Als we terug naar Minnesota verhuizen zal alles beter zijn. Als we terug naar Belgi? verhuizen zal ik elke dag mijn bijbel lezen. Als Gabri?l s’nachts niet meer waiker wordt zal ik gelukkiger zijn, en meer uitgerust.
Als ik ouder ben zal ik meer geduld hebben.
Als het brood gebakken is zal ik tijd hebben om met Abel te spelen.
Als we al wat langer naar deze gemeente gaan zal ik iedereen kennen en meer betrokken zijn. Dan zal ik praten met de mensen en me thuis voelen. Als vandaag gedaan is zal ik niet meer slecht gezind zijn, als de was gedaan is en het huis proper is zal ik rust hebben.
Maar ‘nu’ is wat telt.
Als ik nu de tijd niet neem, wanneer zal het dan zijn? Als ik nu niet stop met me te gedragen als een kind van 6, wanneer dan wel? En hoeveel woorden zal ik tegen dan al gezegd hebben waar ik daarna spijt van zal hebben en waar ik dan nachten over wakker zal liggen?
De enige ‘na’ waar ik aan wil denken is na dit leven. De eeuwigheid die we in de hemel zullen zijn met God.
Nu wil ik […]
Een van mijn favoriete series van boeken is de Daughters of the faith series?door?Wendy Lawton.
De serie is vergelijkbaar met de?Heroes of the faith-serie, maar dan voor jonge meisjes over jonge meisjes. Het zijn geen biografi?n, zoals Heroes of the Faith, maar meer fictie, ge?nspireerd foor het leven van de meisjes. In het nawoord staan telkens feiten over de hoofdpersoon en wat er nog is gebeurd in de rest van hun leven. Ik hou heel erg van de manier waarop Wendy Lawton een verhaal heeft gewoven rond deze echte en inspirerende meisjes.
De serie is geschreven voor de leeftijd van 8 tot 12, maar sommige 23-jarigen zijn er nog steeds dol op. Ze zijn kort en gemakkelijk te lezen, ideal dus voor jongere meisjes. Ik lees en herlees deze boeken over meisjes die echt geleefd hebben en die zo trouw, moedig en levendig waren.
Er zijn niet veel boeken die ik voor iedereen aanbeveel en waarvan ik vind dat er echt niets ongepast in staat, maar deze wel. Onschuldig en opbouwend, lezen we in ieder verhaal hoe het geloof van de hoofdpersoon groeit en de persoonlijke relatie met Jezus open bloeit en verdiept.
Een groot pluspunt is de historische informatie […]
Ik heb genoten van dit korte verhaal door Amy Jane.?Een verfrissend verhaal dat gaat over vertrouwen en vergeving, verwoven met een stukje lieve romantiek.
Felicity, de hoofdpersoon, moet verschillende mensen in haar leven leren vergeven, en heeft moed en geloof nodig om terug te vertrouwen.?Te veel mensen die er altijd voor haar hadden moeten zijn, hebben haar verlaten en doorheen het verhaal zien we hoe ze hier mee omgaat.
Ik hou van de simpele onschuldigheid van dit verhaal en de lieve gebaren die Felicity maken tot wie ze is, vind ik echt wel inspirerend. Ik vond het hartverwarmend hoe het heel normaal is om de buurman te helpen met dozen te verhuizen en hoe haar buurman naast haar zit en over zijn leven vertelt. Soms was er een vleugje Pollyanna te bespeuren en dat is altijd goed naar mijn mening! Felicity is wel dieper en echter dan de altijd blije Pollyanna, waardoor je je er meer kan in inleven.
De relatie van Felicity met haar broer vond ik echt leuk. Ze geven om elkaar en zijn gewoon lief. Er is een echte vriendschap tussen hen.
Het boek is 23 bladzijden.
Ik ben heel bij om Amy hier op bezoek […]
Mike is onlangs 2 weken naar India gegaan. De dag voordat hij terug in Belgi? kwam, reed ik naar zijn ouders omdat ze dichter bij het vliegveld wonen.
Toen ik thuis vertrok, ontdekte ik dat de GPS het niet deed.
