Als je de griep hebt kom je op een of andere manier je bed uit en ben je oh zo blij dat je twee oudsten naar school gaan, de hele dag. Je wacht ongeduldig het uur af waarop je je baby terug in bed kan leggen en je in je eigen bed kan crashen. Je drinkt thee omdat je toch iets moet slikken, en al ben je een grote fan van Super Duper Tonic, waar ajuinen, knoflook en appel cider azijn in voorkomen, slaag je dat toch maar over omdat het gewoon niet binnen zou blijven.
Je kreunt wanneer je baby wakker wordt en je bent blij dat je niet samen met hem van de trap tuimelt met het naar beneden gaan en je overleeft de twee uren voordat hij terug zijn bedje in gaat. Je drinkt meer thee want er moet melk gemaakt worden, zegt baby.
De was stapelt zich nog wat hoger op en de afwas doet dat ook, maar al te erg wordt dat niet omdat je toch niets eet. Dat is een enorme afwas-bespaarder.
Je dankt God uitbundig voor je schoonzus die de kinderen mee naar haar huis neemt, nog wel een anderhalf uur na schooltijd. […]
Het leven is mooi. Niet die stijlvolle schittering van in de magazines. Magazines willen dat we kijken naar de perfectie, dat we die willen, meer willen, daar willen.
We kunnen natuurlijk wel wat dingen kopen, maar we kunnen het nooit allemaal kopen. De mensen in de foto’s en de mensen die de foto’s maken hebben het ook niet allemaal. Magazines, reclame…ze maken ons soms ontevreden over ons leven. Behalve mijn grootmoeder dan. In haar eigen woorden: ‘ik vind het zo fijn om naar al die mooie spulletjes te kijken’. Ik zal hoogstwaarschijnlijk nooit zo goed zijn als zij.
Gisteren werd ik er weer aan herinnert hoe goed het leven is, en hoe we helemaal geen nood hebben aan dat perfecte plaatjes leven.
We gingen wandelen in de Ardennen met min familie.
Het regende en het was koud en ik was mijn jas vergeten. Ik ging bijna op de grond liggen roepen zoals Abel dat soms doet, en ik was van plan om de hele dag in de auto te blijven zitten. Maar mijn mama had extra truien mee, want ze is een mama. Meer nog, ze is mijn mama.
Toen besloot ik dat ik nooit en nooit en […]
Ik doe Rapley met mijn baby.
Vorig jaar deed ik not Rapley-Bashing.
Op een mama-facebook groep zei iemand die een even sterke mening heeft als ikzelf iets over iets waar ik geen mening over had. Dus kreeg ik er automatisch een allergische reactie tegen, en plots had ik er een mening over bijgekregen. Dat was natuurlijk de tegenovergestelde mening van die ander persoon. Want ik kon het er toch niet zomaar mee eens gaan zijn, toch?
Inderdaad.
Daarom.
Omdat iemand zei dat Rapley geweldig is en leek te denken dat iedereen dat zou moeten doen, of dat toch leek te vinden naar mijn nederige en onbevooroordeelde gevoelens, daarom ging ik dus NIET Rapley doen. Van je leven niet. Ik ging er niet eens over denken. Rapley is belachelijk.
Alleen de naam al. Heb je nu ooit al zo’n belachelijke naam gehoord? Echt onnozel gewoon! En wat een onnozele fylosofie.
En toen werd mijn baby geboren en wou ik zolang mogelijk borstvoeding geven en ook wou ik niet doen wat iemand anders zei dat ik moest doen, namelijk vanaf 6 maanden papjes geven. En dus, in mijn poging om mijn baby geen papjes te geven, ging ik Rapley doen.
