Je kan deel 1 van Sara’s verhaal hier lezenRond mijn zestiende gleed ik als het gevolg van emotioneel misbruik langzaamaan in een depressie. Die periode was enorm donker en uitzichtloos. Het is raar te bedenken hoe een ziekte een mens kan veranderen.
Mijn ouders en zus wisten zich geen raad. Hoe ga je om met je kind/ zus die geen sprankeltje hoop ziet en je aanwezigheid en hulp niet lijkt de appreci?ren? Hoewel ik omgeven was door mensen die van me hielden en die het enorm moeilijk zouden vinden, moest ik er niet meer zijn, werd het steeds moeilijker om de volgende dag door te komen. Mensen zeggen wel eens: ?Zelfmoord plegen is zo ego?stisch!? En ik geef toe dat ik dat vroeger ook dacht. Maar, is het niet schrijnend dat mensen het leven soms niet meer zien zitten, ondanks de aanwezigheid van familie en liefdevolle naasten en dat hun hulp en steun de pijn niet verzacht? Het feit dat mensen soms geen uitweg meer zien, soms als gevolg van een depressie, en besluiten om hun eigen leven te nemen…
Ikzelf heb ook op dat punt gestaan. Hoewel ik in die tijd ook al overtuigd christen was, leek […]
Bethany Grizzard: Imago Dei. Jezus volger. Dromer. Photografe. Ijverige lezeres. Zoeker van avonturen. Reis junkie. Kunst liefhebber. Advocate voor gerechtigheid. Je kan haar bezoeken op duoimagery.com
Ik begon Jezus te leren kennen toen ik nog heel jong was. Mijn ouders zijn allebei gepassioneerde Jezus volgers en dat is het grootste kado dat ze aan hun kinderen meegaven. Dat Hem aan ons voorstelden. Het was heel subtiel en lief, zodat een kind het kan verstaan. Toen ik 6 jaar oud was wou ik dat Hij mijn Vriend werd. Het was rond Kerst, en we waren Advent aan het vieren. We deden dan een kaars aan en lazen een deel van het verhaal. En dan praten we over wat Jezus deed en waar Hij doorheen ging om ons te redden.
Ik weet het nog zo goed. Ik was nam een douche en had de mooiste Kerst pyama om in bed mee te kruipen toen ik plots echt doorhad dat ik aan Jezus wou vragen of Hij in mij wou komen wonen. Ik ging naar mijn ouders en zij hielpen me om Hem dat te vragen, en ik weet dat Hij vanaf dat moment in mij woonde.
Omdat ik toen nog zo […]
De laatste jaren heb ik enkele documentaires gezien en artikels gelezen waarin men God probeert te bewijzen op een wetenschappelijke manier. Bewijzen dat God echt is. Ik vind dat allemaal heel interessant en ik hou ervan om nieuwe dingen te leren, feiten te weten en over nieuwe vondsten te lezen. Toch komt het voor mij uiteindelijk neer op geloof. Ik wil niet zeggen dat mensen die zich met deze dingen bezig zijn slecht bezig zijn. Ze doen het super. Maar uiteindelijk kunnen wij als mensen niet echt veel bewijzen over deze Grote, Majesteitelijke, Geweldige God die we de onze mogen noemen.
Ik kan Hem niet op een tastbare manier tonen aan jou. Hem uit de kast nemen waar ik Hem in een doosje heb steken. Ik kan je niet de ark van Noach tonen en je bewijzen dat het wel degelijk de ark van Noach is, en 100% zeker zijn. Ik kan je niet even meenemen naar de hemel en we kunnen niet samen gaan kijken naar God die de eerste mens maakt uit aarde, in de tuin van Eden.
En eigenlijk vind ik dat wel logisch. Waarom zou ik, een klein menselijk wezen, een halve druppel in de ocean, […]
Ik groeide op in een Christelijk gezin. Ik ben hier heel dankbaar voor omdat ik het Evangelie van jongs af aan hoorde. Toch zou je kunnen zeggen dat het nadeel hiervan is dat het iets heel normaal is en je het je leven niet laat veranderen. Voor mij was Christen-zijn meer een religie (de regeltjes uit de bijbel volgen) dan een relatie te hebben met God.
Toen werd ik ouder en kreeg ik vriendinnen buiten de zondagschool. En zij vonden God blijkbaar allemaal maar belachelijk. Zelf twijfelde ik nooit aan God. Ik heb altijd geweten en geloofd dat Hij bestond. Ik wist dit in mijn hoofd, hart, ziel en emoties. Ik twijfelde er gewoon aan of ik hem wel wou volgen of niet, omdat dat zo oncool was.
