single meisjes konden praten met volwassenen.?
Al de single meisjes waren knap en mooi en fris. Ze zagen er uit alsof ze ’s nachts sliepen.
Als ze dat graag wilden, konden ze ook mee doen met de gebedswandeling en tijd doorbrengen met God. Zonder dat er tegelijkertijd op hen gespuugd werd.?
Ze hadden de zekerheid van vrije tijd en waren comfortabel en veilig in de kennis dat ze niemand’s psyche kunnen verpesten door ze slecht op te voeden.
Weeral stop ik. Welja, niet op dat moment. Op dat moment was ik te druk bezig. Met naar meisjes te kijken die nog geen 3 kinderen in hun lichaam hebben gehad.
Maar daarna, daarna stopte ik wel, en dacht ik eens goed na. Was mijn leven dan zoveel gemakkelijker en leuker en beter en perfecter toen ik single en kinderloos was? En ik weet dat dat niet zo was. Er waren gewoon andere stressvolle zaken. Ik vroeg me of wanneer en of ik zou trouwen. Wat ik na mijn studies zou doen. Wat als ik buisde voor dat examen. En veel meer. Ik ben getalenteerd in dingen te vinden waarover ik kan stressen. Of neen, ik vind ze niet, ze vinden mij.Zeker. Heel veel dingen waren geweldig. Zoals meer dan 2 keer per jaar kunnen uitslapen. Maar ik had dan ook geen kleine schattebouten die me kusjes kwamen geven. Er kwamen geen kleine mensjes vertellen dat ik hun beste vriend ben, ik kreeg er geen stenen en blaadjes en bloempjes zonder steel van. Ik had geen kleine jongens die me vol trots kwamen vertellen dat ze al rechtstaand konden plassen.
Die andere meisjes, ze hebben de irritatie en onhandigheid van de babies en de man niet, maar ook de zegeningen niet. Ze hebben de zegeningen van single te zijn, maar ook de irritatie. Dat gras. Dat groene gras. Vandaag bezichtig ik dat van mij eens heel goed. In de vorm van een baby die giechelt en schaterlacht als ik zijn teentjes op eet. En z’n neusje.
En dan mag ik die man niet vergeten, die ’s ochtends voor dat hij gaat werken de afwas opruimt. Die met de kindjes buiten speelde, in de kou, zodat ik op dat bewuste weekend wel 4 uur lang workshops kon volgen. Die pampers vervangt en kleine jongens uit bed neemt, stilletjes naar beneden gaat, zodat ik kan uitslapen. Jawel. Het is dus toch meer dan 2 keer per jaar. Het ziet er gewoon een beetje anders uit. Het ziet eruit als een regenboog, met rood voor lachjes en blauw voor traantjes en waterspetters in bad. Geel voor de spetters die die grote jongens die rechtstaand kunnen plassen achterlieten, en paars voor knuffels en kusjes. Groen voor het gras, dat toch een heel mooi groen is. Bruin voor vermoeiende ochtenden die veel te vroeg beginnen en ook voor chocolade, die hun verrukte glimlach versiert.
* Disclaimer: Ik vond het wel een fijn weekend, en ik ben blij dat we geweest zijn 😉
And then I go to the Breeze Launch Weekend.
Big mistake.
The going was great. The boys behaved like the little angels they are. Arriving was okay, although we had to wait an eternity for the key, according to Gabri?l. Abel had fun running on a stone wall. We told him he shouldn’t and that he would hurt himself, but he felt very capable of it, being that he is 4 birthdays old.
Apparently 4 birthdays-old-boys do need kisses after they fall of stone walls from which their parents warned them they would fall off.
We got installed in the little house and all was merry and jolly when my sister and her husband arrived with their crew of 3. The sound level might have been destructive, but it so joyful that it was acceptable.?
All stayed merry and happy really.
We tucked the children in bed and my sister stayed there and we went to the meeting. Which was like a mini date, because we only had 1 kid with us. Enjoying each other and that one child.
But as the weekend went on, I got more and more frustrated. I couldn’t sit in on all the meetings. I could hardly have a conversation that went beyond ‘honey where are the baby wipes?’ and I did so want to meet everybody and talk to everybody because I love meeting everybody and talking to everybody.?
While running after my little man-childs, I saw them.?
All the single girls. Or the dating ones. Or the newly married ones. At the moment, I figured it was all the same.
They could make friends and meet friends and hang out.
All the single girls had not had 3 children inside of their bodies. And it was obvious.?
All the single girls could talk to adults.
If they so chose, they could do the prayer walk and pray and spend time with God. Without being spit up on simultaneously.
But afterwards, I stopped and thought.?
Was my life really that much greater and easier and perfecter when I was single and childless? I know for a fact that it wasn’t.
Sure. Lots things were pretty awesome. Like being able to sleep in more than twice a year.
But neither did I get to kiss babies that were mine, have little humans tell me I am their bestest friend, bringing me rocks and leaves flowers without stems. I didn’t have little boys come up to tell me full of pride that they can pee while standing.?
Those other girls, they don’t have the annoyance of the babies and the husband, but neither do they have the blessings. They have the blessings of being single but also the annoyances.
Wauw… Wat zeg je het mooi met die regenboog!
Ga je mee op gezinnen kamp?
Ik denk het niet. We zijn er in ieder geval nog nooit geweest…TeenStreet is al druk genoeg 😉 Wanneer is het?
augustus 2016 geloof ik… Wel leuk om te doen! Kom je ook als mama nog eens tot een leuk gesprek 😉