[…]
Ik ben moe en totaal ongeinspireerd vandaag. Ik krijg niets gedaan. Slaapgebrek, het is geen feestje.Ik lees een vers en bid en ik voel me nog altijd ongeinspireerd. En toch voel ik me geinspireerd. Omdat ik me realizeer dat ik God eer kan geven op dagen dat mijn hersenen onhelder zijn en waarop ik niets spectaculair gedaan krijg. Zelfs zoiets onspectaculair als de was gedaan krijgen, die al een week de waskamer versierd. God eer geven, leven voor God, kan zo normaal zijn dat je het helemaal mist. Vandaag wil ik het niet missen. In plaats van medelijden te hebben me mezelf en mezelf op mijn hoofd te slaan in mij kleine pity party over niets gedaan krijgen, geniet ik ervan om de baby vast te houden, die weeral eens zeurt omdat ZIJN MOEDER HEM OP DE VLOER HEEFT GEZET! Ik geniet van de sfeer binnen, gemaakt door de regen buiten. Een trage dag. Een super ordinaire dag, een vermoeide dag met afwas in de afwasbak en was in wasmanden. De vloer is proper want ik heb hem gisteren gekuisd. Ik bewonder hem met vreugde.Mike is de jongens van school gaan halen. En ik verwelkom ze thuis met […]
Een paar maanden geleden verwijderde ik mijn Facebook account. Ik zat er te veel op, en ik werd er eigenlijk maar ongelukkig van. En wat denk je. Ik graviteerde naar de nieuws websites en werd daar ongelukkig van, en spendeerde daar te veel tijd op.
Het lag dus minder aan Facebook dan aan mezelf. Er moest wat anders veranderen. En dat anders was eigenlijk erg simpel. Als ik ongelukig ben vanwege sociale media, is de reden en de oplossing heel duidelijk. Ik ben meer?tijd aan het spenderen op sociale media dan dat ik tijd met Jezus spendeer.
Simpel als wat.
Maar niet altijd gemakkelijk. Ik wil wil graag Zijn woorden onthouden, ze me helemaal eigen maken. Dat ik ze zeker niet vergeet. Ik probeer de bergrede van buiten te leren maar ik moet mezelf van mijn thee, mijn boek, mijn instagram, koekjeskast, gedachten… wegtrekken. Alles in mij werkt tegen. Hoe meer ik dat wel doe, hoe meer die relatie met God groeit, hoe meer ik ook naar God toe ga. Hoe meer ik er naar uit kijk om tijd met Hem door te brengen.
Maar vanuit mezelf, als ik zo maar wat doe? Het lijkt meer werk, meer saai, […]
Dan denk ik dat ik het allemaal op een rijtje heb en ik vind Mama Zijn zo fijn en ik zou niet terug willen naar het Land van Groot Worden of het Land van de Vrijheid. En dan ga ik naar het Breeze Launch Weekend.Grote fout.Het naar daar gaan ging wel goed. De jongens gedroegen zich als de kleine engelen die ze zijn. Aankomen was ook goed, al moesten we een eeuwigheid wachten op de sleutel, volgens Gabri?l. ‘Dat duurt zo lang’. Abel vond het niet erg, die liep heen en weer op een stenen muurtje. We zeiden hem dat hij zou vallen en zich pijn zou doen, maar hij vond dat hij het wel erg goed kon, omdat hij nu toch al 4 jaardagen oud is.Toch willen jongens die 4 jaardagen oud zijn ook wel kusjes hebben als ze van stenen muurtje vallen waarvan hun papa en mama hadden gezegd dat ze er zouden afvallen als ze zo zot deden.We installeerden onszelf in het kleine huisje, en alles was vreugde en blijdschap als mijn zus en haar man kwamen met hun 3 kleine mensjes. Het geluidsniveau was dan misschien verwoestend, het was dan ook zo blij dat het […]
Nu ben ik dus terug van de training waarin ik leerde om God eerst te plaatsen, en hier zit ik weer in mijn huis met mijn kinderen en de was en de normale dagen.
‘Het is OK om van een kalm leven te genieten’ Lees ik ergens.
Dat zal ik.
De jongens zijn thuis vandaag, want juffen moeten soms ook naar school gaan. Gabriel snapt dit niet. Zijn juf is voorbestemd om al haar dagen en nachten in school door te brengen. Ze heeft geen reden of recht om de school te verlaten. Als hij dus op een avond of zondag of vandaag naar school wil, verstaat hij niet dat er niemand zal zijn. Hij giechteld eens en vertelt me in een stem die me laat weten wat hij van mijn intelectualiteit vindtweten dat ‘juf Cynthia daar is, mama.’
Neen schat. Geloof me of niet, zelfs juffen hebben een leven buiten de klas. En moest jij ooit een leerkracht worden, dan hoop ik dat je af en toe naar huis komt, en dat ik niet naar school moeten komen als ik je eens wil zien. Het kan wel zijn dat je de eerste twee jaar denkt dat je […]
|
|