Dus leefde ik voor enkele jaren een dubbel leven. Thuis was ik het flinke Christen meisje, terwijl ik op school ieder onderwerp meed dat tot God zou kunnen leiden. Ik had dan wel morele waarden, maar leefde daar in het geheel niet naar. Ik geloofde nog steeds dat God er was, en voelde mij schuldig over mijn levenstijl, maar uiteindelijk deed ik er nooit iets aan.
Rond deze tijd […]
Iedere keer dat ik mijn bijbel open doe zie ik dit staan: Het is een boodschap die mijn grootouders meegaven met de Bijbel. Ze stuurden deze bijbel op toen ik gedoopt werd. We woonden toen in Minnesota, dus konden ze er niet bij zijn.
Daarom pakten ze de bijbel in en plakten ze er dit briefje erop. Maar ik vond het zo zalig, en ik wou er altijd aan herinnerd worden van wie ik de bijbel kreeg. dit prachtige berichtje zien iedere keer dat ik mijn bijbel open doe. Dus plakte ik het briefje vooraan in mijn bijbel.
Mijn grootouders geloven niet wat ik geloof. Maar ze steunen me wel in wat ik geloof en hopen dat mijn bijbel een?dagelijkse?herinnering is aan hen. Soms was het de enige reden dat ik mijn bijbel open deed.
En ook nu, al doe ik hem voornamelijk open doe om mijn Vader te ontmoeten en te horen wat Hij vertelt, gebeurt het niet vaak dat ik mijn bijbel dicht doe zonder eerst dit briefje te lezen.
Deze post is deel van mijn 31 dagen serie ‘Meer zoals Mijn Vader’.
De serie bestaat uit verhalen van mensen uit verschillende achtergronden die delen hoe […]
Vandaag ben ik blij om Becky voor te stellen. Ze heeft passie voor God, houdt van mensen en heeft visie voor Belgi?. Ze werkt parttime bij??BREEZE.be?en studeert communicatie wetenschappen aan de KU Leuven Ik zou bijna beginnen met te zeggen dat mijn verhaal eigenlijk niet zo bijzonder is. Maar dan word ik even stilgezet. Een ontmoeting met Jezus die niet bijzonder is, dat is toch niet mogelijk?
Zoals zovelen ben ik christelijk opgevoed. Ik ben mijn ouders heel dankbaar voor de bijzondere manier waarop ze mij met duidelijke grenzen en toch ongelofelijk veel vrijheid hebben opgevoed. Ik heb me nooit gevangen gevoeld in het christelijk wereldje, in tegendeel. Het is de plaats geweest waar ik mezelf heb gevonden en bij nader inzien eigenlijk weinig van mezelf en heel veel van God door mij.
Ook ik stak mijn hand op en bad het gebedje
Ik zou kunnen vertellen over de tientallen kampen, weekends en jeugdavonden waar ik naar toe ben gegaan. Deze hebben ongetwijfeld allemaal meegebouwd aan de persoon die ik op dit moment ben en de idee?n(of theologie, als je wil) die ik momenteel heb. Op ??n van deze stak ook ik mijn hand op en bad […]
De gast voor vandaag is Herlinde de Vriese.?Herlinde is samen met haar man Jef De Vriese betrokken bij het werk van het Centrum voor Pastorale Counseling. Naast het werk van hulpverlener geeft ze onderwijs in diverse pastorale thema?s. Jef en Herlinde hebben twee volwassen dochters en wonen in Heverlee, Belgi?. Ik groeide op in een groot gezin. Ik ben de vierde van zes kinderen. Tradities gaven aan alles een vaste plek. Mijn leven was heel gewoon. Toen ik tiener werd begon ik me, zoals vaak het geval is, vragen te stellen over de zin van alle dingen. Van thuis uit katholiek, was godsdienst vermengd met heel het leven. Ik ging zoeken in de Bijbel, las het Johannesevangelie, en werd geboeid door het verhaal van Jezus. Tijdens de studie in Leuven legde iemand het Evangelie uit zoals ik het niet eerder had gehoord. Omdat Jezus voor mij persoonlijk stierf, stond ik voor een keuze: geloof ik dat Jezus voor mij stierf om mij van zonde vrij te maken?
Daar moest ik toch even over nadenken. Wat betekende dat voor mij? Was ik werkelijk schuldig? Dat voelde niet zo? ik wist in mijn hoofd dat Jezus als ?Lam van God de zonden […]
|
|