Ik ben natuurlijk al wel vaak naar Mike zijn ouders gereden. Maar ik ben heel (heel) slecht met wegen en autos en aanwijzingen en al dat soort van dingen.?Zoals Lucy zegt tegen Edmund wanneer hij zegt dat het vervelendste aan meisjes is dat ze geen kaart in hun hoofd hebben: ‘Dat is omdat er iets in ons hoofd zit’.?Toch wou ik het proberen. Ik kon toch altijd de weg vragen aan een vreemde. (Jah. Alsof ik dat ooit zou doen)
Na een tijdje te hebben gereden, en heel hard had te hebben gebeden, dacht ik… God wil dit gebruiken om me iets te vertellen.?Ik wil altijd op voorhand weten wat er gaat gebeuren. ?Ik maak me nu al druk over dingen die misschien over 20 jaar zouden kunnen gebeuren.?Hoe ik het begrepen heb, wilde God?me vertellen dat Hij boven alles staat. Dat hij me zal zeggen waar ik naar toe moet en wat ik moet doen, op het moment dat […]
Thuis is bij opa en oma. Die ene plaats die altijd hetzelfde bleef, hoeveel wij ook verhuizden. De plaats waar veel van de herinneringen van mijn kindertijd nog rondhangen. Ik kan ons bijna zien. Mijn zus, broer en ik, rond aan het rennen.
Maar toen verhuizden ze. Ik was 18. Maar ik had nog steeds die veilige plaats van mijn kindertijd nodig!
Thuis. Zijn wij. Onze vrolijke familie van 9. De 3 oudsten die te luid praten, mama die met de bezemsteel op hun kamervloer klopt om ons te laten zwijgen. Mijn zus die op het stapelbed klimpt met haar kop thee als ik wil slapen, en ik, zagen terwijl ik het eigenlijk heerlijk vind. Uren aan tafel zitten, koffie drinken en praten, lachen, hevige discussies voeren terwijl de kindjes over ons heen klimmen en rond ons heen rennen.
?Thuis is de vieze vijver op de boerderij in west vlaanderen. Het kleine riviertje en de voorraadkamer in Minnesota. De living in Noord Carolina en het touw aan de boom in het oude huis waar Loorke is geboren en waar Seppe is doodgegaan, ons liefste kleine geitje dat we met de fles drinken gaven omdat zijn mama niet lang na zijn […]
Mijn mama heeft 7 kinderen groot gebracht.
Goed…groot zullen we nooit worden. ?Maar toch wel volwassen. Of we doen toch alsof.
En 4 van de 7 zijn nog niet helemaal groot.
Maar het punt dat ik wilde maken…mijn mama is een heldin.
Abel was fruitpap in zijn haren aan het smeren.
Gabri?l was aan het gillen. Zo rood als een tomaatje zag hij.
En ik had veel zin om…
Wel ja, om vanalles te doen dat ik niet moet doen. En misschien had ik ook wel zin om lekker mee te gillen.
Maar toen kwam mama. And the sisters. (en the brothers)
Mijn twee zusjes ruimden zomaar de de living op. En veegden de vloer ook nog eens!
Mama nam Abeltje voor haar rekening.
5 minuten later was de fruitpap in z’n buikje, uit z’n haartjes, en liep hij weer vrolijk rond.
Mama had haar kleine naamgenoot vast en die vond het wel fijn om nog een zielig na-weentje te doen terwijl z’n oma hem vertroetelde.
En ik had weer een hoofd gekregen!
En een proper huis!
Als ik het woord hoor, klinkt het negatief. Saai. Alledaags. Gewoon…
Maar ik denk niet dat het zo moet zijn.
Maakte God dit ook niet? Dit alledaags, gewoone?
En houdt Hij hier ook niet van? En zal het binnen 20 jaar niet veel beter lijken? Nu zit ik er midden in. Het put me uit. Ik wil geen enkele luier meer vervangen. Ik wil slapen. Ik wil naar de badkamer gaan. Alleen. Is vandaag bijzonder? Neen. Niet echt. Tenzij je het feit dat ik vandaag nog meer spuug over me heen kreeg een speciale gelegenheid vindt.
Maar over 20 jaar zal ik dit allemaal missen. Ik zal dat warme lichaampje dat s’nachts voor me huilt, dicht tegen me aan kruipt, stopt met huilen als ik het op pak…ik zal het missen. Ik zal het missen om een peuter naast me te hebben staan die me helpt met brood bakken en over bloem smost tot onze kleine wereld wit is.
Ik zal het allemaal missen. Nu niet echt. Omdat ik het heb. Omdat ik ook de vervelende dingen die erbij horen heb.
Nu voelt het zo alledaags aan. Maar over 20 jaar zal het een bijzondere, lieve herinnering zijn.
En […]
|
|
