[:nl]
Even later zijn ze bang van het donker en ze hebben zelf niet eens door dat dat toch niet echt steek houdt.
Ik ging vroeger weeskindjes redden en grootse dingen doen en alles beter maken.
En nu kuis ik de vloer en weet ik niet wat ik nu alweer moet koken. Ik word ongeduldig omdat mijn jongens mij storen bij het piekeren over eten en in mijn onderbewustzijn denk ik dat ik plots geduldig zou kunnen zijn in een weeshuis vol kinderen. Ik zal dan zeker een karakterverandering ondergaan op het vliegtuig naar het weeshuis toe? Daar zal ik vroeger vanuit zijn gegaan want hoewel ik nooit veel tekenen van geduld toonde tegenover mijn kleine broers en zussen was ik bijna een heilige in dat weeshuis van mijn dromen.
Wandelen op het water. ?Alsof ik dat pas kan doen als ik ergens anders naar toe ga en iets groots en goeds en nobels doe. Het heeft geen nut van het hier en nu te doen.
Maar ik zou dus niet weten waarom mijn eigen kindjes dat ook niet zouden mogen hebben. Een geduldige mama of zo.
Toch al maar eens beginnen, met dat wandelen op het water.
Het is niet zo spectaculair als Petrus die vanuit een boot letterlijk in het water mag gaan en er over lopen. Het is eerder een vloer die zo nu en dan eens even proper is. En een auto die gestofzuigd moet worden. En ik mag naar mijn kindjes toe lopen die soms vol snottebellen hangen en kaka pampers hebben. En voor een of andere reden vinden mijn hersenen dat water romantischer. In de donker. Met wat donder en bliksem. Lekker dramatisch. Ja, dan zou ik dat wel kunnen hoor.
Maar nu? Kijk, God, moest U mij nu eens gezond maken en veel energie geven he, dan zou dat allemaal wel lukken. Ik wacht dus nog even af.
En God fronst zijn wenkbrauwen, en vraagt waarom ik het nu niet kan. Als ik dan lekker dramatisch en moeilijk wil, is dit dan niet het perfecte moment?
Hier se, zegt hij. Je mag ook nog eens in het huis van je schoonouders wonen met je schoonbroer en je schoonzus, nog een moeilijkheidsgraad erbij. Alsof het een spel is met opdrachten en moeilijkheidniveau’s.
Hij is dan wel zo vriendelijk mij in een pracht van een huis met een pracht van een tuin te zetten.Zo.
Wil jij Mijn naam eer toebrengen en tonen hoe machtig ik ben?
Wat denk je nu zelf? Is het geweldiger en meer verwonderlijk als ik jou energie en gezondheid geef, dat jij dan van alles kan doen voor Mij, of is het geweldiger als ik het toe laat dat jij je nu helemaal niet zo denderend voelt en TOCH geduldig en lief en vergevingsgezind kan zijn. Of worden, eerder.
Wat, vraagt Hij me, als ik dat nu eens belangrijker vind, voor jou, op dit moment. En wat als jij nu eens niet gaat vergelijken? Zoals Aslan zegt, in Narnia: “Ik vertel je alleen jou verhaal. Niet dat van anderen.”
Begin maar. Als je er klaar voor bent. Of je je er klaar voor voelt heeft er niet veel mee te maken.
Ik begin en even later zak ik al wat en hey, God, dat lukt hier dus totaal niet! Het water is niet ondersteunend of zo. Het laat mij wegzaken. En dat ziek zijn, dat is dus al even erg. Ik zak weg en mijn lichaam wil niet mee, ik voel mij niet gelukkig en alles is stom.
Hij strekt Zijn hand uit en Hij glimlacht, helemaal niet boos of ge?rriteerd. Ik doe nog een stap en ik blijf naar Hem kijken, want als ik naar de golven of anderen rondom me kijk, dan zak ik weeral weg.
Maar Hij, Hij strekt Zijn hand naar mij uit en Hij lacht.
Gelinkt met Daily Blessings voor de Bloghop van September
[:en]
A little later they are scared of the dark and they don’t get the discrepancy in that.
I used to plan to go and save orphans, do big things and make everything better.
Now I clean the floor and I don’t know what to cook tonight. I am impatient with my boys who disturb me in my fretting about food. In my subconscious, I assume I will become patient in an orphanage full of children. I will most likely undergo a character transformation on the plane ride there. I must have figured that was how it would go when I was younger. Because although I never showed many signs of patience with my younger siblings, in the orphanage of my dreams I was almost a saint.
Walking on water. As if I can only do that when I’m somewhere else, doing something great and noble and good. It has no use whatsoever to do it right here and right now.
But I fail to see why my children can’t have that. Like, a patient mom, or something like that.
Maybe I’d better start, with that walking on water.
It isn’t nearly as spectacular as Peter, who got to literally get out of the boat and on the water. It is more like a floor that is clean now and then. A car that needs to be vacuumed. And I get to walk to little people who are sometimes full of snot and who poop in their diapers. For some reason, my brains seem to think the whole walking on the water thing is more romantic. In the dark. With some thunder and lightening, nice and dramatic. Yes, I’m sure I could do that.
But now? Look here, God, if You had made me healthy and given me lots of energy, then I could do that. So I’m just going to sit here and wait it out.
God furrows His eyebrows and asks me why not now? If I like the whole dramatic scene, the challenge, is this not the perfect time?
Here, He says. You can also live in your parent-in-laws’ house with your brother-and-sister-in-law. Like a new level, more difficult then the last one. As if it is a game with assignments and different levels.
He is kind enough to let me do this in a beautiful house with a big green garden.
There we go.
You want to bring honour and glory to My name?
What do you think. Is it more awesome and miraculous if I give you energy and health, that you can go and do all sorts of things for Me, or is it more wonderful if I allow you to feel really lousy and you STILL are patient and kind and forgiving. Or become those things, rather.
What, He asks me, if I happen to think that this is more important for you, in this moment. And what if you stop comparing with others? Like Aslan says in Narnia, ‘ I only tell you your story, not others’ stories’.
Go ahead and start. When you are ready. Not when you feel ready, that doesn’t have much to do with it.
But He, He stretches out HIs hands to me and He smiles.
[:]
Heel mooi. Herkenbaar.
Mooi verhaal, zo uit het leven gegrepen. Proficiat met het winnen van de bloghop en veel plezier met het hosten van de maand oktober.
Prachtig en super eerlijk beschreven Naomi! Je worsteling met God, met het alledaagse, met je dromen van vroeger, … heel mooi. Dank je wel.